Nýi tíminn - 08.01.1953, Side 1
Forustugrein:
JÞeir hafa sett smánarblett á
samvinnuhreyfinguna.
Ka'upið og Iesið bók franska
rithöfundarins „PIágan“ sem
Mál oe Menning hefur g“fið út.
Sjá ritdóm á 2. síðu. £j
Fimmtudagur 8. janúar 1953 — 12. árgangur — 1. töiublað
Ný bandarísk fyrirmœli birf um áramóf:
FRAMSÓKN 06 ÍHALDIÐ BOÐA STÉTTARHER TIL
ÞESS AÐ BEITA 6EGN VERKALÝÐSSAMTÓKUNUM
Hermonn Jénosson iótor að
ótti að beita
gegn
þad
Þau tíðindi gerðust nú um áramótin að bæði
Hermann Jónasson íormaður Framsóknarflokksins
og Bjarni Benediktsson varaformaður Sjálfstæðis-
ílokksins boðuðu stofnun innlends herliðs, og sér-
staklega Hermann Jónasson fór ekki dult með það
að þetta ætti að vera stéttarher sem hægt væri að
beita gegn verkalýðssamtökunum og baráttu þeirra
íyrir mannsæmandi kjörum. Ein helzta röksemd
Hermanns er sú að ríkisstjórnin hafi glatað virðingu
og trausti meðal „erlendra þjóða" í desemberverk-
föllunum, þannig að augljóst er hvaðan hugmyndin
er komin.
Bjarni talar um Rússa
Ummæli Bjarna Benedikts-
sotiar eru sama eðlis og fyrri
ummæli sem birzt hafa í ræð-
um þingmanna stjórnarinnar
og blöðum þeirra: það þurfi að
stofna her gegn Rússum. Hann
segir orðrétt: „Hitt er annað
mál, að fleiri og fleiri eru að
komast. á þá skoðun, að okkur
sæmi ekki að treysta eingöngu
á aðra um varnir landsins, ef
við viljum í raun og sanníeika
vera sjálfstæð þjóð“. Síðan
tekur Bjarni sérstaklega fram
að það sé ekki til þess ætlazt
„af öðrum“ að Islendingar
stofni her, og vita þeir sem
þekkja aðferð Bjarna mætavei
ihvernig á að lesa úr þeirri yf-
irlýsingu, enda kemur það
glöggt fram í ummælum Her-
rnanns Jónassonar. Að lokum
kemur Bjarni svo með þá 'kyn-
legu sagnfræðilegu skýringu að
íslendiugar hafi glatað sjáif-
stæði sínu „á söguöldinni“ (!)
vegna s’korts á hervaldi.
— en Hermann talar um
verkföllin
Hermann Jónasson hefur
sérstakan kafla í áramótagrein
sinni sem hann nefnir Vald, og
fjallar þar um verkföllin. Seg-
ir hann þar að verkföllin hafi
verið „lögbrot og ofbeldi, sem
hvergi miuuli þolað í r.álægum
íöndum“. Það só unnið mark-
visst að því „að venja þjóðina
við að hún sé beitt ofbeldi í
ríkara og ríkara mæli, færa sig
smám samanupp á skaftið, slæfa
hugi manna svo að þeir láti sér
allt lynda. — Og ef menn, einn
og einn, reyna að verja sig (þ.e.
gerast vei'kfallshrjótar) eru
nöfn þeirra birt og þeir stimpl-
aðir sem þjóðhættulegir menn!
— Síðasta verkfal! er talandi
dæmi um allt þetta um feið og
það sýnir okkur það, gem sum-
ir mundu leyfa sér að kalla
hálfgerða skopmynd af þjóðfé-
lagi“. Og enn segir formaður
Framsóknarflokksins að verk-
íöllin hafi verið háð á„þanr
veg að villimenska ráðj hér
ríkjum. Það er næsta óvíst, að
við verðum lengi í tölu sjálf-
stæðra þjóða, ef \ið ekki skilj-
um þetta. Því þótt ýmsir læpist
niður fyrir ofbeldi, og hafi oft
verið nauðugur sá kostur einn,
þá er því þó svo varið, að
menn eru ekki það mikið aum-
ari en önnur dýr, að þeir ekki
suúist til varnar“.
