Unga Ísland - 01.10.1910, Qupperneq 6

78
UNGA ÍSLAND.
lega byrjuðu þau með logndrífu.
Loftvogin fjell þá fyrst, en þegar hún
fór að síga, var ekki lengi að bíða
eftir fyrsta vindþytnum, sem tilkynti
að nú byrjaði dansinn. — Hinn ný-
fallni snjór komst á breyfingu og þá
var best, að skríða jnn i kofann á
meðan hægt var að sjá nokkuð fram
undan sjer. Veðurlætin voru svo
mikil, að svo virtist sem allir árar
reyndu að brjótast inn til vor. En
steinkofinn var sterkur og ekkert ofsa-
rok raskaði honum. Því lengur sem
vjer lágum þarna innilokaðir, því meir
langaði oss út í liina skínandi björtu
sól, sem gaf oss liita og líf, og þegar
vjer lokskomumst aftur út úr myrkr-
inu fanst oss liimininn bjartari en
vanalega, og að jökullinn, sem sólin
skein á, titraði með fegurri litum en
áður. Vjer teiguðum að oss bið
hreina hressandi loft og frelsiskend
fylti brjóst vort í þessu varðhaldi.
Þegar gott var veður vorum vjer úti,
en jafnvel úti var eyðilegt. Allir fugl-
ar voru horfnir, að eins fáeinir skarfs-
ungar, sem eigi liöfðu fylgt hinum
vegna heimsku, hjeldu til kring um
kofann og' börðust um liina fátæklegu
bita, sem vjer köstuðum út til þeirra.
Auk vor þriggja og þessara fugla, fanst
ekkert líf á þessum stöðvum. Ein-
staka sinnum bar norðanvindurinn
hitastraum yfir flóannn, þegar storm-
ur liafði brotið upp bafísinn næst
ströndinni, og þá sáust litlir liópar af
mörgæsum eða skörfum.
Ekki voru það allar nætur, að vjer
fengum að liggja í friði og ró. Hin
bráðu veðurskifti gerðu oss mikinn
óleik. Á nokkrum tímum gat veðrið
breyst úr 20—30° frosti í þýðu og
regn og það jafnvel um liáveturinn.
Þá var kofi vor í hörmulegu ástandi.
Vatnið rann með veggjunum og í
liinni lillu forstofu var vatnið oft fet
á dýpt. Kæmi þetta fyrir að degi til,
jusum vjer krapið út með blikkdunk-
um og reyndum að stöðva innrenslið
með snjóstíflun, því það var alls eigi
nein skemtileg súpa, sem vall inn á
oss. Á þakið höfðum vjer lagt til
stöðvunar nokkra mörgæsaskrokka, til
þess að þyngja það niður, og þaðan
rann blóðblandinn vökvi niður til vor,
og frá öðrum en þá verri smárúm-
um (sjá nr. 6 og 7 á myndinni) rann
lítið vellyktandi þykk leðja, sem ætl-
aði alvegað gera kofagólfið að hlandfor.
Kæmi nú veðurbreytingin að nóttu til
meðan vjer vorum í svefni, gátum vjer
eigi haft neinn viðbúnað. Þá rann
alt inn á oss og jeg sem lá á lægsla
staðnum á gólfinu varð holdvolur
og skilst öllum að jeg muni ekki
hafa ilmað vel, þegar jeg var búinn
að liggja í þeim graut. Jeg lagði nú
undir mig nokkra tunnubotna, til,
að verjast þessurn næturböðum; við
það liarnaði rúmið og versnaði, en
jeg gat þó legið þur eftir það. Hinir
höfðu ekki heldur svo notaleg rúm.
Vatnið hafði rutt sjer veg undir tjald-
gólfið og mörgæsagólfklæðið var orð-
ið að einni isköku og átu smásteinar
sig upp um hana. Hitinn í kofanum
var mjög mismunandi. Mestur liiti
var fáar gráður yfir 0°, en oftast var
nokkuð frost, mest um 20° C.
Altaf vorum vjer samt við góða heilsu
og gigt var óþekt hjer.
0
Hinn sjergóði.
Ettir Iwan Turgenjew.
Hann hafði alla hæfileika til þess
að verða plága æltar sinnar.
Heilbrygður og ríkur liafði hann
verið frá fæðingu og það var hann
alla sína æfi. Aldrei varð honum
neitt á. Aldrei breytti hann ranglega.
Lofaði liann einliverju, þá efndi h.ann
það, Setti hann sjer eitthvert mark-