Nýi tíminn - 02.04.1953, Síða 3

Fimmtudagur 2. april 1953 — NÝI TÍMINN — (3
Þúsundir nianna, sem undanfarin ár hafa kosið hernáms-
flokkana, hafa nú einsett sér að gera upp við þessa fiokka og
stefnu jteirra í kosningunum í s'umar. Ýmsir hafa hins vegar
verið í vafa um hvernig atkvœði jteirra yrðu bezt liagnýtt, hvernig
hægt væri að sameina andstöðuna gegn hernáminu í eina heild.
Ávarp Sósíalistaflokksins um jijóðfyltóngu íslendinga hefur orðið
þessum fjölmenna hópi mauna mikið umhugsunarefni.
Nýi tímanum hefur borizt nýtt bréf frá einurn þessara manna
og fer það hér á eftir í heild. Væri blaðinu mikil jiökk á því
að> fá fleiri bréf eða fyrirspurnir um jtessi mikilvægu vandamál.
Hugleiðingar um væntanlegt
samstarf sósíalista og onnorra
ættjarðarvina
Við kjósendui- höfum tilhneig-
ingu til þess að greiða sama
stjómmálaflokki atkvæði ár
eftir ár, og það þótt hann geri
sig sekan um meiri eða minni
hugsjónasvik og leiðtogar hans
leggist í pólitíska spillingu. —
Okkur hættir til að sýna for-
kólfum flokkanna helzt til mik-
ið umburðarlyndi og afsaka
framferði þeirra með því að
stjórnmálamenn séu mannlega
breyskir eins og aðrir og því
sé þeim vorkunn. En þegar
þeir menn er við höfum trúað
fyrir forsjá föðurlandsins fara
að braska með það á sama hátt
og frumstæðustu villimenn eru
sagðir gera með eiginkonur sín-
ar, þá er öllum góðum íslend-
ingum nóg boðið.
Þegar þeir gera sig seka um
það regin ódæðisverk að lauma
erlendu herliði í land að þjóð-
inni óaðspurði og í algjörum
blóra við stjórnarskrána, hlýt-
ur hverjum sæmilega vitibom-
um flokksmanni að verða það
Ijóst að hann hefur látið vél-
ast af lýðskrumurum sem unnu
dollurum meira en ættjörð
sinni. Hvenær hefur nokkur
þjóð verið svikin í tryggðum á
jafn ósvífin hátt og þegar rík-
isstjórn íslands lét hafa sig til
þess að bjóða erlendu herveldi
að nota fósturjörð sína sem
eins konar hemaðarlegt stökk-
bretti í hugsaniegri landvinn-
ingastyrjöld?
I útlöndum eru til vændis-
konur er bjóða líkama sinn til
afnota fyrir borgun. Þær þykja
ekki á ýkja háu menningar-
stigi, en jafnvel þær bjuggust
margar hverjar til varnar þeg-
ar nazistaófreskjurnar óðu jnn
í föðurland þeirra. Það sýnir að
jafnvel vændiskonur eru á
miklu hærra menningarstigi en
þeir pólitísku vændismenn sem
lána ættland sitt til hernaðar-
afnota fyrir borgun.
Aðferð sú sem rikisstjórnin
beitti til þess að svíkja erlend-
an her inn á þjóð sína hefur
fyllt sæg fyrrverandi kjósenda
stjómarinnar andstyggð og við-
bjóði á henni, ef ekki hatri.
Það getur því ekki hjá því far-
ið að þúsundir kjósenda segi
skilið við Framsóknarflokkinn
og Sjálfstæðisflokkinn svokail-
aða í næstu þingkosningum, og
að þeir verja atkvæði sínu
þannig að það stuðli sem bezt
að því að firra þjóðina er-
lendri hemaðaránauð.
