Nýi tíminn - 15.01.1953, Blaðsíða 5

•--------------------------------------------Fimmtudagur 15. janúar 1953 — Nýl TÍMINN — (5
Barátta islenzkrar alþýSu gegn vopnuSum yfirstéttgrher
Þegar ranglæti og kúgun valdhafanna keyrir
fram úr hófi, hrópa þeir á her gegn fólkinu
En aldrei hafa íslenzkir valdhafar hrópað eins hræddir og reiðir
; '/ | . " - ’
og Hermann Jónasson og Bjarni Benediktsson nú
Aldrei hefur innlendum valdhöfum á fslandi fundizt þeir svo
einangraðir frá fólkinu, svo rótlausir hjá þjóðinni, aldrei verið
svo hræddir við baráttu hennar fyrir lífinu, eíns og ríkisstjórnin
er nú. Það kemur berast fram í hinu angistarfulla veini þeirra
fulltrúa ríkisstjórnarinnar, sem rituðu nýársboðskapinn, Her-
manns og Bjarna. Og aldrei hafa þeir komið eins k.laufalega
upp um fyrirætlanir sínar og Hermann .gerir þar.
Yfirstéttina íslenzku hefur löngum dreymt um það að koma
sér upp stéttarher gegn alþýðunrii. En það var löngum vanda
bundið fyrír hana að sætta þjóðina við slíka tilhugsun, m. a. s.
tilhugsunina um nokkurt verulegt lögregluvald. Friðsöm og
frelsiseliskandi þjóð eins og þjóð vor fann fljótt hvar fiskur
lá undir steini: að slík lögregla yrði aðeins ofbeldislið í hönd-
um harðsvíraðrar yfirstéttar Reykjavíkur.
Þess vegna fór líka svo, þeg-
ar stjórn Jóns Magnússonar
forðum daga kom fram með
tillögur sínar um ríkislögreglu,
þá reis alþýða manna upp gegn
þeim og kæfði þær með MÓT-
MÆLUM SÍNUM. Sú tilraun
yfirstéttarinnar til hervæðingar
gegn alþýðunni var svar yfir-
stéttarinnar við átökunum í
vineiudeilunum 1921—23. Krepp
an 1921 hafði valdið hörðum
stéttaátökum, er náðu 'þá há-
marki í „togarasIagnum“ 1923.
Og afturhaldið ætlaði að her-
væðast, en mistókst. Svo sterk-
ur var vilji verkamanna og
bænda í landinu, að eigi aðeins
Aiþýðuflokkurinn, heldur og
Framsókn, stóð gegn hervæð-
ingartilraun Ihaldsins. Fyrsta
tilraun íslenzkrar yfirstéttar til
hervæðingar gegn fólkinu í
Iandinu var kæfð í fæðingunni
á árunum 1924—6 af einhuga
vinnandl stéttum landsins.
—o—
1931 skall kreppan yfir Íj-
iand. Kúgun og ranglæti yfir-
stéttarinnar bitnaði nú á al-
þýðu manna í sáru atvinnuleysi
og liinum svívirðilegu kaúp-
lækkunartilraunum, er leiddu
til stéttarátakanna á árunum
1932—33 og síðar. Og sú j fir-
stétt, sem var ófær um að
stjórna, nema með því að leiða
sult og áþján yfir alþýðuna,
hrópaði á stéttarher, heimtaði
að fá vopnað lið, til þess að
berja á verkalýðnum — og kall-
aði það ríkislögreglu.
Og rikislögreglan var sam-
þykkt á Alþingi 1933 undir
harðvitugum mótmælum aiþýð-
unnar.
En alþýðan sótti á. Hún
krafð'st þess að stéttarher yf-
irstéttarinnar væri afnuminn.
Bæði Kommúnistaflokkurinn og
Alþýðuflokkurian f jdktu sér um
þá kröfu.
I 4,-ára áætlun Alþýðuflokks-
in, kosn'ngastefnuskrá hans
1934, var þessi krafa orðuð é
þennan cftirminnilega hátt:
„(Stefnuskrá flokksins er...)
,,að afnema rí'kisiögregluna ’
visu trausti þess, að unnt sé að
stjórna þessari fr:ðsömu þióð
með þeirri maanúð og þvi rétt-
læti, að úr engum deilum þurf’
að skera með hernaði og of-
beld!“.
