Unga Ísland - 01.10.1916, Síða 2

74
UNGA ÍSLAND
eflir honum. Hann hefir póslsekkinn
hundin á bak sér, bambursreyr í hægri
hendi, spjót i vinstri, marglitan fjaðra-
skúf á höfði. — Stundum bera þeir
sekkinn á öðrum enda stangarinnar,
en hafa nesti sitt og annað dót bundið
við liinn endann og reiða utn öxl sér.
Oft eru úlfaldar hafðir til póstfluln-
inga í landi þessu og verða stundum
mjög aðþrengdir af þorsta þegar lang-
varandi þurkar eru. Suma tírna árs
eru aftur úrhellisrigningar vikum
saman, svo að flestar ár verða bráð-
ófærar.
Einu sinni var hlaupari á ferð yfir
sandheiði nokkra. Hann var vopn-
laus. Komu þá að lionum strútar
tveir og ásóttu liann svo grimmilega,
að liann varð að flýja inn i trjárunna
og fela sig þar. Strútarnir liéldu vörð
við runnann allan daginn, svo að
maðurinn varð að dúsa þar lil kvölds
og gat loks læðst á braut þegar
rnyrkva tók. Mennirnir hinummegin
heiðarinnar átlu von á póstinum fyrir
miðjan dag og undruðust töf hans.
Hann vakti upp urn nóttina og sagði
sínar farir ekki sléttar. Þeir réðu
honum að hafa í hendina þegar hann
færi næst yfir sandinn og lét hann
sér það að kenningu verða.
Fyrr á timum var einkennileg
póststöð á nesi einu við suðurodda
Afríku. Skip liöfðu þann sið að koma
þar við land á leið sinni frá Norður-
álfu; létu skipverjar bréf sín í tösku
og settu undir stóran stein. Á hann
voru máluð þessi orð: ,,Leitid að
bréfam undir steininum". Skip þau,
sem heimleiðis fóru, vóru einnig vön
að koma við á þessum stað og hirða
bréfin. Jafnan fylgdi og opið bréf frá
skipshöfninni, sem sagði heiti skips-
ins og heimkynni, nafn skipsljóra og
komudaginn þangað.

Gullna snertingin.
Eftir Haiu Thorne.
Frh. ----
Midas konungur hugsaði og liugs-
aði; loks fór hann að efast um að
auður væri það eina eftirsóknarverða
í lieiminum, eða jafnvel það eflir-
sóknarverðasta. En þetta var hara
augnabliksliugsun. Svo lieillaður var
Midas af gullljómanum, að liann
mundi enn hafa neitað, ef hann hefði
átt kost á að losna við þennan undra
eiginleika. Hann mundi ekki hafa
slept af lionum fyrir annað eins lítil-
ræði eins og morgunverðinn þann
arna; að liugsa sér hvílíkt verð hann
hefði gefið fyrir eina máltíð það
mundi hafa verið sama sem miljónir
miljóna (og miklu fieiri miljónir en
nokkur endist til að telja saman) og
alt þetta fyrir steiktan silung, egg og
kartöflur, heita köku og kaffi, það
væri lélegur kaupskapur liélt Midas.
Þrátt fyrir þetta var Midas svo svang-
ur og illa settur, að hann æpti aftur,
og það ógurlega.
Gullbrá litla gat ekki staðist þetta
lengur. Hún sat augnahlik og starði
á föður sinn og lagði litla vitið sitt
í bleiti til þess að komast að hvað
gengi að föður sínum. í*að greip
hana viðkvæm og sorgblandin þrá
eftir að hugga liann, hún stökk ofan
af stólnum, liljóp til hans og vafði
handleggjunum utan um hnéin á
honum. Hann beygði sig niður og
kysti hann. Hann fann að ást dóttur
sinnar var þúsund sinnum meira verð
en undramátturinn sem hann hafði
öðlast.
»Gullbrá mín, ástkæra Gullbrá
mín«.
En barnið svaraði engu.
Hvað hafði hann gert?
Hvílíka hefndargjöf hafði liann
þegið. IJað hafði skipt um á augna-