Nýi tíminn - 10.12.1959, Blaðsíða 10

21 — ÓSKASTUNDIN
ÓSKASTUNDIN — X3
Eg vildi ég ætti
mér jólaá
Sá siður hélzt sums
staðar fram á síðustu öld;
að slátra kind fyrir .iólin.
Það var kölluð jólaær.
Einu sinni var bóndi.
sem hafði ekki efni á að
slátra neinni jólaá. Þá
orti hann vísu um fá-
tækt sína og minnist þar
á nágranna sinn, sem lík-
lega hefur verið nirfill.
Vísan er svona:
„Ég vildi ég aetti mér
jólaá
jafnliáa niér og feila.
En hana er n ú hvergi að fá,
hvar sem ég gjöri leita.
Job er nú fallinn frá,
fjárríki bóndinn sá.
Brandur þótt búi eins,
bið ég hans ekki neins.
Hann mun sem Nabal
neita“.
Bóndanum hefur. sem
eðlilegt er. orðið hugsað
til þeira mestu fjár-
bænda, sem biblían get-
ur um. Job kvað hafa átt
eitthvað um fjórtán þús-
und fjár, þegar hann dó.
TRÖLLA
SAGA
Einu sinni var tröll, sem
átti heima í stórum helli.
Það stal hesti frá bónd-
anum á Hvassafelli.
Bóndinn sá þegar tröll-
ið lagði hestinn á herðar
sér. Og svo hljóp maður-
inn á eftir tröllinu og
hafði hann byssu í hendi
sinni. Hann hl.jóp og hann
hljóp þangað til hann
kom í hellirinn.. Þá skaut
hann tröllið og kom skot-
ið í fótinn á tröllinu.
Tröllið sleppti strax hest-
inum og fór að sleikja
sár sín, en bóndinn náði
hestinum lifandi og fór
með hann heim til sín.
Gunnar Gauti Gunn-
arsson, Bifröst, Borg-
arfirði.
Kæra Óskastund.
Viltu gjöra svo vel og
birta þessa sögu fyrir
mig. Ég er 7 ára.
Gauti.
Strákarnir skrifa
sögur
Þegar við fengum spá-
nýja tröllasögu eftir 7 ára
mann í Borgarfirði datt
okkur í hug að leyfa ykk-
ur til gamans að lesa
sögu eftir jafnaldra hans
í los Angeles í Bandaríkj-
unum.
Einu sinni var gíraffi.
Hann átti heima í frum-
skóginum. Honum þótti
gott að borða gras og
banana og laufblöð af
trjánum. Á kvöldin heim-
sótti hann önnur dýr. Og
talaði við þau og spilaði
póker og drakk límonaði
til miðnættis.
Annar drengur í Banda-
ríkjunum var að skrifa
um landið sitt:
Fvrst voru bara Adam
og Eva og þá var bara
eitt ríki. Svo kom Kól-
umbus siglandi á þremur
skipum og fann upp fleiri.
Svo kom Davy Crokkett
og tók við öllu saman.
Vinur okkar Guðmundur
| Jóhann scndi þessa
vel tciknuðu mynd.
„Hæ-jó-ú!“ sagði úlf-
urinn. „Hvað rekur bróð-
ur minn svo langt frá
héímili sínu?‘f ■ ■ •
,,Ó!“ svaraði' Stór'a-Ör-
ið. „Ég er að leita að
heimkynnum sólguðsins.
Ég er sendur á fund
hans“.
,,Ég hef farið víða,“
sagði úlfurinn. ;,Ég þekki
gresjurnar, dalina og
fjöllin, en hvar heim-
kynni sólguðsins eru veit
ég ekki. Bíddu,. Farðu til
bjarnarins og spurðu
hann. Hann er mjög vit-
ur. Hann getur kannski
Framlialdssagan: í.
Sagan af StóraÖrínu
fer aldrei langt að heim-
an. Þarna inni í skógin-
um er fjallakötturinn.
I-Iann er á sífeldum flæk-
ingi. og verður margs vís.
Kannski að hann geti sagt
þér það“.
ejtir George Bird Grinnell
sagt þér hvar sólguðinn
býr.“
Daginn eftir hélt ungi
maðurinn ferð sinni á-
fram, við og við stanz-
aði hann til að tína ber,
og um kvöldið kom hann
að bæli bjarnarins.