Á þe'sari steínuskrá vann
Alþýðuflokkurinn stærsta kosn-
ingasigur sögu sinnar.
Eggjar ríkislögreglunnar
voru deyfðar íyrir mótmæli
fólksina. —o—^
Enn hófst kreppa og harðn-
andi stéttarátök á árunum 1938
og þar eftir. Enn hrópaði yfir-
stéttin á her sinn. Nú átti að
beita honum gegn þeirri sam-
fylkingu, sem Sósíalistaflobk-
urinn var að skapa í verkalýðs-
hreyfingunni. Hermann Jónas-
son hugsaði jafnvel til að senda
varðskiþin suður í Hafnarfjörð
til að berja á verkamönnum, en
þóttti ráðlegra að hætta við.
í rykskýjum Finnagaldursins
var nú hert á ríkislögreglunni.
En þegar næst kom til átaka
við verkalýðinn, í ár3byrjun
1941, þóttist versta afturhaldið
hafa betra vopn á verkalýðian
en veika ríkislögreglu, sem sé
brezka herinn. Og honiun var
beitt með handtökum og verk-
fallsbrotum í janúar 1941.
En afturhaldið hefur auðsjá-
anlega fengið nóg af því og
ekki gert það siðan.
Og þegar næst átti að sverfa
til stáls af hálfu Ihalds og
Framsóknar við verkalýðinn,
með gerðardómslögunum í jan-
úar 1942, alræmdustu þrælalög-
um afturhaldsins, þá uppgötv-
aði yfirstétfin of seint að liún
liafði enn einu sinni haldið sig
sterkari en hún var. Þrælalög-
in voru þverbrotin með skæru-
hernaði verkalýðsins og afnum-
in á Alþingi um sumarið 1942.
Og enn einu sinni verður aft-
urhaldið að hopa á hæl. Og það
sýndi sig að með vaxandi rétt-
læti gagnvart almenningi með
bættum kjörum verkalýðs og
með samstarfi við alþýðuna um
framfarasinnaða stjórn í land-
inu var auðvelt að stjórna hinai
friðsömu íslenzku þjó.ð án hern-
aðar og ofbeldis. Mesta blóma-
tímabil þjóðarinnar og einkum
alþýðu manna, nýsköpunartima-
bilið gökk í garð. eftir ósigur
afturhaldsstjórnarinnar í kaup-
lækkunartilraunum heemar í
september '1944.
—o—
En svo gengu íhald, Fram-
sókn og Alþýðufiokkur á mála
hjá harðsvíruðustú yfirstétt
heimsins, ameríska auðvaldinu,
og hinum íslenzka anga þess,
einokunarklíkunni alræmdu.
RJdsIögregTu- og hvítliðaskríl
Heimdallar var sigað á mann-
fiiildann 30. marz 1949. Þeir
flokkar sem eitt sinn höffu
barizt gegn ríkislögreglu íhalds-
ins, Framsókn og Alþýðuflokk-
urínn, stóðu nú að því að beita
henní gegn fólltinu. Sósíaiista-
flotkkurinn stóð einn með alþýð-
unni. t'*.Ukí Jíi.íj
En þetta var frá hendi yfir-
stéttarinnar aðeins byrjunin á
bardaganum: það að leggja ís-
land og íslenzka þjóð að fótum
ameríska og íslenzka auðvalds-
ins.
Næsta skrefið var að rýja ís-
lenzka alþýðu inn að skyrtunni,
— með kauplæ'kkun gengislækk-
unarlaganna, með atvinnuleysi,
með dýrtíð, með lányeitiaga-
banni — í stuttu máli með öll-
um iþeim árásum á lífskjör
verkalýðs og millistétta, sem
hófust 1947 og hörðnuðu um
allan helming í marz 1950.
Alþýðan hafði svarað með
verkföllunum 1947, 1949, verk-
fallinu í maí 1951, og loks með
vetrarverkfallinu mikrla nú í
desember 1952. Það urðu harð-
vítugustu stéttarátök, sem orð-
ið höfðu á íslandi um langt
s'keið.
Ríkisstjórnarklíkan hafði
ætlað að svelta verkalýðinn til
uppgjafar. Hún hafði ætlað sér
að beita öllu því ofþpldi, sem
hún réð yfir, til þess að níðast
á samtökum verkalýðsins.
