Foreldrablaðið - 01.12.1970, Qupperneq 27

25
Skólamál eru fjölsóttur veítvangur þeirra, sem
vinna að þjóðfélagslegum umbótum. Þetta er mjög
að vonum, því að skólamál snerta flesta eða alla,
beint eða óbeint. Sú gagnrýni, sem fræðsluyíir-
völd hafa sætt, er sjálfsagt misjafnlega vel rök-
studd, eins og alltaf viil verða, en endurspeglar
þó almennan áhuga, sem er lyftistöng allra fram-
fara. í því greinarkorni, sem hér fer á eftir, hef ég
þó ekki í hyggju að reyna að slást í för með þeim,
sem hafa heildarendurskipulagningu fræðslukerfis-
ins að takmarki, heldur minnast fáeinum orðum
á miklu takmarkaðra og hversdagslegra viðfangs-
efni, þ. e. a. s. skólatíma barna. Hér mun sjálf-
sagt mörgum þykja um smámuni að ræða og
margrædda að auki, en þeir ,,smámunir“ skipta
börn og foreldra talsverðu máli. Þótt hugleiðingar
mínar séu bundnar við barnaskóla Reykjavíkur,
mun ástandið vera svipað víða annars staðar.
í fyrsta lagi hefst skóladagur barna (yfirleitt)
á óhentugum tímum, annað hvort mjög snemma
morguns eða fyrst síðdegis. í öðru lagi er skóla-
dagur barnanna sundurslitinn af aukatímum. Mörg
börn eiga að vera mætt í skólanum klukkan 8 að
morgni. Á sumum heimilum þurfa þau að fara á
fætur á undan öðru heimilisfólki og verða að sjá
um morgunmat sinn sjálf. Ef þau eru ekki því bet-
ur útsofin eða viljugri, er hætta á, að þau fari
matarlaus í skólann. Þau börn, sem fara fyrst í
skólann síðdegis, eru vitanlega betur sett í þessu
tiliiti, en hætt er þá við, að fyrri hluti dagsins
ódrýgist óhóflega til náms og leikja. Aukatímarnir
verða svo enn frekar til truflunar, því að þeir