Unga Ísland - 01.06.1914, Blaðsíða 2

42
ÚNGA ÍSLAND
Jólarósirnar
eftir Selmu Lagerlöf.
Lausleg þýöing
eftir Hallgr. Jónsson.
Það voru einu sinni hjón, sem
héldu sig í Dimmaskógi. Dag nokk-
urn fór kerlingin til hygða. Ræning-
inn maður hennar var búinn að vinna
sér til óhelgis. Hann var réttdræpur,
hvar sem hann sást. Hann hélt sig í
skóginum og réðist á þá, sem hætlu
sér um hann. En á þeim tíma var
fáförult á Skáni. Gæti nú karlinn
ekki klófest neina bráð í skóginum,
svo vikum skifti, þá brá kerling sér
niður í bygðina. Henni fylgdu fimm
gríslingar. Allir voru þeir í rifnum
skinnfötum. Þeir gengu á bark-
skóm og báru poka á baki, sem voru
stærri en ferðalallarnir sjálfir. Iíæmi
kerlingin á hæ, þorði enginn að
neita henni um það, sem hún heimt-
aði eða hana langaði til að fá, því
hún lét sér þá ekki fyrir brjósti
brenna að kveikja í hjá þeim, er
tóku henni illa. Ræningjamamma
og grislingar hennar þóltu verri en
úlfahjörð, og margan langaði til að
stytta hyski því aldur, en ekki varð
úr framkvæmdum, því maðurhennar
átti heima í skóginum, og hann var
ekki tregur tíl hefnda, þótt minna
væri gert á hluta hans en drepa
kerlingu hans og krakka.
Ræningjamamma gekk nú bæ frá
bæ og betlaði. Rliðviðrisdag einn
kom hún að klaustri nokkurn.
Hún hringdi útidyraklukkunni og
bað um mat. Dyravörðurinn dró
frá loku og rétti henni sex brauð,
eitt handa sjálíri henni og eitt
handa hverju barni.
Börnin hlupu nú í kringum
klaustrið, meðan hún nam staðar.
Alt í einu kom eitt þeirra og hnipti
i kerlingu, hún skildi þegar, að kró-
inn hafði orðið einhvers var eða
komist að einhverju, sem þau varð-
aði. Krakkinn hljóp nú frá aftur, og
kerling fylgdi honum.
Kringum klaustrið var hár múr-
veggur og ramger. Strákur kerling-
ar hafði tekið eítir dyrum á veggn-
um, og stóð hurðin i hálfa gátt.
Þegar kerling kom þangað, gekk
hún óboðin inn eins og hennar var
siður.
í þenna tima réði fyrir klaustrinu
ábóti einn, sem Hans hét. Hann
hafði mikla ánægju af blómum
og kunni einkarvel til blómræktar.
Innan klausturmúrsins var blóm-
garður hans. Dyr þessar vissu inn
í blómgarðinn, og nú var kerling
komin með hyski sitt inn í garðinn.
Kerling varð fyrst svo undrandi,
að hún stóð kyr í sömu sporum
við innganginn. Þetta var um sól-
stöðuleyti, og blómgarður Hans stóð
i sem mestum blóma. Rauðir, gulir,
hvitir og bláir litir skiftast á, það
var undraljómi og fegurð þarna
inni i garðinum. Anægjubrosin
léku á andliti kerlingar. Hún fór
að ráfa um gangstígana millum
blómbeðanna.
Klausturþjónninn var að uppræta
illgresi úr garðinum. Það var hans
sök, að hurðin stóð í hálfa gátt.
Hann þurfti að fara með illgresið
út. Þegar hann kom auga á ræn-
ingjamömmu með alla halarófuna
sína, þá skipaði hann henni út úr
garðinum. En gamla konan gekk
róleg sina leið um garðinn. Hún
virti fyrir sér hvitu ÚJjurnar og
bergtlétturnar, sem vöfðu sig upp
að múrveggnum. Hún lét sem hún
hvorki heyrði né sæi þjóninn.
En hann hélt að hún hefði ekki
skilið sig, hann hjóst því til að leiða
hana út úr garðinum. En hún leit