Unga Ísland - 01.09.1910, Síða 2

66
UNGA ÍSLAND.
»Pess vegna kveð jeg þig þúsund
sinnum«, slirifaði hún lionum, »og
ælla að biðja þig að vinna þjer ekki
rnein mín vegna, því í hjarta mínu
er jeg þjer trúföst«.
En riddarinn, faðir liennar, lók
brjefið af sendimanni og eyddi því
heimullega.
Svo rann brúðkaupsdagur jungfrú-
arinnar upp og hún byrjaði hann
með mörgum tárum. En í kirkjunni
grjet liún eklci, cn sorgin límdist í
andlilsdrætti hennar og gjörði að
sleini. Og fólkið grjet allt í kyrkj-
unni'yfir henni.
Riddarinn, faðir hennar, varð þess
líka var, hve sorgin hafði steingjört
andlit hennar. Þá varð hann ólta-
sléginn vegna breytni sinnar. Og er
þau komu heim frá kirkju, kallaði
hann dóttur sína inn í herbergi og
sagði: »Elskan min, jeg hefi breytt
illa gegn þjer!« Og þó hann væri
mikillátur maður, fjell liann á knje
fyrir henni og játaði, að hann hefði
heitt hana þvi fúlmenskubragði að ná
brjefi hennar. Pví hann hefði óttast,
að unnusti hennar myndi koma ríð-
andi með sveinum sínum og færa
brúðina hurt hernámi, fengi liann vit-
neskju um hrúðkaupið.
Hún sagði þá við hann: »IJað
verður að vera þjer atsökun, faðir
minn, »að þú rendir ekki grun í þá
neyð, er þú oliircc. Og hún gekk út
á kastalabrúna.
Brúðguminn kom þangað út til
hennar. »Elskan mín! Hví er þjer
sorg svo mikil í bragði?« sagði hann.
Þá svaraði hrúðurin: »Af því jeg
á unnusta, sem jeg hefi svarið aldrei
nokkru sinni að bregðast«.
En hann sagði: »Ver ekki hrygg
yfir að vera orðin konan mín! Ást
svo mikla her jeg lil þín, að jeg held
að enginn gæli gjört þig ánægðari en
jeg mun gjöra«.
»Svo liugsa allir, sem elska«, sagði
hún loks.
»Seg þú einnngis, hvað jeg á að
gjöra, til að relca sorgina af brá þjer«,
sagði hann, »og jeg skal sannfæra þig
um, að jeg tala satt«.
Pá sótti brúðurin kjark í sig og
hugsaði: Jeg skal segja það, vera
má að guð snerti hjarta hans. Og
hún sagði lionum frá, að hún og
unnusti hennar hefði svarið hvort
oðru þann eið, að það þeirra, sem
j’rði fyrir svikum afhinu, skyldi farga
lífi sinu á brúðkaupsdaginn. »Svo
unnusti minn fargar sjer i dag«, sagði
brúðurin. Og hún hneig niður í
eymd sinni og lá að fótum hrúðgum-
ans og grálhændi hann: »Leyf mjer
að fara til hans, áður hann fram-
kvæmir verkið!«
Máttur svo mikill var í sorg kon-
unnar, að þó maður hennar hugsaði:
Leyfi jeg lienni að fara til þess, sem
hún elskar, sje jeg liana aldrei aftur,
— vann hann þó bug á sjáífum sjer
og sagði: »Þú rnátt gjöra eins og
þjer sýnist«.
Hún stóð þá á fætur og þakkaði
honum með tárum. Síðan gekk hún
inn í salinn til hrúðkaupsgestanna,
sem «tóðu hver á sínum stað kring
um dúklögð horð og biðu máltíðar-
innar óþreyjufullir, því afar-hungraðir
voru þeir orðnir eftir langa reið og
langa messugjörð.
»Herrar mínir og frúr«, sagði brúð-
urin til þeirra, »jeg verð að segja
yður, að með leyfi mannsins rníns
fer jeg í kvöld til unnusta rnins. Því
hann ætlar að farga lífi sínu þenna
dag, af því jeg reyndist honum ótrú.
Nú vil jeg fara og segja honum, að
jeg hafi verið neydd til þess. Undrist
ekki, að jeg fer sjálf, því í slíltum
erindum er brjef eða sendimaður eigi
áreiðanlegt. En jeg verð að biðja
yður: Etið og drekkið og skemtið