Ný vikutíðindi - 20.04.1973, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐIN'Ð’I
Fjórir grnnaðir
„Hvað er að? Hvar er eJd-
ur?“ hrópaði Hanna Lind.
En ungfrú Scmidt, sem vann
í bókhaldinu, svaraði ekki.
Hún þaut gegnum skrifstof-
urnar án þess að loka hurð-
unum og beint inn tilCarlsens
ritstjóra án þess að drepa á
dyr. Hún var eldrauð af æs-
ingu cg stóð á öndinni, svo að
hún mátti varla mæla, þegar
hún loks staðnæmdist við
skrifborð forstjórans. Með
stunum og erfiðismunum
tókst henni samt að lokum að
gera sig skiljanlega. —
„Peningarnir — fimmhund-
ruð þúsundin, sem við vorum
að sækja í bankann, þeir eru
horfnir — þeim hefur verið
stolið — segir frú Johansen.“
Frú Johansen var gjaldkeri
hjá fyrirtækinu.
„Ég átti að biðja ritstjórann
um að koma strax“.
En Carlsen ritstjóri var
þegar þotinn af stað og hróp-
aði um leið til einkarditarans:
„Hringdu til sakamálalögregl-
unar undir eins, Petersen".
Petersen greip síman, en
Hanna hljóp á eftir ritstjóran-
um og kom á hæla honum inn
í herbergi gjaldkerans. Þar
stóð peningaskápurinn opinn,
og Hólm gamli bókari var
hálfur inni í honum og rótaði
í innihaldinu, en frú Jóhansen,
sem var feitlagin, -Jífsglöð kona
sat í hnipri á stól sínum, með
andlitið falið í höndum sér.
Hún virðist algerlega ráðalaus.
„Hvað hefur skeð?“ spurði
ritstjórinn.
„Peningarnir — þeir eru
horfnir,“ svaraði frú Johan-
sen vonleysislega. „Ég lét
pokann frá bankanum í skáp-
inn, og nú er hann horfin."
Já, þeir eru hér ekki,“
endurtók bókhaldarinn og leit
upp undan gleraugunum.
Hann talaði rólega, í mild-
um, dálítið undrandi tón, eins
og það væri pípan hans, sem
hann gæti ekki fundið.
„Hvað eigum við að gera?“
spurði frú Johansen. „Ég hef
leitað allstaðar.“
„Þér eruð þá ekki viss um
að hafa Iátið peningana í
skápinn?“ spurði ritstjórinn
hvatlega.
„Jú — en ....“ Hún hreyfði
sig vandræðalega. „Þegar þeir
voru ekki þar, þá gáði ég
auðvitað allstaðar.“
„Jæja, við höfum þegar
hringt á lögregluna og hún
hlýtur að koma fljótlega. Ég
held að okkur sé réttast að
gera ekkert þar til hún kemur,
— eða hvað haldið þér, ungfrú
Ling? Þér hafið nokkra æf-
ingu í svona málum, er það
ekki?“ spurði ritstjórinn og
sneri sér að Hönnu.
„Ég er yður alveg sammála,“
svaraði hún, „og ég legg til
að við verðum hér öll, þar til
lögreglan kemur.“
„Alveg rétt. Enginn yfir-
gefur herbergið.“ Ritstjórinn
brosti.
„Hefur nokkur annar en þér
farið í skápinn eftir að pen-
ingarnir komu frá bankanum?11
spurði Hanna frú Johansen.
Nei. .. Jú, það er rétt,
Brink blaðamaður var með
kassann fyrir skógarferðina
og setti hann inn í skápinn.
Ég hef alveg gleymt því. Það
var skömmu eftir að ungfrú
Schmidt kom með pokann.“
„Sören Brlnk, já, hann hefur
ekki tekið pokann, það ábyrg-
ist ég,“ hraut út úr Hönnu.
„Já ég er heldur ékki:..“
Frú Johansen þagnaði.
t En það gæti alveg verið
unnusti þinn,“ skaut ungfrú
Scmidt fram í. „Ég meina
auðvitað ekki í alvöru, en
það gæti verið að hann væri
að hrekkja frú Johansen, —
gefa henni vink um að gæta
sín betur. Þið vitið að hann
er svo gamansamur og hrekkj-
óttur ..“
„Ég held að þú vanmetir
Sören,“ svaraði Hanna. „Þetta
er ekki grin. Fólk getur feng-
ið taugaáfall af þesu.“
í sama bili var drepið á
dyrnr og lögreglan gekk inn.
