Ný vikutíðindi - 10.01.1975, Síða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Brandarí vikunnar
AFMEYING
Reykjavíkurborg keypti höggmyndina
„Hafmeyna” af Nínu Sæmundsson fyr-
ir talsvert mörgum árum, og var henni
komið fyrir á tilbúnum hólma í tjörn-
inni.
Svo gerðist það á gamlárskvöld, þegar
tjörnin var ísi lögð, að listaverkið var
sprengt og eyðilagt. Þótti þetta illtverk,
en ekki hafðist upp á sökudólginum.
Flutti Auður Auðuns, sem þá var í borg-
arstjórn, um þetta umvöndunarpistil í
útvarpinu.
Þá kvað Karl Kristjánsson frá Húsa-
vík:
Ömynd býður eyðingu heim,
— Auður brást með vörnina, —
enginn hefur upp á þeim,
sem afmeyjaði Tjörnina.
glasbotninum
Tímabundið kvenna-
gull
Daníel hafði orð fyrir að
vera í meira lagi kvenhollur,
og konan hans hafði svo rniklar
áhyggjur út af þessu, að hún
bara sig upp við formanninn
fyrir kvenfélagi sveitarinnar.
Dag nokkurn fór formaður-
inn á fund Daníels og ætlaði
aldcilis að taka hann 1 karp-
húsið.
— Daníel, sagði hún, — er
það satt, að þér haldið frani-
hjá konunni yðar?
— Já, ætli það ekki. En ]>ú
verður að hafa mig afsakaðan
— ég hef ekki tíma til þess í
dag!
>f:
Afdrífaríkt framhjá-
hald
Eiginmaðurinn kernur óvænt
heim að konunni sinni naktri
og móðri í óuppbúnu rúmi.
Þetta er grunsamlegt! liugs-
aði liann og þaut að opnum
glugganum. Og reyndar kom
hann auga á flýjandi mann. Á
svipstundu tókst honum að
henda kæliskápnum út um
gluggann, beint á flóttamann-
inn.
Svo skiptir um svið, yfir í
biðstofu Lykla-Péturs að
Ilimnaríki. Þrír rnenn sækja
urn inngöngu. Þeir eiga að til-
greina dánarorsök, og sá fyrsti
segir:
— Ég dó úr hjartaslagi,
þegar ég hafði kastað ísskáp út
urn glugga.
Sá næsti sagði:
— Ég var að hlaupa yfir göt-
una til ]>ess að sækja lækni
handa konunni minni, sem
var veik, þegar ísskáp var kast-
að í mig og ég beið bana.
Og sá þriðji sagði:
— Ég sat inni í kæliskáp,
sem var kastað út um glugga...
Staka
Þessa vísn orti Lúðvík Kernp
um fólk, sem hann þekkti:
Gerðu að kanna lasta leið,
lífsnautnanna efldu skeið.
Svíktu granna í sárri neyð,
— sérhver annars konu rcið.
*
Sofnað í skauti
Hjónin voru háttuð, og kom-
in upp í rúm. Þetta var á laug-
ardagskvöldi.
— Ég hef lesið, að sum
hjón liafi gert þetta 10.000
sinnum í sambúð sinni, sagði
konan. — Og þau missa löng-
unina smátt og srnátt. Það
verður svo hversdagslegt hjá
]>cim, að þau gcta blátt áfram
gert það í svefni. Þau geta það,
Sigurður! Heyrirðu ]>að? Sig-
urður! SIGURÐUR! . . .
*
A rakarastofunni
Tveir engir sérlcgir vinir sátu
inni á rakarastofu og voru að
láta klippa sig.
— Ekki svona mikið liárvatn,
sagði annar við rakarann. —
Hver veit nema konan mín
haldi þá að ég sé að koma úr
lióruhúsi!
Hinn greip þá framrni í og
sagði glottandi: — Láttu mig
]>á hafa því meira af því —
Konan mín hefur enga reynslu
af lykt í hóruhúsi!
r-K
Ánægjuefni
Nú liafði Sigga látið barna
sig einu sinni enn — og það
sem verra var, liún hafði ekki
liugmynd um hver faðirinn var.
Móðir hennar — af gamla
skólanum — var rasandi: —
Þetta er aldeilis makalaust,
Sigga! Alveg týpisk upp á hvað
allt er orðið í afturför og upp-
lausn á öllum sviðum. Á mín-
unr árum spurðum við ]>ó allt-
af á eftir: — Með hverjum hef
ég haft ]>á ánægju? . .
Vissara væri það
Ólafur reikaði góðglaður að
morgni inn til séffans:
— Góðan daginn, allir sam-
an. Ég eignaðist þríbura í
nótt!
— Til hamingju! En hvað
áttu við mcð „allir saman?“ —
,Við erurn bara tveir.
— Ja, hver fjandinn! tautaði
Ólafur.
— Það er víst vissara fyrir
mig að skreppa heim aftur og
telja betur. . . .
*
Það var nú það
Greifafrúin lá í himinsæng
sinni og sendi boð eftir sínum
trúa og tiygga þjóni, James.
— James, færðu mig úr sokk-
unum! Færðu mig úr kjólnum.
Taktu af mér brjóstalraldar-
ann! Færðu mig úr buxunum,
Jarnes! Takk, James — og ef
ég sé þig nokkru sinni aftur í
fötunum mínum segi ég þér
upp!
Gestrisni
Borgmundarhólmvcrjar eru
mjög upp með sér af gestrisni
sinni — og ekki af ástæðu-
lausu.
Ferðamaður nokkur kom
til eyjarinnar nú í sumar, og
strax h'rsta daginn kynntist
hann glóðhærðri fegurðargyðju.
Hún bauð honurn heim til
sín og matreiddi handa honum
hinar beztu kræsingar.
Þegar þau höfðu borðað
nægju sína lagðist stúlkan á
cldhúsgólfið og gaf í skyn, að
hún vildi vera liinum nýja vini
sínum þóknanleg. . . Einmitt
þegar leikurinn stóð sem hæst,
opnuðust dyrnar og faðir stúlk-
unnar kom inn:
— Hvern fjandann hugs-
arðu, barn!
— Vertu ekki rciður, pabbi.
Ég er bara að sýna born-
hólmska gestrisni í raun!
— Það er þá gestrisni eða
hitt þá heldur! Viltu ekki
koma síldarkassa undir gunrp-
inn á þér, svo að pilturinn
þurfi ekki að liggja nrcð frjó-
hirzluna á köldu gólfinu! . . .
-X
Maðurinn sagði:
— Konan sagði ekki orð,
þegar ég kom þcttur lieim í
nótt. Áður en ég fór hafði ég
nefnilega blandað sementi í
næturkremið hennar.
★
— Það þarf tvö til að dansa
tango, en fyrst nraður er kom
inn svo nálægt stúlku, þá er,
fjandinn hafi ]>að, ástæðulaust
að eyða tímanum með dansi!
★
— Því lengur sem maður
prédikar yfir unglingunum, því
eldri verða ]>au — og þá er það
orðið of seint.