Landneminn - 01.12.1949, Blaðsíða 15

I.KONID ANDREYKV:
Píslir verzlunarmannsins
Frá árla morgni þe&s hræðilega dags þegar al-
heimsóréttlætið var framið og Jesús Kristur kross-
festur á Golgata, rneðal ræningja, þjáðist verzl-
unarmaður nokkur í Jerúsalem, Ben-Tovit að
nafni, af óþolandi tannpínu. Hann hafði fyrst
fundið til hennar undir kvöld daginn áður. í
fyrstu fann hann til hægra megin í tanngarðin-
um, og jaxlinn næstur vísdómstönninni virtist
hafa lyfzt nokkuð, og er hann ýtti á hann með
tungunni, kenndi hann allmikils sársauka. Eftir
kvöldverð var tannpínan um garð gengin, og
Ben-Tovit gleymdi henni alveg — liann hafði
gert góð kaup um daginn, fengið ungan, sterkan
asna í skiptum fyrir gamlan, svo að honum var
mjög létt í skapi, og gaf engum óheillaboðum
hinn minnsta gaum.
Og hann svaf prýðilega. E'n skömmu íyrir dög-
un fór hann að rurnska í svefninum eins og ein-
liver væri að kalla á liann í áríðandi erindagerð-
um, og er nann vaknaði, með gremjusvip á and-
litinu, hafði hann illyrmiskga, bitra og stingandi
kvöl í tönninni. Og hann fann ekki lengur, livort
það var aðeins sama tönnin og í gær eða ileiri
tennur í viðbót. Munnur og höfuð Ben-Tovits
var altekið voðalegi i kvöl, eins og liann hefði ver-
ið neyddur til að tyggja þúsund oddhvassa, rauð-
glóandi nagla. Hann lékk sér vatn að drekka, og
í eina mínútu eða svo svíaði honuin ögn, tönnin
titraði og sveigðist til eins og bylgja, og þetta
var allt að því unaðstilfinning hjá sársaukanum
á undan.
Ben-Tovit hallaði sér útaf, fór að hugsa um
nýja asnann sinn, og fannst hann hlyti að hafa
verið hamingjusamur, ef ekki hefði verið þessi
tannpína, og hann langaði til að soi'na aftur. En
vatnið hafði verið heitt, og nú ágerðist tannpín-
an á nýjan leik og varð hálfu ákafari en nokkru
sinni fyrr. Ben-Tovit settist upp og reri aftur
og fram eins og pendúll. Hann gretti sig og
kaldur svitadropi liékk á nefbroddinum, sem
hvítnaði af öllum þessurn þjáningum. Er hann
nú reri aftur og fram, veinandi af kvölum, skinu
á hann fyrstu geislar sólarinnar, sem reis yfir
Golgata og krossana þrjá og sortnaði síðan af
sorg og hryllingi.
Ben-Tovit var góður og grandvar maður, sem
liataði óréttlæti, en er kona hans vaknaði, opnaði
hann munninn með erfiðismunum, ávítaði hana
og kvartaði yfir því, að liann stæði einn uppi
eins og björn ;í skeri og éngdist sundur og sanr-
an af kvölum. Kona lians irlýddi þolinmóð á
þessar óverðskulduðu ásakanir, því að hún vissi
að þær stöfuðu ekki af reiði, og hún færði hon-
mn fjölda góðra læknisdóma, lagði heitan bakst-
ur að vanga lians, bruggaði honum sterkan
drykk, sem í var eitruð könguló og stakk iíknar-
steini í munn hans. Baksturinn dró nokkuð úr
tannpínunni, en ekki nema skamrna stund,
drykkurinn og steinninn bættu honum einnig,
en eftir því sem áhrif hvers um sig dvínuðu
jókst kvölin með endurnýjuðunr krafti.
I lrvert sinn senr bráði af Ben-Tovit huggaði
hann sig við unrhugsunina unr asnann og lét
sig dreynra unr hann, og þegar kvölin ágerðist
veinaði hann, ávítaði konu sína og lrótaði að
nrola á lrenni hausinn nreð sleggju, ef tanrrpín-
unni linnti ekki. Hann stikaði aftur og franr á
flatþaki liúss síns og skamnraðist ,sín í hvert sinn
er lrann nálgaðist götuna, því að iröfitð lrans var
vafið reifunr. Við og við konru börn lrlaupandi
og sögðu honunr, másandi og blásandi, frá Jesú
frá Nazaret. Ben-Tovit hlustaði á þau þegjandi
og gretti sig í franran af sársauka, síðan stappaði
irann niður fætinum og rak þau burtu. Hann
var hjartagóður nraður og unni börnunr, en nú
varð hann granrur þeinr fyrir að ónáða lrann nreð
smámununr.
LANDNEMINN 15