En rikisstjórnin rann, þegar
á hólminn kom. Hún þorði ekki
annað en láta miklu meira und-
an verkalýðnum í kröfum, en
hún hafði nokkru sinjii ætlað
sér, þó ekJú hefði hún hins-
vegar verið beygð eins og
þurfti og eins og hægtrvar, ef
allir AB-menn í forustu verk-
fallsins hefðu staðið heilir við
hlið þeirra verkalýðsfélaga
Reykjavíkur, er mest mæddi á.
En ríkisstjórnin fann sig al-
gerlega einangraða. Hön fann
að mestöll þjóðin var á móti
henni, hafði alla samúð með
verkalýSnum og óskaði honum
sigurs 1 baráttu hans.
En ríkisstjórnin: þ. e. Fram-
sókn og hitt thaldið, sér að hún
muni næst þurfa að berja
verkalýðinn niður, án þess að
hirða um það, livort henni tekst
að veikja raðir hans, eða um
hitt, að mestöll þjóðin hafi sam-
úð með kröi'um hans. Þess
vegna sér ríkisstjórnin að hún
verður að koma sér upp vopn-
uðum her gegn alþýðu Islands,
ef það á að vera hægt að halda
fóllkinu undir okin'u, þegar búið
er að svíkja loforðin um að
stöðva dýrtíðina, búið að leiða
meira atvinnuleysi yfir það, bú-
ið að lækka gengið enn með
meiri bátagjaldeyri og öðrum
ráCstÖj'unum.
Þess vegna hefur Framsókn
og íhaldið komið sér saman um
það nú um jólin að koma hér
upp vopnuðum her gegn alþýð-
unni, hvort sem þessir flokkar
þora að gera meira í því máli
fyrir kosningar. Og nú er elíki
lengur höfð gamla aðferðin að
tala 'um ríkislögreglu, en me'na
her gegn vcékalýðnum. Nú er
opinbarlega talað um vopnað-
an her.
En beim verða heldur en
eklii mislagðar hendur í áróðr-
inum fyrir þeim yfirstéttarlier
(— Heimdallarhernum úr
Framsókrarbúðunum eitts og
30. marz!).
Það átti auðvitað að grímu-
klæða þennan yfirstéttarher
sem „þjóðlegan“ her til að verja
ísland, lýðveldið og Ameríku
fyrir ótætís „kommúnisman-
um“! Og Bjarni hélt sér við
það „prógram“ enda búinn að
fá æfingu í að skýra það þann-
ig á Varðarfundi áður.
En glímuskjálftinn fór með
Hermann. Nú fannst glímu-
kappauum að hann yrði að sýna
sig. „Sáuð þið hvernig ég lagði
hann, piltar“! Gort Jóns sterka
var andinn í grein Hermanns.
Og Hermanni tarð á ein ör-
lagar.kasta pólitíska skyssan í
sínu lífi. Hann kom 'upp um
það á hverjum „íslenzki herinn“
átti að berja: á verkalýðnumj
þegar hann heimtar brauð og
vinnu.
Það lagðist lítið fyrir kapp-
ann. Maðurinn, sem skrifaði
Heiðnabergs-greinina 1949,
hrópaði nú sjálfur úr Heiðna-
bergi Olíufélagsins: ég heimta
íslenzka menn vopnaða til að
berja niður þá alþýðu sem
heimtar brauð handa börnum
sínum, og afhjúpar ránsskap og
siðspillingu yfirstéttarinnar.
Islenzk alþýða hefur í aldar-
fjórðung barizt gegn því að ís-
lenzka yfirstéttin vopnaði her
gegn vinnandi stéttum landsins.
íslenzk alþýða vill hindra að
mannvíg og blóðsúthellingar
hefjist að nýju á Islandi. ís-
lenzkri alþýðu finnst mannfall
sitt nóg í str:.ðinu við Ægi, í
slysun'um við vinnuna, — þó að
séu ekki vopnaðir til að drepa
veúkamenn og sjómenn Islands.
Islenzk alþýða hefur í aldar-
f jórðungsbaráttu hindrað mynd-
un vopnaðs yfirstéttarhers í
Reykjavík.
