Landneminn - 11.06.1953, Síða 3

'ygcjing c/ans/iallanna
fræðaprófl fyrir 18 ára aldur. Um reynsluna og
rétt og skyldur á öðrum svlöum má geta þess að
sextán ára gamalt fer þetta fólk að grelða alla
t>á nefskatta sem hinum ,,reyndu“ heíur teklzt
aö finna upp af hugviti sinu. Og 16 ára gamalt
lólk á rétt á sömu launum og aðrir ef vinnu er
að fá. Það getur gengið í verkalýðsfélög og not-
lð þar fullra réttlnda, og enginn neitar því að
Verkamannafélagiö Dagsbrún i Reykjavik er ó-
likt virðulegri og þýðingarmeiri stofnun heldur
en ,,alþingi“ hernámsflokkanna var 30. marz
1949, svo að alkunnugt dæmi sé tekið. Það er
bæði meiri vandi og vegsemd að vera meðlimur
í verkalýðsfélagi heldur en venjulegur alþingis-
kjósandi. Allir vita lika vel að krafan um 18 ára
kosningarréttar- og kjörgengisaldur þarfnast
ekki neinnar lögfræðilegrar eða sögulegrar rétt-
lætingar. Nóg er að geta þess að siðustu að 18
ára gamalt fólk er nú mlklu betur að sér um
þjóðfélagsmál hverskonar en þrítuglr Samvinnu-
skólapiltar voru fyrir svo sem tveim áratugum.
17'f satt skal segja er allt of mikið til af svo-
köiluðum ,,ábyrgum“ mönnum; mönnum sem
þora í hvorugan fótinn að stiga íyrir ábyrgðar-
tilflnningu og halda aö gólí auðvaldsins svigni
eða jafnvel brotni við hvert skref, sem stigið er
Iram á við. Menn geta ekki þverfótað íyrlr
svona körlum til hægri og vinstrl. Þeir minna
mig alltaf á grátittlinginn sem Jónas Hallgríms-
son segir Irá í bréfinu til Steenstrup. Þessi fugl
svaf alltaí á bakið með annan fótinn upp í loft-
ið af einskærri varúð, svo að hlminninn dytti
ekki ofan á hann á meðan hann svæfi. En hversu
endlngargóð mun sú varúö reynast þegar æsku-
lýðurlnn fer að kippa stoðum undan heiml þelrra
og himni? Að sönnu segjast allir vera með bless-
uðum æskulýðnum og vllja allt fyrir hann gera.
Þelr vilja bara ekki láta hann haía nein þau
réttindi sem hann gæti notað sér til framdrátt-
ar; þeir vilja hafa pólltiskt óharðnaðan æsku-
lýð, svo viljalausan að hann fáist tll að dýrka
einhverja sjálfsklpaða íorlngja' í blindri hlýðni.
I’etta er afstaða Péturs Þrihross til Ólafs Kára-
sonar.
f til væri rétt að setja strax fram kröfu um
16 ára aldurstakmark, og það værl i bili rök-
féttast. En hitt er líka skynsamlegt að berjast
íyrir 18 ára aldursmarki. Það er á valdi æsku-
lýðsins að tryggja þaö að engln breyting sé
8erð á stjórnarskránni nema þessi réttarbót fá-
Ist um leið.
4. júní 1953.
Ungir sósíalistar!
VinniS aS aukinni útbrciSslu
LANDNEMANS
meS því aS safna nýjum áskrifend-
um aS honum.
Áskrifendur!
TryggiS reglulega úlkomu
LANDNEMANS
meS því aS greiSa áskriftargjaldiS
skilvíslega. ÁskriflargjaldiS fyrir
þetta ár féll í gjaiddaga
1. maí.
STEINAR SIGURJÓNSSON:
ar eð hin mikilvirku og dýru vopn lágu
undir skemmdum varð að hefjast
raunhæfra aðgérða, og j)ess vegna varð
stríð.
Og Stóraland kallaði til Smálands, sem
í stolti skaut kolli upj) úr sæþokunni og
vissi ekki um deilur fjarlægra landa: Við
eigum undratæki sem getur allt.
Smáland hafð'i aldrei heyrt þvílíkt og
annað eins. Undratæki sem getur allt?
Við getum varið Smáland fyrir óvinurn
þess, kallaði Stóraland.
Guð sé oss næstur, óvinum? spurði
Smáland og stóð á öndinni af ótla og vit-
anlega þáði það slíkt rausnarboð því það
var lítið og vanmáttugt og vildi lifa í
friði. Það átti líka fjallháa steina sem á
var grafin saga þess frá fornum tímum.
Það fór vel á með konungi Smálands
og Stórlendingum því þeir reyndust hon-
um hið bezta; hann hreifst af tækinu
þeirra.
Sannarlegt undratæki, sagði kóngur, og
hann hafði reyndar á réttu að standa því
það hafði jafnvel sannað að boðorðin tíu
voru orðin slitin og úr sér gengin.
að leið ekki á löngu þar til Stórlend-
ingar sýndu konungi virðingu sína. Við
viljum heiðra konunginn, sögðu þeir, og
þeir létu ekki standa við orðin ein held-
ur byrjuðu að slá fleygum undir hásæti
hans.
Kóngurinn varð sæll, því Stórlending-
ar voru einkar hjálpfúsir, og hann kunn-
gerði þjóð sinni velvilja þeirra.
Öryggi! sagði kóngur.
Öryggi! sagði þjóðin og gladdist að sjá
kóng sinn í glöðu geði. Öryggi! sagði
þjóðin óttafull, — en reyndar gerir eng-
inn svo öllum líki, og þess vegna voru
þegnarnir ýmist torlryggnir eða trúgjarn-
ir á orðin kóngsins.
Hæ, gaman, sagði kóngurinn og skelli-
hló, og Stórlendingar héldu áfram að slá
fleygum undir set hans, og hann hækkaði
uns liann gat litið allt ríkið og hann
brosti eins og máninn.
Teikn.: Benedikt Gunnarsson.
Halelúja! kallaði hann til þegnanna.
Gleðjumst! sögðu Stórlendingar og
byrjuðu að sprengja upp smálensku
björgin til að byggja úr þeint danshallir.
En þar kom að þá skorti meira grjót og
þá urðu þeir ráðþrota því þeir þurftu að
hyggja fleiri danshallir. Kónginum þvarr
þanki og hann klóraði sér í höfði; hann
hafði varla lyst á vínberjunum sínum.
að»varð ekki fyrr en að löngum tíma
liðnum að Stórlendingar höfðu byggt
allar danshallirnar því rúnasteinarnir
voru svo margir og stórir, en þá risu líka
glæstar danshallir á Smálandi með gljá-
andi veggjum — og þvílíkt dansgólf!
I danshöllunum var stiginn dans daga
og nætur ....
Pabbi, vaknaðu! Það er komin sól!
Þvílík kæti. Ég vaknaði þegar upp úr
draumum mínum og stökk á fætur og
lyfti henni í fang mér og kyssti hana á
rjóða kinnina. Hve hún var æskudjörf og
indæl, ástin mín litla.
Já, það er komin sól, sagði ég. Það er
komin sól.
1951.
LANDNEMINN 3'