Þegar fulltrúanum hefði
verið skýrt frá málavöxtum,
spurði hann strax: „Er nokkur,
sem veit hvar Brink blaða-
maður er staddur núna?“
„Hann átti að taka viðtal
á svínasláturhúsinu strax eft-
ir að hann var búinn að gera
upp skógarferðarkassann.
Sennilega er hann tvo tíma í
þeim leiðangri, svo við hljót-
um að ná honum þar. Á ég að
hringja?"
„Nei, Þökk fyrir. Ég sendi
lögregluþjón,“ svaraði Brandt
í flýti.
„Það getur þó ekki verið, að
þið grunið í alvöru Sören?“
sagði Hanna og eldroðnaði.
„Guð sé oss næstur. Þú þekkir
hann þó, Brandt.“
„Ég þekki alla, sem hér hafa
verið,“ sagði lögreglufulltrú-
inn kuldalega, „og ég gruna
ekki unnusta þinn öðrum
fremur, þótt ég neyðist til að
viðurkenna, að hann virðist
'sá eini, sem hefur haft tæki-
færi til að gera þetta. En hvað
sem því líður, er réttast að
láta lögregluna sækja hann.“
Frú Johansen kinkaði ákaft
kolli til samþykkis, og því
næst byrjaði Brandt yfir-
heyrsluna.
„Var það ekki óvenjulegt,
að þér hefðuð svona mikla
peninga í kassanum?“ spurði
hann.
„Jú, vissulega,“ svaraði
Carlsen ritstjóri. „En bæði var
það, að við þurfum að greiða
mánaðarlaunin, og svo þurft-
um við að greiða óvenjustóra
reikninga. „Ég gaf Johansen
skipun um að láta sækja pen-
ingana, svo það er í lagi.“
„Og mér hefur skilizt, að
ungfrú Scmidt hafi sótt pen-
ingana, ekki rétt?“
„Jú, það er rétt,“ sagði hún.
„Fóruð þér einar í bank-
ann?“
,,Já, hann er hérna rétt á
móti, og það er hægt að hafa
auga með manni alla leiðina
héðan út um glugganum, svo
það var engin hætta á ferðum.“
„Getið þér munað, hvers
konar seðla þér fenguð í bank-
anum?“
„Já, a.m.k. voru 50.000
rs.vtt happdrœltlNiii'
aldi-ot glatsilcgra en nti!
ÍBUÐAR
VINNINGUR
mánaðarlega
FERÐALÖG
HUSBUNAÐUR
Hú* þetU, aS Etpilundl 3, alendur A ffljög fíllegum »ta5
í GarSehreppi meS góSu úuýnl
Hú*i5 uppfyllir atröngutlu nútimakröfur 5-6 manna
fjöUkyldu
A8»lvinningur ár»!n* er þetta einbýliehú* »8 Eapilundi 3,
Gar8«hreppl, mé8 tvöföldum biUVúr,
samtal* 195 ferm. að verSmaeti a. m.k. 6 ffliHj. króna.

1973 Sala hafin 1974
ae
MERCEDES BENZ 210 S i MAt
krónur af 500 króna seðlum
í búnti og sams konar búnt
með 100 króna seðlum. Þetta
var með innsigli bankans, og
þess vegna ætti að vera hægt
að fá númer af seðlunum.“
„Og þegar þér komuð, þá
afhentuð þér frú Johansen
pokann með peningunum?“
Ungfrú Sshmidt játaði því,
og Brent sneri sér að frú
Johansen.
„Settuð þér peningana í
„Ef til viIL“ Brandt hélt
áfram að leita og fann meiri
peninga. f vasa ungfrú
Schmidt fann hann 50.000
króna búnt með 500 króna
seðlum. og í tösku frú Johan-
sen fann hann léreftspoka með
allri smámyntinni.
„En okkur vantar það, sem
mest er um vert, stóru seðl-
ana,“ sagði Brandt.
„Þjófurinn hefur auðsjáan-
lega viljað dreifa gruninum og
Þjófnaður úr peningaskáp er alltaf gott blaða-
efni, en þegar þjófnaðurinn á sér stað á ritstjórn-
arskrifstofunni, verður aðstaðan vandræðaleg.