,,Sérstakt bjóðvamarlið"
Síðan kemur ályktun Fram-
sóknarformannsins: „Vald í
þessu þjóðfélagi ev óhjáikvæmi-
Iegt að hafa eins og í öðrum
lýðfrjálsum löndum. Við ís-
lendingar erum ekki fulikomn-
ari menn en þeir sem önnur
nútíma lýðræðislÖEd byggja.
Framhald á 7. síðu.
Hermai n.
IL. 'Ti ! 4
Þáð varpar skýru ljósi á
valdaaðstöðu ínnan AB-
flokksins að hinn nýkjörni
formaðui, Hanníbal Valdi-
marsson, fær ekki einn að
skrifa áramótagrein í flokks
blaðið, heldur birtist við hlið
hans önnur slík grein eftir
Stefán Jóhann Stefánsson,
manninn sem var sparkað á
síðasta fiokksþingi fyrir
•þrýsting neðan frá og á
ekki einu sinni sæti í mið-
stjórn flokksins! Og Stefán
Jóhann lýsir yfii því í grein
sinni með mjög ákveðnu
orðalagi að steínu flokksins
verði ekki haggað um einn
þumlung, það sé nú tryggt!
Hann segir Gicrótt:
..Kvert Alþýöuflokksþing
af öðru hefur mótáð stefnu
og starfsaðferðirnar í dæg-
urmálunum, á skiptandi og
oft erfiðum tímum, jafnt í
utanríkis- sem iunanlands-
málum, en þó alltaf eftir
fastri meginreglu og ákveð-
inni óbrotinni linu.
„Siðasta þing Alþýðu-
f!okksins, nú í lok ársins,
Bjarni Ben.
verour
var þar málefnalega séð eng-
in undántekning. Fráfarandi
miðstjórn unarbjó og samdi
skýra og , ákve’ðna stefnu-
skrá í dægurmálum, í beinu
framha’di og fullu samræmi
við stefnu og starfsaðferðir
miðstjórnar og þingflokks á
liðnu kjörtímabili. Þessi
stefnuskrá fráfarandi stjórn
ar var síðan lögð fyrir
Hfarnl Benediktssois vfll
ts^yggja IlialdÍEfiii eiisræði
nieð itýjum kosiiisigalögisin
Um þessi áramót boöa stjórnarflokkarnir ekki aðeins
stofnun íslenzks hers til þess að beita verkalýðssam-
tökin ofbeldi, heldur einnig afnám lýoræðis í kosning-
um. Hefur breytt kjördæmaskipulag veriö rætt mjög
mikið undanfarið innan stjórnarflokkanna — og eng-
inn þarf að efa hvaðan fyrirmælin koma. í öllum
Atlantshafsbandalagslöndum þar sem sósíalistískir
flokkar eru sterkir hefur kosningaskipulagi veriö
breytt á undanförnum árum og lýðréttindi stórlega
skert. Hafa Bandaríkin víða borið fram opinská fyrir-
mæli um þessar aðgerðir og hótaö að öðrum kosti viö-
urlögum, t. d. i Grikklandi fyrir skemmstu.
Nú er röðin sem sagt komin
að fslandi. I áramótagrein
sinni birtir Bjarni Benedikts-
son hin nýju fyrirmæli. Fyrst
minnist hann á þann mögu-
leika að skipta landinu öllu
í nokkur stór kjördæmi, en seg-
ir síðan orðrétt: „Hin leiðin,
og sú sem ég hygg mildu far-
sælli, er sú, að skipta öllu
landinu í einmenningskjördæmi,
þannig að liin gamla kjör-
mannaslíipun haldist í höfuðat-
riðum, svo að þingm’aður verði
ekki tekinn frá neinu byggðar-
lagi frá því sem- nú er, en
einmenningskjördæml verði alls-
staðar, þ. á. m. í Reykjavík,
sem þá muiidi skiptast í 16 eða
17 slík kjördæmi...
