Laugardagsblaðið - 14.05.1955, Blaðsíða 2

2
LAUGARDAGSBLAÐIÐ
Laugardagur 14. maí 1955
Bjarni frá Gröf:
minni
Er Norðmenn fóru í frelsisleit,
þeir fórnuðu vinum, landi og sveit,
og sigldu í haf, þó herti byr,
Þeir höfðu gert það fyr.
Þeir stefndu á norðurs nœtur eld,
þar náði engum degi kveld,
og lan4 vort fundu frjálsir menn,
og frelsið lifir enn.
Vort unga land þeim einum bar,
og engum frá það tekið var,
þá glampaði sól á gnoðafjöld
og glœsta landnámsöld.
Þeir fundu önnur frjórri lönd,
en fögnuðu alltaf þinni strönd,
þú réttir fyrstu hjálparhönd
að höggva þrœldómsbönd.
Vor frelsiseldur alltaf brann,
þótt yrði stundum þröngt um hann,
í hjartans innstu öskustó
þar aldrei neistinn dó.
Frœðaþulur forn á kinn
með fjöðurpenna og eltiskinn,
þar geymist sagan gullin, skýr,
og gömul œvintýr.
Við eigum himnesk heiðalönd,
sem lieilla frelsisborna önd,
þar foldin skilur fuglamál
og fjöllin hafa sál.
Með kórónu af eldi og ís
þau eru draumaparadís,
þar drottins óhreyfð standa sterk
hin stóru listaverk.
Er blikar dögg um blómin þín,
! og blíðust nœtursólin skín,
I fuglar syngja um frelsi og vor,
þá fyrnast vetrarspor.
Því hjörtu vor, þau áttu ein,
þau eru blöð af þinni grein,
svipur þinn, vor sál það er,
vor söngur brot af þér.
Að vinna fyrir land og lýð,
þó launin vœru eilíft stríð,
svo fórnlundaðir fundust menn,
og finnast jafnvel enn. v
Og hver sem fæðist feðragrund
í fátækt, eða gullið pund,
fáni okkar föðurlands
er frelsismerki hans.
--------— ....................-...........
íslnitfls-

Guðmundur Frímann:
Samnr í Brunnárdftl
/ slökkum, á fjalldrapaflösum
er fagurgrœn slikja og sóldœgraglit■
Frá háfjalla- og heiðagrösum
ber höfugan ilm fyrir vit.
En suður í sortumó
var sólskinið bjartast þó
og ylur þess eitt sinn mestur
og ilmurinn langtum beztur.
Á fund þinn, fornvinur, bar mig
um firnindi, skriður og refilstig.
í vöku og svefni var mig
á vorin farið að dreyma þig, —
þín háfjöll og hrjósturlönd.
Loks héldu mér engin bönd,
og minning frá œskuárum
olli mér trega sárum.
í sólskini og sumarvindi
er söm þín fegurð í dag eins og þá.
Mitt draumland og œskuyndi 1
enn eru fjöllin þín blá.
Og hlíðin er söm við sig,
hún segist kannast við mig,
og einhneppa’ í flám og í flóum
fer um mig sólheitum lófum.
Og enn steypist Brunná af bergi
í bólið sitt dúnmjúka, lyngskúfum prýtt,
og greiðir í gríð og ergi
„sitt gullhár furðusítt“.
Og allt virðist óbreytt hér,
allt eins og vera ber,
jafnvel Icekurinn, langt að runninn,
%
kyssir lyngið jafnblítt á munninn.
Og sunnanblœr sóldrukkinn, heitur
fer syngjandi niði um hlíðarnar enn,
og minnist við mýrar og veitur
mildur og ylfrjór í senn.
Það er leikið á bjöllulyng
í lautunum allt í kring,
en lœkurinn Ijómar og syngur
og leikur við hvern sinn fingur.
Hér bjó eg í bólstað lágum,
mörg branda var forðum í lækinn minn sótt.
Þá veiddi’ eg með víðitágum
margt vor fram á rauða nótt.
Ó, visa þín, veiðiá,
vekur upp gamla þrá.
Ó, syngdu mér hinzta sinni
svefnljóð af auðlegð þinni.
Við Ijóðagjörð dagurinn líður,
og lyngvisnakveðskap og söngvagnótt.
Og grávlðigrundin bíður
mér gistingu hjá sér í nótt■
Hún g’eymir því, fornvinan góð,
svo gjöful á vísur og Ijóð,
hve grálynt er œvinnar gengi:
Eg gleymdi’ henni alltof lengi.
MARÍA BJARNADÓTTIR:
jStdkur
BRIM.
BREYTING.
Æsku- sá ég -heiðið hátt
hrynda frá sér grímu.
Allt er, þá sem bezt var blátt
breytt í gráa skímu.
Gleðin hló á vöngum vífs,
vonin bjó í svörum.
Beiskan þó við bikar lífs
brosin dóu á vörum.
ÞRÁ.
Þótt ei fái að þreyta flug
þrautum frá og kvíða,
dregur þráin hálfan hug
heims í bláinn víða.
Heggur bjartur hrannarskafl
hamra svarta kóra.
Brýzt um hart með ógnar afl
Ægis hjartað stóra.
■ Tm
. . ____ ííL,
STAKA.
Múrað bak við myrkra þil,
— milli klaka handa, —
seint er vakið vors í yl
vonarkvak míns anda.
VOR.
Eru að falla ótal göt
enn á mjallar-kjólinn-
Græn og falleg gróðurföt
geymir fjalli sólin.
(Höfundur þessara vísna, María Bjamadóttir, hus'
freyja í Neskaup:tað, er Húnvetningur að ætt og UPP'
runa, fædd að Kárdalstungu i Vatnsdal 7. júní 1896.)