Unga Ísland - 01.06.1908, Síða 6

46
DNGA ISLAND.
ná sjer í ærlegan morgunverð. Iiann
liafði alveg tæmt mjöltunnuna og hvíldi
sig nú þangað til orustan byrjaði aftur.
Hirðirinn rjeðist á hann, en það sem
liann leitaði að, var ekki lengur að flnna
á Lúks. Lítiil hluti af reiþinu hjekk enn
þávið liáls honum, en brunnvindan var
liorfin. Pað liðu 2 dagar áður en hún
fanst. Hver krókur og kimi var nákvæm-
lega rannsakaður, jafnvel næst yngsta
barnið varð að leita með. Pað varleitað
nótt og dag, en loksins fann konan liana
niður í kanínugjótu. Alla þessa daga
hafði enginn tími verið til að koma Lúks "
fyrir katlarnef, en nú sást það glögt á
andliti liirðisins að hann var albúinn að
framkvæma hið fyrirhugaða morð. Pað
var livorki hægt að hengja eða skióta
aþann, þá var reynandi að drekkja lion-
um, í því augnamiði batt hann slóran
stein við liáls aþans og fór með hann
fremst fram á klettasnös. Iíundrað fet-
um neðar lá sjórinn sþegilsljettur og þcg-
ar hirðirinn laut fram yfir brúnina til að
finna nógu mikið dýpi, þá var vatnið svo
tært, að liann gjörla gat sjeð blöðin á
vatnsjurtunum niður á sjávarbotninum.
Svo þreif hann apann og steininn í íang
sjer, alliugaði ennþá reipið og kastaði
honum af afli miklu niður fyrir bjargið
út á sjó.
Hirðirinn hefði nú lielzt kosið að snúa
þegar á hraut, en hann þorði það ekki
hann þorði ekki að eiga undir apanum,
og hann vildi sín og ijölskyldu sinnar
vegna, fá örugga vissu fyrir dauða lians.
Hann lagðist því fram yfir brúnina, liann
sá hversu vatnið hafði komist á hreif-
ingu við fallið og hann lijelt áfram að
horfa niður, þar til hver hringur var.j
horfinn af yfirborði valnsins og hann gat ;
vel greint livern stein á liafsbotninum.' i
Jú þarna niðri millum krossfiskanna lá
apinn, það virtist honum liann greinilega
geta sjeð. Reipið liafði reynzt að vera
eins sterkt og akkerisfesti og steinninn átti
að halda Lúks niðri og verða legsteinn
hans. Það var í fyrsla sinni eftir að ap-
inn hafði stigið þar fæti á land, að hjarð-
manninum- var Ijett um andardráttinn.
Svo gekk hann í hægðum sínum heim á
leið og sagði söguna eins og hún gekk
um endalok hans. En fyrir miðnætti var
Lúks kominn aftur. Pið hjelduð vist að
hann mundi koma aftur. Pið liafið eflaust
liugsað ykkur að reipið gæti losnað frá
steininum, að það hefði getað slitnað,
cða einhver stórfiskur bitið það í sundur.
Vist var það að eitlhvað af þessu hlaut
að hafa skeð, því að um kl. 12 var Lúks
kominn aftur. Jeg ætla raunar að segja
að liann liafi þá komið n i ð u r, þvi hann
kom sína venjulegu leið niður í gegnum
reykháfmn. Næst skal jeg þá skýra ykk-
ur frá á livern hátt þessi einkennilega
vera slapp burt úr liinni votu gröf sinni.
V. k a p í t u I i.
Ef hirðirinn hefði staðið ofurlilið leng-
ur og horft niður fyrir klettinn, þá mundi
liann hafa sjeð skrítna sjón.
Pið vitið auðvitað að steinn er Ijettari
í vatni en í loftinu, en það er ekki gott
að segja hvaðan apinn hafði vitneskju
um það, eða hvort hann i raun og veru
hafði nokkra vitneskju um það, en að
minsta kosti hagaði hann sjer eins og
gamall vísindamaður. í slað þess að
gefa sig örlögunum á vald, laut liann nið-
ur og lyfti steininum upp; steinninn, sem
átti að draga liann niður i hina votu
gröf, tók liann í fang sjer gekk liægt með
hann upp að ströndinni. Með miklum
erfiðismunum kom hann steininum
upp á rif, sem að hálfu leyti flaul
sjór yfir, en þegar hann var búinn að fá
steininn næstum upp j'fir vatnsskorpuna,
þá varð hann alt of þungur, til þess að
Lúks gæti lyft honum, og þarna lá Lúks
á grynningunni og íhugaði, hvernig liann
gæti komist út úr þessari klípu. Eina
ráðið, sem lionum hugkvæmdist var að
naga reipið sundur, og þegar hann hafði
í samfleytta 2 tima nagað það var hann
, litlu lengra á veg kominn. Hannlijeltþó
áfram i einn klukkutíma til, en þá upp-
götvaði hann dálítið miður skemtilegt.
? Pegar hann bj'rjaði á þessari erfiðu vinnu
f þá náði vatnið honum í knje, en nú skall
það um nijaðmir hans. Að lítilli stundu
liðinni hafði það náð honum í háls og
var honum þá ljóst, að brátt mundi verða
úti um sig. Hann lijelt að hann þekti
hafið vel, fráþeim tíma, að liann var hjá
trúboðanum, en þar var livorki flóð eða
fjara og þvi álti liann nú erfitt með að
skilja að valnið dýpkaði svo mjög. Sjer-
til mikillar gleði komst hann að þvi, að
steinninn, sem var nú allur i vatni var
orðinn svo ljettur að hann gat lyft hon-
um upp og velt lionum eftir rifinu, þar
til vatnið var svo grunt, að það flaut