Unga Ísland - 01.02.1918, Blaðsíða 6

14
UNGA lSLAND
sér, að þetta hefir komist upp, færir
liann naglana á sama stað næstu
nótt. Hann hefir aldrei æltað sér að
stela þeim, heldur gert þetla í gletni.
Þeim, sem tilbiðja Mammon, er
hreysikötturinn engu minni vágestur
en Gestur Itárðarson.
Þrándur bjó langt inni í dal meðal
annara ráðvandra fjallabúa, og hafði
aldrei verið með aðalsmönnum, né
orðið fyrir ásælni þeirra. Skápurinn
var harðlæstur og sjálfur bar hann
lykilinn á sér og vissi nákvæmlega
hve mörgum dölum og rigsortum
hann hafði hlaðið i hillurnar. Og
samt sem áður, — hverl einasta kvöld
vantar af silfrinu, þegar hann telur
það, og loks eru sárfá rígsort eftir.
Ekki hefir skápurinn verið brolinn
upp. Þess sjást engin merki. Skyldi
þá nokkurt kvikindi geta smeygt sér
inn urn gatið í horninu við vegginn?
Hann tók eirpening, boraði gat á
hann, dró í það og linýtti lausa end-
anum á seglgarnsrjúpu, sem hann
setli í eina skáphilluna.
Daginn eftir var eirpeningurinn far-
inn og þráðurinn dreginn lítið eitt
út úr rjúpunni. Hann lá út um gatið
á skápnum og rakti bóndi sig eftir
honum inn í veginn, sem hann stóð
upp við og inn undir stofugólfið. Þar
var silfrið hans hlaðið upp i stöpla
og ekki hafði einn peningur glatast.
Hreysikötturinn hefir víst liugsað,
að það mætli eins vera í kjallaran-
um hjá sér og í skápnum, þar sem
ekki þurfti á því að halda.
Matvælum stelur hann líka. Uppi
undir Dofrafjöllum bjó gömul kerl-
ing, sem átti hænu, sem hún hafði
fengið frá Ítalíu. Það var ágætis varp-
hæna, — ein þeirra sem aldrei liggja
á, en verpa sifelt. Hún átti hreiður
uppi i heyloftinu og hún sást leggjast
í hreiðrið, koma svo ofan aftur að
litlum tíma liðnum og gaukla, svo
að auðráðið þótti, að hún yrpi, þó
að ekkert egg fyndist dag eftir dag.
Einn dag var kerling í fjósinu að
gefa kálfi skol, og sjá — þá kemur
hreysikötturinn hoppandi niður stig-
ann með eggið í framlöppunum. -—
Kerlu varð svo bilt við, að hún hafði
nær þvi mist dallinn, sem hún hélt á.
En hrekkjalómurinn slapp á meðan
hún var að jafna sig. Síðan fundust
eggin hingað og þangað. »Hann étur
þau ekki einu sinni, ókindin sú arna«,
sagði kerlingin, »hann spillir þeim
að eins og ieikur sér að að fara í
kringum mig«.
Ójú, raunar étur hann þau, en
honum þykir lilýða að fara að iands-
venju og leggja fyrir.
Nokkrir strákar bjuggu til einkenni-
lega gildru. Hreysikötturinn gelck þar
ljósum logum og var niðri í hverri
kyrnu. Hann stal óhemju af síld og
jafnvel rúg og byggi eða öllu sem
hann réði við. Stæði maður t. d.
frammi á bryggju, gat að líta skringi-
legt höfuð gægjast fram úr skraninu
i fjörunni, augun blikuðu og öll var
skepnan liðug og létt í snúningum.
Svo hoppaði hann upp og skimaði í
allar áttir, en dró sig óðara í hlé
er þögnin var rofin. Svo skaut hon-
um upp úr annari holu litlu lengra
frá. Það var að sjá, sem hann hefði
gaman af feluleiknum. En þar kom,
að svo kvað að óknyttum hans, að
mönnum þótti ekki við vært.
»Undir bryggjuna settum við kistu«,
segir einn strákanna, sem nú er
orðinn fulllíða maður, »og komum
henni svo fyrir, að lokið féll aftur,
þegar lireysikötturinn var kominn inn
og fór að rífa í sig síldina, sem við
festum þar á tein. Við földum okkur
svo i naustinu og biðum átekta og
lilustuðum. Alt í einu skall kistan
aftur. Við hlupum að og kistan var
lokuð. En ekkert heyrðist, þó að við