Islenzk alþýða hefur samtím-
is sýnt það í reynd að það er
hægt að stjórna á Islandi án
ofbeldis og hers, ef látið er
vera að stela og ræna af vinn-
andi stéttiim landsins þorra
þess auðs, er þær skapa. En al-
þýðan krefst þess að hún fái
að sjá vaxandi réttlæti, batn-
andi hlut hins vinnandi manns.
— Og það er þegar yfirstéttin
neitar henni um þetta, að alþýð-
an minnir á hver skapar auð-
inn, minnir á það í verkföllua-
um miklu. Og þá ærist yfirsíétt-
in og heimtar sinn her.
Islensik alþýða hefur með ald-
arfjórðungs harðvítugri baráttu
hindrað það að stéttabaráttan
á Islandi yrði útkljáð með
vopnum. Alþýðunni hefur tek-
izt þetta fram til þessa og það
hefur enginn maður verið veg-
inn enn í stéttabaráttu alþýðu
og reykvískrar yfirstéttar.
Öll íslenzka þjóðin, að örfá-
um érlendum erindrekum und-
anteknum, óskar þess af heil-
um hug að sú gifta megi fylgja
þjóð vorri áfram að þurfa ekki
að berast innbyrðis á banaspjót.
Þeim mönnum, sem nú
heimta vopnaðan her gegn ís-
lenzkri alþýðu, er bezt að gera
sér ljóst, hver þeirra sök verð-
ur gagnvart þjóðinni framveg-
is, ef þeim tekst að koma áform-
um sínum fram.
En hlutverk íslenzkrar al-
þýðu er nú að sameinast gegn
þessari nýjustu ógnun amerísku
agentanna og auðvaldserindrek-
anna við frið í landinu, samein-
ast um að kveða niður í næstu
kosningum hervæðingaráform
Ihalds og Framsóknar, samein-
ast um myndun þeirrar þjóð-
fylkingar um frið og frelsi í
Iandi voru, sem Sósíalistaflokk-
urinn aldrei hefur þreytzt á að
boða þjóðinni.
Sambaml milli liiRgnakrabba
og reykinga talið staðfesí
Víðtæk brezk rannsókn bendir einnig til skaðvæn-
legra áhrifa útblásturslofts frá bílum
í Bretlandi er nýlokiö víðtækri rannsókn á því, hvort
samband sé milli lungnakrabba og tóbaksreykinga.
Dr. Richard Doll og prófes-
sor Bradford Hill hafa birt í
brezka læknablaðinu Brithish
Medicaí Journal fimmtán síðna
skýrslu um rannsóknir sínar
og segjast hafa komizt að
þeirri niðurstöðu að „raun-
verulegt samband“ sé rnilli
krabbameins í lungum og tób-
aksreykinga. Þeir báru saman
1400 lungnakrab'basjúklinga
við 1400 sjúklinga með aðra
sjúkdóma en krabba og 1400
sjúklinga með krabba í melt-
ingarfærum.
Allir voru spurðir ýtarlega
um hvort þeir reyktu, hve mi-k-
ið, hvaða tegundir, hvort þeir
reyktu niður í sig, hvort þeir
notuðu nikótínsiur, munnstýkki
og kveikjara.
Niðurstaða læknanna, sem
eru sérfræðingar' í tölfræðileg-
um rannsóknum á heilbrigðis-
málum, var, að í borgum að
minnsta kosti stæði tíðni
lungnakrabba í beinu sambandi
við það, hve mikið menn
reykja. Meðal karla á aldrin-
um 45—64 ára er dánartala
úr lungnakrabba liverfaadi lág
hjá þeim, sem ekki reykja. en
af miklum reykingamönnum
deyja þrír til fimm af þúsundi
árlega af sjúkdómnum.
Ekki bar á hærri dánartölu
meðal þeirra. sem reykja nið-
ur í sig eða nota kveikjara en
likur benda til að notkun
munnstykkja og sía dragi úr
sjúkdómshættunni. Sjúkdóms-
hættan er mu$i minni meðal
pípureykingamanna en þeirra
sem reykja sígarettur.
Vísindamennirn:r tel’a að
reykingar geti elcki að öllu
leyti átt sök á þvi, hve tíðari
lungnakrabbi er meðal borgar-
búa en sveitafólks. Telja þeir
að reýkur úr eldstæðum og út-
blástursloft af bílahreyflum
muni eiga þátt í því.