Unga Ísland - 01.02.1918, Blaðsíða 5

UNGA tSLAND
13
í þessu, en eg hafði ekki veitt því
eftirlekt að ha-nn var svona nærri
okkur, liann tók vingjarnlega á móti
gestinum og marg þrýsti hendi hans
og bauð honum að koma heim. Eg
fyrirvarð mig fyrir framferði mitt og
reyndi að komast hjá því að lála
ókunna manninn sjá mig, þegar eg
kom heim, en það lánaðist mér nú
ekki, því eg var sóttur og farið með
mig inn í baðstofu til ókunna manns-
ins til þess að heilsa honum. Hann
lét sem að hann þekti mig ekki.
»Þa rna áttu laglegan hnokka«, sagði
hann, »hann verðskuldaði að hafa
verið bjargað frá druknun«.
Pessi orð angruðu mig mjög. Pabbi
minn hafði sagt mér, að þegar eg var
á þriðja ári, þá hefði eg dottið í lón
og einn af einka vinum hans liafði
hent sér út i lónið og bjargað mér
fi’á druknun.
Eg hafði náð mér fljótt aftur eftir
baðið, en lífgjafi minn hafði orðið
innkulsa og síðan veikst af liðagigt
sem hafði afmyndað allan líkama hans.
Þessi, sem eg hafði að háði og spotti
fyrir líkamslýti sín, var nú einmitt sá
er bjargaði inér. Eg bað hann innilega
fyrirgefningar á því, hvernig eg hafði
l^agað mér við hann. Það var auð-
sótt. Hann brosti vingjarnlega til
mín og bað pabba minn um að refsa
mér ekki fyrir galgópaskapinn. Eg
naut hans að hjá föður mínum og
slapp við refsingu alla. En aldrei hefi
eg síðan gert gis að nokkrum manni
°g síst þeim, er lasburða eru«.
Kæru börn! Verið ælið siðprúð i
aflri ykkar framkomu. Verið vin-
gjarnleg við alla. Vingjarnlegt og
golt viðmót gleður þá er bágt eiga
lnikið meira en alt annað. Alúðlegt
°8 innilegt viðmót kostar ekkert, en
það gleður þá er fyrir því verða,
lnikið meira en fé.
Haíið í huga orð Hallgríms heit-
ins Pélurssonar. Enginn sér á ókunn-
um manni af hvaða áslæðum líkami
hans er lasburða. Ef til vill hefir
hann hlotið það fyrir að gera öðr-
uin góðverk, seni hann hefði getað
látið ógert, ef hann hefði melið sjálf-
an sig og líðan sína mest af öllu.
Sá er metur meðbræður sína meir
en sjálfan sig, er sannkallað göfug-
menni.
Gamansamur þjófur.
Gestur Bárðarson og Ölafur frá
Hálogalandi eru alræmdir erkiþjófar,
en þeir standa þó ekki þeim á sporði,
sem hér segir frá. Gestur var nú samt
skolli sprækur. Hann gekk eftir þak-
rennunni á betrunarhúsinu í Björgvin,
hann læddist inn til maurapúkanna
og stal jafnvel heilum silfurpokum
frá þeim. Hann afklæddi sig inn að
skinni í betrunarhúsinu, har á sig
tólg og ætlaði að smokka sér úl um
rifu á veggnum, en komst ekki og
sat faslur í glufunni og varð þá að
kalla á sjálfan fangavörðinn, svo að
hann mætti lífi halda.
En hreysikötlurinn hefir aldrei þurfl
þessa við. Sú rifa má sannarlega vera
þröng, sem liann gæti eigi smogið.
Hann er að sönnu smávaxinn inn-
brotsþjófur, en kænn. Og eigi stelur
hann að eins til líðandi stundar,
heldur og ókominnar, ekki einungis
sér til gagns, lieldur og skemtunar
jafnframt.
Bátasmiðurinn er í óða önn að
koma upp bát handa sér, hreysi-
kötturinn, sem færra kallar að, gæg-
ist fram úr fylgsni sínu og horfir á.
Og þegar manntetrið ætlar að taka
til trénaglanna í bátinn, þá eru þeir
horfnir. En jafnskjótt sem þjófurinn