Sama sorgarsagari og þegar
Islendingar gengu Noregskon-
ungi á hönd forðum daga, má
ekki endurtaka sig. Við verð-
um öH að vera minnug þeirra
mörgu, löngu og myrku alda
erlendrar kúgunar og harð-
stjómar, sem íslenzka þjóðin
varð að afplána fyrir það að
Gissur Þorvaldsson gæti leikið
jai'l yfir íslandi. Þjóð, sem
sökk í hyldýpi vesaldóms og
erlendrar kúgunar vegna þess
að höfðingjar hennar leyfðu er-
lendum herkonungi að ná stein-
bítstaki á þjóð sinni, verður
að vera sér þess minnug að
víti fortíðarinnar eru til . þess
að varast þáu í nútíð. Um
þetta verður þjóðin að hugsa
þegar hún heyrir ráðherra sína,
blindaða af glampa amerísks
gulls og tryllta af valdaþorsta,
tala um að það sé vita hættu-
laust, og iafnvel nauðsynlegt,
að hafa erlendan her. Við kjós-
endur, hvaða flokki sem við
höfum áður tilheyrt, verðum að
beita því eina vopni sem við
höfum, atkvæðinu okkar, gegn
ríkisstjóminni. Það er ekki
seinna vænna.
Fáar þjóðir eiga sér fegurri
eða kröftugri ættjarðarljóð en
íslendingar. Þau eru gædd
skáldlegu kynngi af því þau
koma beint frá hjartarótum
þjóðarinnar. Ættjarðarástin og
aðdáunin á fegurð landsins
gerði margan alþýðumanninn
að skáldi. í brjóstum ‘flestra
íslendinga bærast þær tilfinn-
ingar er bi-utust fram með
slíkum krafti i ættjarðarljóð-
unum, þótt allur þorri okkar
leggi sig ékki niður við að
koma orðum að þeim, því góð-
skáldin hafa þegar gert það svo
vel að við hinir getum látið
okkur nægja að leggja áherzlu
á ættjarðarást okkar með því
að læra og syngja Ijóðin þeirra.
En þótt meirihluti landsins
bama séu föðurlandsvinir af
lífi og sál, þá hefur einatt ver-
ið hér til slæðingur af mönnum
annars eðlis'. Eg á við þau ó-
menni er skáldið góða ávarpaði
er hann talaði til þeirra fóla
er frelsi voi't svíkja, og flýja í
lið með þeim níðingafans er af
útlendu herveldi upphefð sér
sníkja og eru svívirða og pest
föðurlands.
Sú manntegund hefur orðið
allt of áhrifamikil í íslenzkum
þjóðmálum. Það er ekki seinna
vænna að kveða hana niður.
Þjóðin er í vígahuga, enda
leynir það sér ekki að illir
draumar sækja nú að þeim
pólibísku skuggasveinum,
sem knékrupu fyrir amerísku
dollaraprinséssunni og fengu
henni fjöregg þjóðarinnar til
að leika sér að, — enda eru
nú kosningar og skuldadagar í
nánd. Innan skamms fær ís-
lenzka þjóðin tækifæri til að
kveða upp dóm sinn í málinu:
„Fjallkonan gegn pólitískum
landráðamönnum" í þeim
málaferlum þarf það að koma
svo skýrt fram að ekki þurfi
framar vitnanna við, að þótt
hægt sé að haía dollara út á
landráð, þá verðlauna ærukær-
ir íslendingar slikt ekki með
atkvæðum siniun.
Við kjósendur, er hingað til
höfum fylgt stjórnarflokkunum
að málum, verðum, föðurlands-
ins vegna, að sigrast á aðdráttar
afli vanans og taka höndum
saman við þann eina flokk sem
setíi-sig upp á móti hersetunni,
því nú krefst ættjörðin þess að
allir sannir íslendingar igeri
skyldu sína. Vanræksla á því
getur kostað það að niðjar
vorir rati í sömu raunir og
afkomendur þeirra manna er
sátu -aðgerðalausir hjá meðan
Gissur jarl ofurseldi erlendu
herveldi fósturjörð sína. Hver
vill taka á sig ábyrgðina af
slíku?