Hverju heldur jiú, að þú myndir svara, ef þessi
spurning væri lögð fyrir þig:
skápinn strax eftir að þér
tókuð við þeim?“
Já.“
„Ættuð þér ekki að hafa
talið þá áður?“
„Jú, en ég hafði svo mikið
að gera við að skrifa kvittanir.
Ungfrú Schmidt átti að fara
með þær á pósthúsið. Það var
ekki fyrr en ég fór að athuga
launareikningana, að ég gáði
að poknum, og þá var hann
horfinn."
„Hafið þér verið hér alltaf
síðan þér létuð peningana í
skápinn? .... ____
„Já, já. Að vísu fór ég einu
sinni á snyrtiherbergið, en þá
bankaði ég í rúðuna hjá Hólm.
Við höfum það þannig, að
hann lítur hér eftir, þegar ég
er fjarverandi.“
„Kom nokkur á meðan?“
spurði Brant og sneri sér að
bókaranum.
Nei,“ svaraði hann. „Það
hefur alls enginn ókunnugur
komið hér, síðan peningarnir
voru látnir í skápinn. Sá eini
sem komið hefur, er Brink.
Ég hef setið á mínum stað
allan timann, og það gæti ekki
hafa farið fram hjá mér.“
„Þér hafið þá ekkert þurft
að fara í skápinn?“
Nei. Ungfrú Schmidt náði í
það, sem ég þurfti.“
„Var hún hér inni á meðan
frú Johansen skrapp frá?“
„Nei, ég held að ungfrúin
hafi einmitt þá verið á póst-
húsinu.“
„Svo þér voruð þá einn hér
á meðan?“
„Já.“
„Ágætt. Er nokkur hér, sem
hefur á móti því að láta leita
á sér? Það auðveldar mikið
rannsóknina.“ Auðvitað hafði
enginn á móti því, cn fyrst
leitaði lögreglan vandlega á
skrifstofunni, en án árangurs.
Brandt fór í alla vasa á yfir-
höfnurn, sem héngu í anddyr-
inu. Allt í einu flautaði hann
og dró þykkt búnt af 100
króna seðlum upp úr einum
frakkavasanum.
„Hver á þennan?“ spurði
hann Hönnu Lind, sem hafði
fylgst með honum.
„Hólm, en þetta er áreiðan-
lega biekking til að leiða á
villigötur.“
hefur vitað, að við höfum
númerin af smærri seðlunum.“
„Og kannski hafa þeir líka
tekið of mikið pláss,“ sagði
Hanna. „Smámyntin bendir og
til þess.“
Á meðan á þessu stóð,
hafði lögregluþj ónninn komið
með Sören Brinck, sem þegar
var tekinn til yfirheyrslu.
„Þér eruð gjaldkeri fyrir
skógarferðina, hefur mér
skilist,“ byrjaði Brandt.
„Hvers vegna tókuð þér
kassan úr skápnum éinmTtt' í
dag?“
„Ég ætlaði að hafa tilbú-
inn listann yfir iðngjöldin. Það
Það er útborgunardagur, og
það er ekkert leyndarmál, að
ef ég fæ ekki iðgjöldin strax,
þá fæ ég þau aldrei,“ sagði
Sören brosandi.
„Er það venja að þér takið
sjálfir kassann úr skápnum og
látið hann þar aftur?“
„Já. Hvers vegna ekki?
Venjulega er ekkert verðmæti
í þessum skáp, og oftast er
hann opinn frá morg!ni til
kvölds “
„Sáuð þér peningapokann,
þegar þér settuð kassann inn?“
„Ég held nú það, Ég flutti
hann meira að segja úr stað,
því hann var þar sem kassinn
átti að vera.“
„Vissuð þér hve mikið af
peningum var í honum?“
„Nei, ég gáði ekki í hann.
En auðvitað gerði ég ráð fyrir
að mánaðarlaunin væru í hon-
um.“
„Hvar hafið þér verið
síðan?“
„Ég fór rakleitt á skrifstofu
svínasláturhússins, og þar var
ég, þegar lögreglan sótti mig.“
Leitin á skrifstofunni bar
engan árangur.
„Jæja,“ sagði Brandt. „Við
getum víst sleppt bæði frú
Johansen og Hólm. Þau hafa
ekkert tækifæri haft til að
koma peningunum undan, en
hins vegar hafa ungfrú Sch-
midt og Brink bæði farið út
úr húsinu og getað hafa falið
peningana hvar sem vera
skal.“
Nei,“ sagði Hanna. „Það er
tæplega hægt að gruna
mema þau fjögur, og raunar