Unga Ísland - 01.09.1910, Síða 7

UNGA ÍSLAND.
71
lega, upplogna illkvitnissögu um einn
vina sinna. Nú liefurhonum sjálfum
verið sögð sagan aftur, og hann heldur,
að hún sje — sönn.
Þess vegna er þessi fjörlegi og að-
laðandi ungi maður svo dæmalaust
hamingjusamur, að hann gæti faðmað
að sjer gjörvallan heiminn.
Hinn ríkasti.
Jeg hef heyrt Rauðskjöld hinn
auðga lofaðan mjög fyrir það, að
hann gefur nokkur þúsund af mil-
jónum sínum, til uppfósturs föður-
lausra harna, til lijúkrunar fátækum
sjúklingum og líknar gamalmennum.
Jeg er lífca sjálfur hrifinn af þessum
velgjörðum og lofsyng hann fyrir.
En. um leið kemur mjer í liug fá-
tæk bóndalijón rússnesk, sem tóku
munaðarlaust barn lil sín í hálffall-
inn kofann.
»Við tökum barnið að okkur«,
sagði konan, »því það er skylda
okkar. Raunar fer þelta með okkar
siðasta eyri; við getum ekki einu
sinni sallað súpuna okkar . . . «
»Jæja, þá borðum við hana bara
saltlausa«, sagði bóndinn.
Með allri virðingu fyrir góðgjörða-
semi Rauðskjölds — þessum bónda
ncer liann þó ekki.
Samkoma.
Eitt sinn hjelt Alfaðir veislu í sínum
liimnesku sölum.
Öllum dygðunum var boðið, aðeins
dj'gðunum, sem sje eintómu kvenfólki.
Allar komu þær, smáar og stórar.
Þær smáu voru viðfeldnari og vin-
gjarnlegri en þær stóru, en allar voru
þær glaðar í bragði og töluðu saman
i eindrægni, sem ættingjum og vinum
sæmir.
Þá varð Alfaðir þess var, að tvær
fagrar konur virtust ekki þekkjast.
Hann geklc til annarar, tók í hönd
henni og leiddi hana til hinnar. »Jeg
leyfi mjer að samkynna ykkur«, sagði
hann. »Það er Velgjörð og Þakklát-
semi«.
Konurnar urðu háðar forviða, því
frá sköpun veraldar — og það var
langt síðan — var þetta í fyrsta sinn,
sem þær hittust.
Beiningamaðurinn.
Bláfátækur karl stöðvaði mig á
göngu minni. Augu hans voru rauð,
og tár stóðu í þeim. Varirnar voru
bláar og með sprungum; á líkama
lians var sár við sár, og á fötunum
hót Við ból. Guð minn góður! Hvernig
fátæktin getur farið með mann!
Hann rjetti að mjer liönd sítta
hnýtta og óhreina og hað mig um
ölmusu með kjökrandi, auðmjúkri
rödd. Jeg leitaði í vösum mínum, en
fann hvorki peninga, úr eða neilt —
jeg liafði alls ekkert á mjer. Gamal-
mennið beið með útrjetta hendina
skjálfandi. í vandræðum míniun greip
jeg hendi hans og sagði: »Reiðstu
mjer ekki, bróðir, en jeg hef alls ekk-
ert á mjer«.
Beiningamaðurinn leit á mig votum
augunum; bláu varirnar hans titruðu,
og hann þrýsti liendi mína, sem var
orðin köld eins og hans. »Það gerir
ekkert, bróðir«, stamaði hann; »þú
skalt eins liafa þökk fyrir þetta —
það var íika gjöf«.
En er jeg gekk burtu, faust mjer
einnig jeg hafa þegið gjöf af bróður
mínum.
Glaður í bragði!
Ósköp þarf oft á tíðum lítið lil
þess að beiua liugum vorum á ólíkar
brautir.
Jeg gekk einu sinni í djúpum hug-
leiðingum eftir þjóðbrautinni. Jeg bar
þungar áhyggjur í huga, og sálin
skalf fyrir myrku hnghoði. Jeg leil