Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.05.1991, Side 6

6
verða ekki lengur greind. Hinn ábyrgi stjórnandi hins veikburða
kaupfars
(knarrar) sendir þá út fórnarákall sitt til hins volduga, sem
ræður yfir ógnvekjandi höfuðskepnum sköpunar sinnar. Hann
stýrir, hlýðinn og hugfanginn, haffari sínu eftir æðri leiðsögn í
mynd 1jósverunnar, sem leiðir hann milli boðaskerja til
mjúklegrar lendingar í sandvík milli sjávarklappa, er síðar
heitir Engilsvík. Þar var fórnarfarmi hans auðveldlega á land
komið.
Þessi arfsögn máir út þá rökvillu, sem lengi hefur loðað við
munnmælin um Strandarkirkju, að skipstjóri á útgerð
Skálholtsbiskups (Staða-Árna) á 13. öld hafi getað, í áheiti,
gefið sem fórnargjöf skipsfarm er hann átti ekki sjálfur, sem og
um brotlendingu í brimgarði eins og sjá má í málverkum.
Margir hafa glímt við að leysa gátuna um tilurð
Strandarkirkju, einkum á hvaða tíma í kristnisögunni hún var á
grunn sett. Þar á meðal eru tveir þjóðfrægir mektarmenn, þeir
dr. phil. Jón Þokelsson, þjóðskalavörður og skáld, og Jón
Helgason, prófessor og biskup, en hafa þó báðir orðið að gefast
upp. í framhaldi af samantekt þessari er viðeigandi að koma á
framfæri útdrætti úr hugleiðingum þeirra.
í Lesbók Morqunblaðsins 17. janúar 1926, er að finna grein
eftir dr. Jón Helgason biskup undir fyrirsögninni "Um Strönd og
Strandarkirkju."
Upphaf greinar biskups hefst á öðru erindi í ljóði Gríms
Thomsens, "Strandarkirkja," og er á þessa leið:
Gissur hvíti gjörði heit
guði hús að vanda,
hvar sem lífs af laxareit
lands hann kenndi stranda.
Ekki er auðvelt að gera sér grein fyrir því hvað Grímur er að
fara I kvæði þessu ef hann á við Strandarkirkju í Selvogi, því að
í næstu erindum er hugsýn skáldsins tengd "Hafnarskeiði" og að
grunnur kirkunnar sé gljúpur og laus,