Unga Ísland - 01.02.1918, Blaðsíða 2

10
UNGA ÍSLAND
vel, á sína vísu, og skreyttu það með
perlum, fjöðrum o, fl. Þeir rökuðu
stundum alt hár af höfðinu á sér,
nema dálítinn blett á hvirflinum.
Hárin sem uxu þar voru ekki skorin
og voru því oft löng. í orustum
reyndi óvinurinn ælíð að ná í þenn-
an hárlokk og var þá húðin látin
fylgja. Sá sem kom með marga
lokka úr hernaði, var í hávegum
hafður. Um hálsinn höfðu karlmenn
og kvenmenn band. Karhnenn drógu
á það bjarnarklær, rándýratennur o.
fl., en kvenfólkið hafði perlur á þvi.
Mitlisband höfðu Indiánar utanyfir
kápunni. Það var oft afar skrautlegt.
Það var gert úr slípuðum skeljum.
Skeljarnar voru gerðar sívalar og bor-
uð göl á þær og þær síðan tengdar
saman með dýrasinum eða jurtatág-
um. Vel gerð mittisbelti höfðu ekki
einungis þýðingu vegna þess hve það
var fagurt, heldur og einnig að með
því létu menn i.ljósi hvaða hug menn
báru hver til annars. lJeir sem skift-
ust á gjöfum og gáfu vel gerl belli
voru hinir innilegustu vinir.
Kóngsdóttirin í Sólarlandinu.
Daginn eftir átti hrúðkaupsvígslan
að fara fram. Kaupmaðurinn slóð við
kirkjudyrnar, þegar fólkið kom þang-
að, á sama stað og dagana áður.
Hann hafði breitt út slæður. Pær
voru mikið fegurri en hinar. Það
glitraði á þær eins og sólarljósið.
Ungu stúlkurnar urðu að loka aug-
unum svo þær fengju eklci ofbirtu
í augun. »þessar slæður eru fegurstar
í heimi«, sögðu þær. »í>ær hæfa
kongsdóttur og þess vegna verð eg
að eignast þær«, sagði kongsdótlir.
»Þú skalt fá þær strax þegar við
komum heim«, sagði kóngurinn faðir
hennar.
»Verlu nú skynsöm og komdu í
kirkju fyrst«. sagði móðir hennar.
Brúðguminn gat ekkert sagt, liann
var einkar aumingjalegur á svipinn.
En það dugði ekkert. Kóngsdóltir
réði. Hirðmey var send til þess að
vita hvað slæðurnar kostuðu, og hún
kom aftur með þá orðsending, að
kaupmaðurinn léli þær ekki af hendi,
nema liann fengi að kyssa á hendina
á kóngsdóttur. Ölluin kom saman
um að ekki kæmi lil nokkurra mála
að kaupmaðurinn kysti á hendina á
kóngsdóttur í ásýnd alls hirðfólksins.
Fólkið sneri því aftur til hallarinnar
og brúðkaupinu var frestað enn til
næsla dags. Kaupmaðurinn var sótt-
ur og farið með hann til kóngsliall-
ar. Iiann kysti á hendina á kóngs-
dótlir og afhenti lienni hinar glilr-
andi slæður og ætlaði svo að skunda
í burlu, en kóngsdótlir bauð honum
að sitja að drykkju með veislugesl-
unum um kvöldið.
Þegar veislan stóð sem liæst og
allir voru í besta skapi, kvaddi kóngs-
dótlir sér liljóðs og ávarpaði ná-
grannakonunginn á þessa leið:
»Seg mér konungur. Ef þú hefðir
verið í voða staddur og einhver mað-
ur liefði þrivegis lagt líf silt í hættu
til þess að bjarga þér. Hverju mund-
ir þú hafa launað honum drengskap
sinn?«
»Sá maðar er alls góðs maklegur
er slikan drengskap sýnir«, mælti kon-
ungur. »Eg mundi hafa veill honum
hverja þá bæn, er hann hefði óskað,
ef eg hefði verið þess megnugur«.
wÞetta er vel mælt«, mælti kóngs-
dóttir, »þér lílið sömu augum á þetla
mál eins og eg. Nú get eg sagl yður
það, að hér er staddur maður, sem
þrívegis hefir slofnað lífi sínu í voða