Unga Ísland - 01.06.1914, Blaðsíða 6

4(5
UNGA ÍSLAND
Sagan af prestinum og Skjöldu.
Fátæk kona kom til sóknarprests-
ins og sagði: »Afsakið, prestur
minn. Hún Skjalda mín er fárveik;
viljið þér gera svo vel að koma og
biðja fyrir henni?«
»Að biðja fyrir kú, það get eg
ekki, góða Sara min, það er mér
ómögulegt.«
»Hún er svo fárveik; hún stynur
og étur ekkert. ó, ef hún dæi. Á
hverjii eigum við að lifa i vetur, ef
við fáum aldrei mjólkurdropa. Góði
prestur, gerið þér það nú, komið
þér og biðjið fyrir henni.«
Eg get ekki gert minu heilaga
embætti svo mikla vanvirðu. Mér
er það ómögulegt.«
»Ó, gerið þér það,« sagði vesal-
ingurinn og fór að gráta.
Presturinn var góðhjarlaður og
gat ekki séð nokkurn gráta.
Hann lofaði að koma heim að
kotinu og lita á kúna og gera það
sem hann gæti.
Prestur heimsótti nú sjúklinginn;
lá hann i básnum og stundi.
Konán horfði með eftirvæntingu
á prestinn og beið eftir bæninni.
f*á hóf prestur upp hönd sina
benti með vísifingri á kúna og
sagði hálíðlega:
»Ó kýr, ef þú lifir, þá lif þú.
Ó kýr, ef þú deyr, þá dey þú.«
Svo undarlegn brá við, að um
kvöldið var kúnni farið að batna.
Daginn eftir var lnin orðin hraust
og gat etið.
Nokkrum mánuðum síðar bar svo
við, að presturinn veiktist. Hann
liafði svo mikla hálsbólgu, að hann
gat engu rent niður og naumast
dregið andann.
Sara kom daglega heim á prest-
setrið. Hún vildi endilega' fá að sjá
sjúklinginn en fékk það ekki.
Hún sótti það nú svo fast, að
henni var loks leyft að koma að-
eins inn og sjá hann; en hvorki
málti hún tala við hann, né búast
við að hann segði nokkuð, því hann
gæti engu orði upp komið.
Sara var nú leidd að herbergi
sjúklingsins og opnað fyrir henni.
Þar lá prestur stynjandi og að-
fram kominn.
Sara hóf upp höndina henti á
prestinn með visifingrinum og sagði:
»Ó prestur, ef þú lifir, þá lif þú.
Ó prestur, ef þú devr, þá þey þú.«
Þetta hafði þau áhrif á sjúkling-
inn, að bann rak upp skellihlátur.
Hálsmeinið sprakk, og hann fékk
heilsu sína aftur.
Síðasta bónin.
Jón litli vann allan daginn úti á engi.
Hann hlakkaði til kvöldsins, að
mega koma heim til pabba og
mömmú, borða og hvila sig.
Flann keplist við vinnuna, og því
var hvíldin honum Ijúf.
Eitt kvöld, er hann gekk af engi,
mætti hann pabba sinum. Hann
rétti honum sendibréf og sagði:
»Viltu fara með þetta á pósthúsið
fyrir mig?«
Það dofnaði yfir Jóni, hann var
að hugsa um að hafa á móti þvi.
Loks sigraði göfuglyndið. Hann tók
við bréfinu og sagði: »Það er vel-
komið, pabbi minn.«
»Þú ert góður drengur. Guð blessi
þig,« sagði faðir hans. »Eg ætlaði
að fara með það sjálfur, en treysti
mér varla til þess. Eg tek nærri
mér að biðja þig þess, eg veit að
þú ert svo lúinn.«