Sameiningin - 01.03.1911, Page 12

6
látlaust stríð, svo gagn-ólíkar eru skoðanir þeirra. En
bardaginn er eitthvað drengilegri nú en áðr var. Per-
sónnleg óvild dvínar, og persónrdegar árásir hætta og
mönnum skilst það, að enda þótt menn ekki geti verið
trúbrœðr, þá geti menn samt verið gentlemen. Báðum
flokkum er að lærast að virða einlæga sannfœring hins,
og báðir eiga það nú sammerkt, að fyrirlíta hálfleik-
ann, sein skjögrar fram og aftr milli herbúðanna, orþo-
dox’ í annan fótinn og Únítar í hinn.
Sárast játar „Sameiningin'‘ stríð það, er hún ein-
att hefir orðið að eiga í við þá, sem voru með, en sner-
ust á móti. Síðasti bardaginn var sárastr. En nú
birtir einnig uppyfir ófriðar-svæðinu því. Einnig þar
eru menn að átta sig. Flestir eru nú farnir að sjá,
hvar fiskr lá undir steini. Friðvænlegar horfir á sundr-
uðu svæðunum nú, og „Sam.“ vill vona, að þau sár,
sem enn eru ógrœdd, grói bráðlega, og þeir allir, sem
sameiginlegan trúargrundvöll eiga, fái að standa saman
í þéttri brœðra-fylking.
Það hafa verið stríðstímar. Þá er menn standa
uppi í stríði, má ávallt biiast við, að hart sé höggið —
stundum harðara en skyldi. Það kenna oss allar stríðs-
sögur. Óefað er „Sam.“ öðrum meðsek þar. Þær
yfirsjónir eru þá fyrir allra augum. Launvíg hefir
hún aldrei vegið.
Þótt hér hafi helzt verið rifjuð upp stríðssaga
„Sam.“, er henni samt ljúfara að minnast þess, að
miklu meira hefir hún haft af friði að segja en ófriði.
Hún vonast til, að sanngjarn dómari, sem augum rennir
yfir tuttugu og fimm árganga hennar, kannist við, að
þar er meira friðarmál en ófriðar og deilugreinarnar
óhjákvæmilegu að tölunni hverfandi hjá hinum. Hún
hefir leitazt við að flytja sem bezt boðskap friðarhöfð-
ingjans, benda mönnunum með byrðar synda og sorga til
hans, sem öllum býðr: „Komið til mín.“ Kærleiks-
málið um kross Krists hefir hún viljað tala við lesendr
sína og hugga þá við orð hans á langaföstum lífsins.
„Þakklát er „Sam.“ að sjálfsögðu á þessu afmæli