Við verðum að taka höndum
saman við þau öfl í þjóðfélag-
inu sem eru reiðubúin að vinna
af alefli gegn hersetunni. Sam-
taka getum við kveðið niður
þá fóla er sviku frelsi vort
og keppast nú við að snikja
dali og upphefð af framandi
hernaðarþjóð, sem hamast við
að breyta ættjörð vorri í ó-
hugnanlegt hervirki. Það versta
sem við, óvinir hersetunnar,
vinir föðurlandsins, getum lát-
ið henda okkur er að dreifa
kröftum okkar með innbyrðis
deilum um minniháttar ágrein-
ingsmál. Okkur, sem getum
Frásögn Þjóðviljans af
leynifundum utanstefnuráð-
herranna þriggja með þing-
mönnum sínum 1947 vakti -al-
menna athvgli og upplost
mikið varð í stjói'narherbúð-
unum. Þjóðviljinn sagði þann-
ig frá:
„Þingmennirnir fói'u af
fundum sínum gagnteknir
þeii'ri vissu (sem var studd
fyrirskipunum ráðherranna
um algera þögn) að nú byggju
þeir yfir örlagaríkum leynd-
armálum, vissu meira en
nokkrir aðrir íslendingax'.
Upplit þessara ágætu þing-
mann-a var þvd mótað .algerri
undrun og skelfingu, þegar
Þjóðviljinn birti s. 1. þriðju-
dag mjög nákvæma skýrslu
um leynifundinn, svo ná-
kvæma að stundum nálgaðist
hraðritaða frásögn og hafði
að geyma <atriði sem jafnvel
þmgmennimir fengu ekki að
heyra um í fyrstu atrennu.
Og þó var upplit þingmann-
ekki þolað það að ísland sé
grátt fyrir vopnum erlends
hers, greinir á um eitt og ann-
að, en þau deilumál hljót.a að
hverfa í skuggann af því mikla
nauðsynjamáli er gnæfir hátt
upp úr dægurþx'asinu, sem sé
nauðsyninni á því að hemum
sé vikið burt úr landi, í stað
þess að honum vei'ði leyft að
fæi'a út kvíarnar eins og stjórn-
in ætlar sér að gera eftir kosn-
ingar. Ef við látum ekki stjóm-
ina súpa seyðið af gerðum sín-
um í næstu kosningum getur
svo farið að við kjósendur og
afkomendur vorir vei'ðum að
súpa seyðið af erlendri hersetu
og vaxandi áþján og ágengni
árum, ef ekki öldum, saman.
Það er miklu auðveldara fýrir
smáþjóð að glata frelsi sínu og
sjálfstæði en öðlast það. Sú
óheillastjói’n er nú situr að
völdum hefur sýnt það að hún
er ekki fær um að vai'ðveita
það sjálfstæði er Jón Sigurðs-
son sótti í tröllahendur Dana.
Núv’erandi ríkisstjóm er of
niðursokkin í að telja amer-
ískt „gjafafé" til að skeyta vit-
anna hversdagslegt hjá ofboði
utanstefnuleppanna. Til þess
að kóróna hörmungar þessa
dimma dags gekk sendihema
Bandarikjanna á fund Bjarna
Benediktssonar og skýrði
honum frá þvi að í Washing-
ton væri litið mjög alvarleg-
um augum á þetta mál.
Acheson utanrikisi'áðherra
hefði sýnt þremenningunum
sérstakan trúnað, en þeir
m
væru síðan vai'la fyrr komn-
ir til íslands en málgagn
kommúnista skýrði rækilega
frá viðtölum þeii'ra, meii’a að
segja alvarlegustu hemaðar-
legum leyndarmálum eins og
hlutverkum Keflavíkurflug-
vallarins og Hvalfjarðar í
væntanlegri, ái'ásarstyrjöld.
