Unga Ísland - 01.03.1918, Side 2

18
UNGA ÍSLAND
á Jack. Hann faldi sig þá venjulega
fyrst í stað bak við körfu; svo stökk
hann, þegar minst varði, á bak ein-
hverju svínanna, en það, sem fyrir
því varð, hræddist og hamaðist og
stökk sem ært væri. Þá var Jack
skemt. Stundum steypti hann sér
kollhnýs, og þegar sjómennirnir skelli-
lilógu að honum, setti hann upp mesta
undrunarsvip, eins og hann vildi segja:
»Að hverju eruð þið nú að lilæja?«
Auk Jacks voru á skipinu 3 litlir
apar, rauðir að lit með blá andlit.
Jack tók þá oft alla á bak sér og
bar þá um skipið. En er eg fór að
halda upp á þessi litlu dýr, gerðist
Jack afbrýðissamur og losaði sig
við tvo apana með því að kasta þeim
útbyrðis.
En eitt af því skritnasta, sem Jack
gerði, kom fram við litla apann, sem
hann lét lííi halda.
Dag einn bar svo við, að málarar
höfðu verið að mála uppi á efra þil-
fari skipsins; skildu þeir þar eftir
málaraáhöldin, bursta og lili í dós-
um. Jack ginti til sín lilla apann og
greip hann með annari hendinni, en
með liinni tók hann málaraburstann
og málaði apann hvítan frá hviríli
til ilja.
Hlálur slýrimannsins vakli eftirtekt
mína á þessu, en er Jack sá, að lion-
um var veitt athygli, slepli hann fé-
laga sínum, sem hvíti liturinn Iak af,
og klifraði efst upp í siglutréð og
horfði svo niður til að sjá, hvað
gerðist.
Svo hræddur var Jack að koma
niður, að hann dvaldi þarna í 3 daga.
Eitt sinn, er eg sat á þilfarinu og var
að lesa, rendi hann sér niður og lét
fallast fyrir framan fælur mína.
Horfði hann svo aumkunarlega á
mig, að mér gekst hugur við, og
fyrirgaf eg honum ekki einungis sjálf,
lieldur forðaði eg honum frá frekari
refsingu en þeirri, er hann hafði sjálf-
ur á sig lagt.
Nokkru eftir atburð þenna skildum
við Jack og sáumst aldrei framar.
Lauslega þýtt úr ensku.
Gullhárin þrjú.
(Serbneskt æfintýri).
þá mælti konan; »það verður dýrt
fyrir veslings manninn, að þurfa að
halda vinnukonu, til að gæta snáð-
ans«.
»Æ já, æi já, það verður erfitt
bæði fyrir mig og drenginn«, sagði
kolamaðurinn og varp öndinni.
»Gefðu mér harnið«, mælli kóng-
urinn, »eg lief oft óskað þess, að
eiga svona lítinn dreng, eg skal fá
honum besla fóstur og gefa þér svo
mikið fé, að þú hafir aldrei af skorti
að segja hér eftir«.
Bóndi þakkaði hoðið og fylgdi
kónginum út í skógarjaðarinn, þar
sem hann kvaddi kofabúann og lof-
aði að senda hirðmann sinn eftir
barninu. Sá átti og að færa honum
fjársjóðinn.
þegar kóngurinn var orðinn einn
saman hugsaði liann með sjálfum
sér: »Fyrst og fremst þarf eg að
eignast dóltur, svo að þessi spádóm-
ur rælist, en liana á eg ekki enn«.
En hann átli liana samt.
Þegar hann kom til liallarinnar,
var honum sagt, að þá um nóttina
hefði drotningin fælt honum yndis-
lega fagurt meybarn.
Kóngurinn hleypti hrúnum, kallaði
til sín liirðmann og sagði við hann:
»Taktu við þessu fé og færðu það
manninum í kolamannskofanum úti
á skóginum. Hann mun fá þér ung-