Unga Ísland - 01.06.1916, Blaðsíða 6

46
UNGA lSLAND
Gullna snertingin.
Eptir IJaw Thorne.
Endur fyrir löngu var auðugur
konungur, sem hét Midas. Hann átti
litla dóttir, sem hét Gullbrá.
Midas konungur var svo hugfang-
inn af gullinu, að honum fanst eng-
inn hlutur i viðri veröld komast til
jafns við það. Kórónan, sem hann
bar til marks um tign sina, mat
hann og virti mest vegna þess, að
hún var gerð af þessum dýra málmi.
Ef hann hefir elskað nokkuð eins
mikið eða meira en gullið, þá hefir
það verið litla stúlkan hans, sem
lék sér við hásætisskörina.
En þvi meira, sem konungur unni
dóttur sinni, þvi meiri varð ágirnd
hans.-í heimsku sinni hélt hann, að
það besta sem hann gæti gert fyrir
dóttur sina, væri að hauga saman
handa henni glóandi gullpeningum
svo að þvilíkur auður hefði aldrei
fyr sést. Hann varði öllum tíma sin-
um og öllum hugsunum sínum til
þess að ná þessu takmarld.
Yrði honum litið á gullbrydd
skýin við sólarlagið, þá óskaði hann
að þau væri orðin að verulegu gulli,
og að hann gæti troðið þeim ofan i
fjárhirslurnar sinar ramgerðu. Þeg-
ar Gullbrá litla hljóp til hans með
sóleyjar og fífla, þá var hann vanur
að segja: »Svei, svei, barn mitt, ef
þetta væri eins skýrt gull og það
glóir fallega, þá væri það þess vert
að tína það«.
Midas konungur hafði þó verið
mjög elskur að blómum á yngri
árum, áður en gullfýsnin ærði hann
svona. Hann hafði búið til garð og
ræktað þar stærstu, fegurstu og ilm-
sætustu rósir, sem mannleg vera
hefir séð eða lyktað af. Þessi blóm
greru enn í garðinum eins fögur og
þegar Midas stóð timunum saman
og naut unaðar þeirra og ilms. Nú
leit konungur ekki við þeim, en
et hann gerði það, þá varð það
til að spyrja sjálfan sig hve mikils
virði garðurinn mundi verða ef rós-
arblöðin yrðu alt í einu að gulltöíl -
um. Hann hafði lika verið hrifinn
af söng, en nú var uppáhalds söng-
urinn hans málmhljóðið, þegarhann
var að glamra i gullpeninga hrúg-
unum. (Frh.)
Sönn saga.
Eftir guðsþjónuslu í Boslon kom
12—13 ára gamall drengur einusinni
til kennara sins og óskaði eftir að
fá að tala við hann.
Kennarinn gerði það. Þegar þeir
voru komnir afsíðis, spurði dreng-
urinn, hvort að það væri rétl gert
að veita mönnum áfengi á helgum
degi, pabbi sinn bæði sig ofl um
það.
Kennarinn sagði að það væri
ósköp illa gerl af pabba hans að
biðja hann um það, og hann skyldi
biðja pabba sinn um að hætta þvi.
Drengurinn hét þvi.
Þegar hann kom heim, var pabbi
hans að veila mönnum vín, og var
orðinn góðglaður sjálfur.
Þegar hann kom auga á drenginn
bað hann hann um að hjálpa sér
að veita gestunum.
Drengurinn bað pabba sinn að
hætla þessu og lála sig lausan við
þessa iðju.
Faðir drengsins varð afar reiður
yfir dirfsku hans og hótaði að reka
hann á dyr, ef hann gegndi sér ekki
orðalaust þegar í slað.