Unga Ísland - 01.04.1916, Blaðsíða 4

28
UNGA ÍSLAND
Svo var það einn dag, minnis-
stæðasta dag mannkynsins. Þann
morgun sat rauðbrystingurinn fyrir
utan borgarmúra Jerúsalemborgar.
Hann átti þar fareiður í þyrnirunna,
og var að syngja fyrir litlu ungana
sína. Rauðbrystingurinn var að
fræða litlu ungana sina um sköp-
unardaginn, þegar öllu var gefið
nafn, um alt það er kom fyrir fyrsta
rauðbrystinginn, er hlustaði á Guðs
orð, og alt er komið hafði fyrir þá
siðan.
»Takið þið nú eftir«, mælti hann
hryggur, »svo mörg ár eru liðin, svo
margar rósir eru útsprungnar, svo
margir ungar hafa komið úreggjun-
um að enginn getur talið það alt, en
rauðbrystingurinn er enn þá lílill
grár fugl. Honum hefir ekki auðn-
ast það enn, að afla scr rauðra
bringufjaðra«.
Litlu ungarnir glentu upp ginin,
og spurðu hvort forfeður þeirra
hefðu ekki reynt að vinna eitthvert
þrekvirki svo þeir fengju rauðar
fjaðrir að launum. »Við höfum allir
gert það sem viðgátum«, mælti fugl-
inn, »en okkur hefir ekki lánast það
enn þá. Fyrsti rauðbrystingurinn
mætti einu sinni litlum fugli, sem
líktist honum svo ósköp mikið. —
Honum þótti svo vænt um hann að
sliks eru fá dæmi. Þá hugsaði hann:
,Nú sldl eg að Guð vill að eg elski
svo heitt, að bringufjaðrir mínar
skifti lit og verði rauðar af kærleikn-
um sem brennur í hjarta mér‘. En
honum brugðust vonir sínar, eins og
öllum rauðbrystingum hafa brugðist
þær siðan, og munu æfmlega bregð-
ast þær«.
Litlu ungarnir urðu hryggir, þeg-
ar þeir heyrðu þetta og hjúfruðu
sig niður í hreiðrið. Þeim sárnaði
að rauðu fjaðrirnar skyldu ekki
skreyta bringu þeirra.
»Við höfum lika reynt að syngja«,
mælti fuglinn. »Fyrsti rauðbrysting-
urinn söng svo mikið að brjóst hans
titraði, og vonir hans vöknuðu á ný.
,Ó! hugsaði hann, það er unaðssöng-
ur sálar minnar, sem á að rauðlita
bringu minaM En honum brugðust
vonir sínar, og siðan hefir öllum
rauðbrystingum brugðisl þær, og
munu æfinlega bregðast þær«.
Aftur heyrðist sorgarkvak frá litlu
ungunum.
»Við höfum einnig reynt á þrek
okkar og hugrekki«, mætli fuglinn.
»Fyrsti rauðbrystingurinn barðist
djarflega við aðra fugla, og brjóst
hans svall af vígmóði. ,ÆM hugsaði
hann, ,bringa mín á að rauðlitast af
vigmóðnum sem brennur mér í
hjarta*. En honum brugðust vonir
sínar, og siðanhefir öllum rauðbrj'st-
ingum brugðist þær og munu æfin-
lega bregðast þær«.
Litlu ungarnir létu í ljósi að þeir
vildu reyna að vinna þessa þraut,
en mamma þeirra sagði þeim hrygg
i huga, að það væri ómögulegt. —
Hvernig var hægt að búast við því,
þegar margir fræknir forfeður höfðu
reynt það, en engum hepnast það?
Hvað gátu þeir gert íleira en að
elska, syngja og berjast? Fuglinn
hætli að tala við ungana í miðjum
kliðurn, því út um hallarhlið Jerú-
salemsborgar komu margir menu,
öll fylkingin stefndi þangað, sem
fuglinn haíði hreiðrið silt.
Það voru riddarar, þjónar með
löng spjót, böðlar með nagla og
hamra, margir prestar og dómarar,
grátandi konur og fjöldinn allur af
hálfviltum lausingjum og götuskril.
Litli fuglinn seltist á hreiðurbarm-
inn sinn. Hann óttaðist að menn-
irnir mundu ganga ofan á litlu ung-
ana sína og merja þá til dauða. —
»Gætið ykkar«, mælti hann við unga