Unga Ísland - 01.04.1911, Blaðsíða 6

22
UNGA ÍSLAND
Til gagns og gamans.
Eilifðarvélin.
Á öllum öldum hafa hugvitsmenn
kept að því takmarki að finna upp
eilífðarvél eða sí-hreyfivél, sem kallað er.
Það er vél, sem sjálf framleiðir aflið,
er hreyfir hana, svo eigi þurfi annað
en að setja hana á stað, og gangi hún
þá í sífellu upp frá því. — Engum
hefir tekist það enn. Enda er það al-
veg gagnstætt þeim náttúrulögmálum,
sem vérþekkjum enn sem komið er, að
hægt sé að finna upp þessháttar \él.
Hérna á myndinni sjáið þið þó dá-
litla eilífðarvél, sem »gengur« í sífellu,
þótt hægt fari; en svo hefir hún líka
uóg með sjálfa sig, og ekkert afl afiög-
Um, svo eígi er mikið gagn að henni.
Útbúnað allan sjáið þið á myndinni,
enda er hann eigi margbrotinn, oggeta
eflaust mörg ykkar smíðað gripinn
sjálf. Aðalhlutir vélarinnar eru þessir:
Tréhjól, ás með tveimur trissum og
seglgarnsþræðir, sem hjólið livílir í.
Undir hjóiinu er dálítið ker með vatni
í, og er það fast í opnurn hring eins
og myndin sýnir,—Ásinn snýstítveim
örmum á »hringnum«; trissurnar eru
fastar á ásnum, en hjólið skröítir laust
(gatið svo vítt); en með því að festa
seglgarnsspotta í göt á trissunum og
strengja þá yfir hjólbrúnina kemur
maður hjólinu í jafnvægi, og er þá
vélin búin! Hellir maður svo vatni í
kerið, svo nær upp á hjólið. Blotnar
þá seglgarnið, sem neðst er, strengist
og lyftir hjólinu. Raskast þájafnvægið,
og veltur hjólið alt að hálfan snuning.
Sé heitt inni, þornar blauti spottinn,
sem nú er ofan á, fljótt, en sá neðsti
blotnar og strengist á ný. Pannig
gengur það koll af kolli. Vélina má
einnig smíða ennþá einfaldari: láta ás-
inn snúast milli tveggja stuðla eða
stólpa, og smeygja svo undirskál með
vatni innundir. — Gerð sú, er myndin
sýnir, mun ætluð til þess að setjaupp
á ofn eða eldavél; streymir þá hitinn
upp á milli hringsins og kersins og
þurkar þræðina jafnóðum.
„©rðabelgurinn.”*
I.
Sfetrargestirnir minir
Síðan fyrst að eg hafði hugmynd um,
að fuglarnir þyrftu eitth að til að lifa á,
eins og mennirnir, hef eg verið að leita eftir
hvað þeim félli best, af því sem eg hefi
átt kost á að bjóða þeim, og hefi eg
orðið þess vör, að það er margt, sem
þeir gera sér að góðu í vetrarkuldanum.
Enda munu margir hafa tekið eftir því,
sem hafa kastað út moðrusli, og þó það
væri rusl írá hestum, er vanalega eta
alt, sem þeim er geíið að undanskildu
því smæðsta, sem þeir ekki ná; en það
er aldrei svo smátt, að aumingja litlu
fuglarnir verði ekki fegnir að tína það, og
keppast þeir þá vanalega mikið við, e da
*) Svo kalh eg þann hluta blaðsins, sem
við öll reynum að fylla. Ritstj.