„Hvar átt þú heima?“
spurði björninn. „Hví ert
þú, bróðir minn, einn á
ferð?“
„Hjálpaðu mér, aumk-
aðu mig!“ svaraði ungi
maðurinn. „Fyrir hennar
orð leita ég að sólguðn-
um. Ég fer með skilaboð
hennar til hans.“
„Ég veit ekki hvar hann
dvelur“, sagði björninn.
„Ég hef ferðazt meðfram
mörgum fljótum, og ég
þekki mörg fjöll, þó þekki
ég ekki dvalarstað sól-
guðsins. Það er annar
mér fremri, hann með
röndótta andlitið er mjög
vitur. Farðu og spurðu
hann“.
Greifinginn var í holu
sinni. Ungi maðurinn
hrópaði niður í hana. „Ó,
slægvitra, röndótta og
göfuga dýr! Ég óska að
tala við þig?“
„Hvað vilt þú?“ sagði
greifinginn og rak haus-
inn út úr holunni*
„Ég er að leita að
heimkynnum sólguðsins",
svaraði Stóra-Örið. „Ég
þarf að tala við hann“.
„Ég veit ekki um þau“,
anzaði greifinginn. „Ég
Stóra-Örið fór til skóg-
ar að leita að fjallakett-
inum, en hann fanr. hann
hvergi í skóginum. Að
lokum settist hann niður
til að hvíla sig.
,;Hæ-jó-ú! Hæ-jó-ú!'1
hrópaði hann. „Fjalla-
köttur, hlustaðu á mig.
IVIalurmn minn er tómur
og Mokkasínurnar mínar
gatslitnar. Nú hlýt ég a&
deyja“.
„Hvað vilt þú bróðir?“
heyrði hann sagt fyrir
aftan sig, og þegar hann
leit við sá hann fjalla-
köttinn sitja rétt hjá.
„Hún sem ég ætla að
giftast“, sagði Stóra-Ör-
ið, „er eign sólguðsins. Ég
er að leita að bústað hans-
til að færa honum skila-
boð frá henni“.
10) — NÝI TÍMINN — Fimmtudagur 10. desember 1959 ---
Arftakar Skúla fógeta
Niðurlagskafli ræðu
Karls Guðjónssonar
alþingismanns í út-
varpsumræðum um
þingfrestunartillögu
ríkisstjórnarinnar í
En hvað er þá að segja um
hitt atriðið, nauðsynina á næði
frá þingstörfum til að íinna
leiðir út úr vandamálunum?
Skyklu nú ekki ráðherrar og
annað stórmenni er að stjórn-
inni stendur nota hverja stund
sem frá þinghaldinu er hægt að
víkja, til þess að „glíma við
vandann", brjóta heilann yfir
lausnarorðinu og bera saman
ráð sín?
Að vísu hafa sézt um það
ráðherrayíirlýsingar í blöðum
að svo sé fjarvist þeirra úr
þingsölum hversdagsleg að þá
sofi þeir i bólum sínum, þegar
þeirra er saknað af þingíund-
um.
En auðvitað er þetta ekki hin
almenna regla, enda hefur for-
sætisráðherra nýlega brýnt það
fyrir alþjóð að nú beri nauðsyn
til að menn haldi vöku sinni.
Og það hafa dæmin sannað, að
þegar næturfundum þings hefur
verið nægilega lengi frestað til
þess að þingheimur fengi að
njóta nærvistar þeirra sem
saknað var, þá hafa það ekki
verið framlágir eða syfjaðir
menn upprifnir úr nætursvefni,
sem á þingi birtust.
Það vildi t. d. til upp úr mið-
nættinu, aðfaranótt síðasta
fimmtudags, að þegar forseti
neðri deildar svipaðist um þing-
bekki, áður en til atkvæða væri
gengið,' að honum munu hafa
þótt ráðherrastólar þunnskipaðir
og einnig fleiri skörð í þing-
mannaraðir, þar sem stjórnin
átti sér stuðnings að vænta.
— Nú eru þeir stóru auðvitað
önnum kafnir að glíma við
vandann, hugsuðu menn. Og
þingstörfin urðu að dragast á
langinn, því forseti sýndi fullan
skilning á því að þingfylgi
stjórnarinnar er það naumt að
ekki má mörg skörð í, til að af
sé meirihlutavald þess. En hér
skyldi atkvæðagreiðslan fara
fram á hinni tilteknu nóttu og
þeir stóru voru til kvaddir, þótt
það kostaði þá nokkurt ónæði
og frátafir frá glímunni við
vandann.