Ef þessi háttur hefði verið
á hafður og einmenningskjör-
dænium haldið en hóflega verið
Stefán Jóhann.
*jCí
flokksþingið og samþykkt
þar án nokkurrar efnis-
breytingar eða mótaíkvæða.
„Þannig mótaði síðasta
Alþýðuflokksþing áframhald
andi óbreytta stefnu flokks-
ins bæði í alþjóða og innan-
landsmáluin. Á þann veg
lagði þingið fullt og óskorað
samþykki sitt á síefnu þá
og starfsaðferðir, er fylgt
hefur verið og var ákveðið
í einu hljóði, að henni skyltli
áfram haldið óbreyttri.
„Lagði flokksþingið síð-
asta þannig skýrar og á-
kveðnar línur í höfu’ðatrið-
um, um baráttu Alþýðu-
flokksins og afstöðu, er
fylgja ber á milli flokks-
þinga. Mun þess að sjálf-
sögðu verða v©l gætt, að
eigi verði frá {>eim ákvörð-
unum kvikað.“
Þessi digurbarkalegu um-
mæli hins fallna formanns
sem enn hefur vald yfir öll-
uin eignum flokksins — og
skuldum — þarfnast ekki
skýringa, en þau ættu að
geta orðið ýmsum lærdóms-
rík.
bætt við í þéttbýlinu, eftir því
sem byggðin færðist til, þá
mundi mörgum ófarnaði í ís-
lenzkum stjórnmálum hafa ver-
ið afstýrt á undanförnum ára-
tugmn ...
Um íramt:'ðina er erfitt að
spá, en aflt bendir til þess, að
reynsla fortíðarinnar verði þar
bezti leiðarvísirnn. Víst er um
það, að slík einmenningskjör-
dæmi eru öruggasta ráðið til
þess að tryggja styrka stjórn
í landinu, koma í veg fyrir of-
f jölgun flokka og þar með
standa gegn upplausn og óár-
an í mannfólkinu.“
Hægt að svipta nær helming
þjóðarinnar lýðréttindum.
Áformin eru því þau að
skipta öllu landinu í einmenn-
ingskjördæmi og afnema með
öllu' uppbótarsæti. Með þessu.
móti er auðvelt að koma því
þannig fyrir, t. d. með flokka-
samsteypum, að hreinan meiri-
hluta þurfi í hverju kjördæmi
til að koma manni á þing. Þá
gæti vel svo farið a'ð uppundir
helmingur þjóðarinnar hefði
engan fulltrúa á þingi! Sér-
staklega er ætlunin að svipta
þann fimmtung þjóðarinnar sem
fylgt liefur Sósíaliátaflokknum
að málum öllum lýðréttindum.
Og sömu leið ætti Alþýðuflokk-
urinn að fara, ef hann tæki
ekki hverju því sem a'ð homim
væri rétt.
EhiræðisvaM Ihaldsins er
markmiðið.
Ráðamenn Sjálfstæðisflokks-
iiis segjast með þessu móti
ætla að koma á tveggja flokka
kerfi samkvæmt bandarískri
fyrirmynd. þannig að Fram-
sókn og Ihaldið skiptist. á um
að hafa meirihluta og fara me'ð
stjórn! En undir niðri er ætl-
unin sú, að tryggja ein"æðis-
vald Ihaldsins, tryggja honum
sem minnihlutaflokki yfirráð
yfir þjóðmálunum öMum og
þannig endanlegt umboí Banda
ríkjanna á Islandi. Væntanlega
hugsa Framsóknarforsprakk-
arnir sig tvjvegis um áður en
þeir gleypa við þessum áform-
um — þrátt fyrir fyrirmælin
að vestan.