Landneminn - 01.06.1948, Qupperneq 16

un: Fyrst þú ferð til vígstöðvanna ætla ég að
taka við starfi þínu í verksmiðjunni. — Taktu
ekki fram í fyrir mér, hlustaðu á það sem ég
hef að segja. Borgin okkar er umsetin. Þján-
ingar fólksins taka engu tali. Borgin er orðin
að vígvelli — það segja blöðin einmitt. Og það
er satt. Og þegar svona er komið og þú ætlar
til vígstöðvanna til að hefna bróður þíns, ætla
ég að taka við starfi þínu. Ég er ennþá í fullu
fjöri og get það vel. Hafðu engar áhyggjur af
því. Ég hef fulla skynsemi og hef gaman af að
vinna. Ég skal ekki standa þér fjarska mikið að
baki, og þú skalt enga ástæðu fá til að skamm-
ast þín fyrir konu þína.. . Ég veit hvað lífið er.
Ég hætti nú einu sinni í verksmiðjunni aðeins
vegna barnanna..
„En hvað það snertir eru kringumstæðurnar
óbreyttar,“ sagði Semyon Ivanovicli.
„Hvernig þá óbreyttar?"
„Petya er ekki annað en barn ennþá. Jafnvel
Olya er aðeins tólf ára; og hún er pasturslítil.
Hvað verður um börnin, ef við förum bæði að
heiman? Heimilið leysist upp, mamma. Hef-
urðu hugsað út í það?“
„Já, það hef ég, Semyon, ég hef hugsað um
þetta hvað eftir annað. Ég ætla mér að senda
börnin til Porokhoviye. Þar á ég gamla vinkonu,
og hún á börn á svipuðu reki og okkar. Ég ætla
að biðja hana að taka þau að sér. Og þá höfum
við frjálsar hendur. Nú er ekki tími til að hugsa
um fjölskyldulíf. Við sjáumst aftur, eða kannske
sjáumst við ekki aftur. Já, óvinirnir eru jafn-
vel farnir að eyðileggja heimili okkar. Við verð-
um að berjast, við getum ekki setið hjá með
krosslagðar hendur. Enginn verður til að berj-
ast fvrir okkur, ef við berjumst ekki sjálf. ..
Er þetta ekki rétt hjá mér, Sernyon?"
„Þetta er alveg rétt hjá þér,mamma,“ sam-
sinnti Semyon Ivanovich. „Þú veizt hvernig á
að orða það.“
Olya var komin. Hún skildi vatnsfötuna eft-
ir í eldhúsinu og fór síðan rakleitt inn í herberg-
ið til að orna sér. Hún gekk að litla ofninum
og rétti úr fingrunum, sem voru bláir af kulda.
Hún varð strax vör við eitthvað óvenjulegt í
framkomu pabba og mömmu.
„Mamma," sagði hún, „hvað gengur að þér í
dag? Það hefur eitthvað komið fyrir. Hafa þeir
drepið einhvern annan til? Nei, segðu mér satt,
ekki fela neitt fyrir mér.“
„Við þurfum ekki að fela neitt fyrir þér, góða
mm,“ sagði Dasha. „Farðu úr kápunni þinni
og hlustaðu svo vel á, hvað við liöfum ákveðið."
Hún andvarpaði þunglega og talaði mjög hratt,
varla með nokkurri hvíld millum orðanna:
„Faðir þinn er að fara til vígstöðvanna og ég
ætla að taka við starfi hans í verksmiðjunni, og
við höfum ákveðið að senda ykkur börnin til
hennar Auntie Lolya í Porokhoviye og biðja
hana að sjá um ykkur... Þannig er nú þetta,
Olya mín.“
Olya lauk upp ofnhurðinni, fleygði inn nokkr-
um viðarkubbum og starði í daufa logana. Síð-
an spurði hún án þess að líta upp:
„En hvers vegna að senda Petyu og mig til
Porokhoviye?"
„Vegna þess að enginn verður til að sjá um
húsið, góða mín. Hver á að bíða í röðum eftir
brauði, ná í eldivið og sækja vatn, og hver á
að gefa Petya að borða? Einhver verður að taka
á móti honum, þegar hann kemur inn úr leik
við nágrannabörnin; liann getur ekki séð um
sig sjálfur... Hver yrði til að gera allt þetta,
þegar ég væri farin?"
„Mamma, ég vil ekki fara til Porokhoviye,
og ekki senda Petya þangað. Mér líkar ekki
Auntie Lolya. Hún er stöðugt að kvarta. Hún
nöldrar daginn út og daginn inn. .. Ég get vel
séð um húsið sjálf."
Hún stóð upp, og snögg í hreyfingum varpaði
liún kápunni af rengluvöxnum herðunum, reisti
höfuðið og hóf máls með ákveðinni og full-
vissandi röddu:
„Stend ég illa í stöðu minni? Sæki ég ekki
vatnið? Ég get unnið. Ég veit hvert á að sækja
eldiviðinn; Valya á nr. 17 myndi hjálpa mér.
Og að kveikja upp í ofninum, það get ég vel-
Eg get líka eldað mat. Við Valya getum skipzt
á að bíða eftir brauðinu. Og einhvern veginn
sé ég um jrað, að Petya fái alltaf nóg að borða.
Þú mátt ekki halda að ég sé bara krakki. Nú
eru engir börn, við erum öll fullorðin. Farið,
bæði tvö, úr því að þess gerizt þörf. Hafið engar
áhyggjur af okkur. Þú kemur svo heim svo-
litla stund á hverjum degi, er það ekki, mamma?
.... Nú, það er þá allt í lagi. Ef það verður
erfitt fyrir mig, hvað um það? Það er erfitt hjá
öllum núna. Ekkert mun fá mig til að fara til
Porokhoviye. Og hér sérðu, elsku mamma mín-
Vertu ekki með neinar áliyggjur, allt mun fara
vel. . . Hérna, lof mér að kyssa þig. Svona. • • •
Elias Mar íslenzkaði.
16 LANDNEMINN