Eftir að beðið hafði verið svo
sem hálfa stund, birti heldur
yfir í þingsal.
Ráðherrar og háembættis-
menn, einmitt hinir ábyrguslu
gagnvart vandanum, gengu til
sæta sinna. Þeir voru búnir
skartklæðum þeim sem tíðkan-
leg eru einungis við hinar
stærstu hátíðir og allir hinir
höfðinglegustu í fasi.
Þetta eru sannir höfðingjar,
hlutu þeir að hugsa er vottar
voru að þeim hátíðleik er hér
birtist. Þeir fara að eins og
Skúli fógeti gerði þegar hann
sá syrta í álinn hér forðum.
I-Jann klæddist litklæðum er
hann tók til sinna ráða gegn
vandanum og í þeim vann hann
sitt afrek i það skiptið. Síðan
hefur aldrei til neins höfðings-
skapar spurzt er næði neinum
samjöfnuð við það, fyrr en
þarna, að þingsalur uppljómað-
ist á náttarþeli af hvítum skart-
bringum og skínandi ásjónum
stórmenna, sem nú nutu ekki
næðis að glíma við vandann
heldur urðu einnig að sinna til-
tölulega lítilmótlegum atkvæða-
greiðslum á þingi. En þetta
gerðu þeir og mögluðu hvergi,
og síðan var íundi slitið, svo að
væntanlega hefur aítur gefizt
tóm til glímunnar við vandann.
Nú eru vandamál þjóðarinn-
ar auJvitað margþætt. Og ekki
vissu þeir er í þingi urðu á-
sjáéndur þessa hátiðleika er
þar birtist umrædda nótt að
hver.ium þættinum störf hinná
fjarstöddu stórmenna beindust,
fyrr en Alþýðublaðið gaf um
það nokkra visbendingu hinn 4.
þessa mánaðar, en þar birtist
þá grein á forsíðu, þar sem
þessar upplýsingar er meðal
annars að finna, og vitna ég
nú orðrétt til bess er þar stend-
ur með úrfellingum þó, með
leyíi hæstvirts forseta: „Andrew
Gilchrist, ambassador Breta á
íslandi, íer héðan alfarinn ein-
hvern næstu daga. Hann heldur
fyrst til Bretlands — en þaðan
til Chicago þar sem hann verð-
ur aðalræðisrnaður. ,
Á miðvikudagskvöld var hon-
um haldið kveðjuhóf í ráð-
herrabústaðnum við Tjarnar-
götu.
'Hver sem hlutur þessa brezka
embættismanns i lar.dhelgis-
deilunni hefur verið; — hefur
hann persónulega og hans fjöl-
skylda ekki átt sjö dagana sæla
síðan deilan hófst. Menn muna
grjótkastið á sencliráðið í byrj-
un. Síðan hefur allur þorri ís-
lenzkra embætismanna og íleiri
íslendingar afþakkað öll boð
brezka sendiráðsins og neitað
að.stíga inn í það fæti, og' það
var fátítt að brezka sendiherr-
anum væri boðið til elns eða
nein's' af opinberum aðilum
hér.“
Þarna. höfðu sem segt um-
ræður um þjóðmál á þingi,
orðið (il þess að truflá okkar
ráðherra, okkar fiskimá!astjóra-
og máske fleiri sanna og góða
íslendinga í bví að bæts brezka
. ssndiherranum upp þurrlæti
það sem þjóðin hefur sýnt hon-
um síðan herskip þau, sem
hann er hér talsmaðu' fyrir
tóku að v.ernda fi'elsið á úthöf-
inum. eins og framferði brezku
víedrakanna í laildhelgir.m okk-
ar heilir samkvæmt hugmynd-
um hr. Andrew Gilchrist og-
stjórnar þeirrar er har. i hefur
hér starfað fyrir. 1
Hinu er svo ekki að r.úta. að'
alltaf eru til, menn sem ekki
kunna gott að meta, t. á. ekkf
vinafögnuð. ríkisstjórnari.uaar og.
Framhald á 11, sííu.