Krafðist sendiheri'ann þess að
ríkisstjói'nin gerði hreint fyr-
ir sínum dyrum gagnv.art
Bandaríkjastjóm, annai's yrði
sú síðamefnda að endurskoða
afstöðu sína til þeirrar fyrr-
nefndu...
und um þá hættu sem vofir
eins og nakið sverð yfir þjóð
vorri. Meii'ihluti þjóðarinnar
gerir sér hins vegar ljóst hvert
stefnir og livílík vá er fyrir
dyrum. Verk ríkisstjói'narinnar
ákæra hana. Sönnunargögnin
fyrir sekt hennar ganga ein-
kennisklædd um götur borgar-
innar. Öllum er fæi't að sjá
þau og skilja hvað þau tákna,
nema þeim sem láta landráða-
gróðabrallarana þyrla áróðurs-
moldryki í augun á sér, eða
meðtaka þær deyfandi spraut-
ur sem ritstjórar stjórnarblað-
anna eru látnir framleiða til að
róa með háttvirta kjósendur.
Allur þorri manna gctur lesið
það sem skrifað stendur á vegg.
inn. Það var rist þar með am-
erískum byssusting og þar
stendur letrað: „Þetta land
skal um aldur og ævi vera
flug-, flota- o.g herbækistöð
Bandaríkjanna“. Ríkisstjóm ís-
lands virðist að sönnu reiðubú-
in til að láta sér vel líka, en
þjóðin er það ekki. Háttsettur
yfirmaður úr anxei'íska hernum
mælti eitt sinn undrandi: „Eg
botna ekki vitund í ástæðun-
um fyrir þeirri fæð er íslenzka
þjóðin sýnir okkur verndurum
sínum. Það andar köldu frá
henni. Sá mesti kuldi er ég hef
kynnzt í þessu kalda landi er
sá kuldi er leggur frá íslenzku
þjóðinni í garð okkar hermann-
anna, og það jafnt á sólskins-
björtum sumardögum sem
endranær. Allt sómasamlegt
fólk forðast okkur. Það sem
gerir þetta háttalag alveg ó-
skiljanlegt er að við erum
hingað komnir með vilja rák-
isstjórnar landsins; og valda-
menn þjóðarinnar eru einhverj-
ir þeir viðráðanlegustu og leiði
tömustu sem við höfum haft
með að gera. Jafnvel leiðtogar
blökkumannaríkjanna i Kara-
bíahafinu sem seldu okkur af-
not af landi sinu ei'u ekki eins
samvinnuþýðir og þeir ís-
lenzku. Eg skil ekkert í þessu.‘4
Svo mörg voru oi'ð hins borða-
lagða manns. íslenzka þjóðin
skilur ástæðuna; og kuldi fvr-
Framhald á 11. síðu.
Valtýr Stefánsson ... birtir
í gær heilsíðugrein í Morgur.-
blaðinu undir nafni (með því
reynir hann lika að eyða hugs
anlegri tortryggni um það að
hann hafi gefið Þjóðviljanum
upplýsingamar) og í þessai'i
grein tekur hann þann kost
að játa... að það sé greini-
legt „að fi'éttamaður Þjóðvilj-
ans, hver sem hann er hefur
setið á slíkum ílokksfundi".
Hann talar um „Þjóðviljann
og njósnara hans, hver sem
hann kann að vera“ og segir
með löngunarsvip: „Það er
fyrir sig athugunarefni, hvaða
fréttaritara Þjóðv.iljinn hefur
á flokksfundum lýðræðisflokk-
anna“. Já, Valtýr minn, gam-
an væri nú að geta iðkað hlut-
verk slefberans og komið upp
um íslenzk.a menn við banda-
ríska sendix'áðið. En héfur
Valtýr íhugað þann mögu-
leika að heimildarmaðurinn
kunni að vera Bjarni Bene-
diktsson himself?"
LJéstrað upp um leyndarmál