Unga Ísland - 01.04.1918, Blaðsíða 2

26
UNGA ISLAND

Vorfegurð og sveitasæla.
Það var einn fagran morgun,
eg held helst að eg hafi vaknað við
það, livað lianinn gól hált og snjalt;
liann hefir víst viljað minna mig á,
að mál væri að rísa úr rekkju, og
mér datl heldur ekki í hug að binda
honum að hálsi hnút fyrir það; eg
vissi lika, að »sá sem árla rís, verð-
ur margs vis«. Eg ílýlli mér út í
hressandi morgunhlæinn og teigaði
að mér hreina loftið. í5að var líka
svo indæll út að koma, því blessað
vorið var komið, sem alla gleður,
hinn fegurðarríkasti lími ársins, með
öllum auðæíum sínum; vorið, sem alt
er lifir og lirærist fagnar. Náttúran
var farin að klæðast í nýja skrúðann
græna, en hviti hjúpurinn var horf-
inn. Eg var lirifinn af fegurð vorsins
og slarði undrandi út í geiminn, og
margt var það, sem augun sáu og
eyrun heyrðu, og ælla eg að eins að
segja frá nokkru af því. — Blessuð
sólin, sem elskar alt, skein svo glalt
og vermdi alt með geislum sínum.
Eg sá mörg smáblóm, sem nývöknuð
teigðu höfuðin upp úr moldinni
og hneigðu sig framan í vorsólina,
en hún heilsaði þeim með hlýju
geislunum sínum og kysti litlu koll-
ana þeirra; og belri kveðju liafa víst
ekki blómin ungu getað kosið sér,
heldur en heitu vorsólargeislana og
regnskúrirnar, sem við og við vættu
nýúlsprungnu blöðin, og veittu þeim
frjófgunarkrafl og líf. Eg leit til fjall-
anna, þar sem þau gnæfðu við lieið-
bláum himni, tignarleg á að líla. Þar
llýtlu lækirnir sér niður hlíðarnar,
kátir og fjörugir, og glitruðu við skin
sólarinnar svo undur fagrir til að sjá.
Þeir hafa víst runnið leiðina sína til
sjávar; en eg var of fjarlægur til að
hlusta á Ijúfa niðinn þeirra. Eg sá
fossa falla af bergi fram, og léku þeir
lögin sín á sterku strengina. Ó, hefði
eg bara getað flogið og sest svo við
svalan fossinn, þar sem sumarblær-
inn fjólum gefur kossinn; en eg var
kyr og varð að eins að láta mér
nægja að dreyma um þá sælu í hug-
anum. Eg sá hvar fuglarnir í fögru
litklæðunum sínum sátu, og sumir
syntu á vötnum og lækjum, og enn
aðrir ilugu um himingeiminn, og allir
voru þeir með sínu síglaða sinni að
kveða fyrir mig kvæðin sín blíð, og
ailur sá kliður bergmálaði svo yndis-
lega í eyrum mínum. Þeir hafa víst
verið að syngja um landið fríða og
flytja skaparanum lofgjörðarsöngva
fyrir frelsið og vorið. Eg sá hvar
lóan flaug létlilega yfir móana og
söng »dýrðin, dýrðin«. Eg heyrði
spóann vella í burtu velrarþraut og
vorhörkur, með dillandi róm. Gauk-
urinn gneggjaði um unað og gleði
og hagsæld í ár. Eg fagnaði komu
blessaðra farfuglanna, sem komnir
voru handan um hafið frá heitum,
sólbjörtum löndum, knúðir af slerkri
þrá og heitri trygð til afskeklu eyj-
unnar langt norður i hafinu. »Veg-
lausan geiminn á vængjum þöndum,
vegmóðir fijúga þeir daga og nætur«,
en fyr en landi er náð, er oft loft-
farinn dáinn, þráin kostaði lifið. Þeir
hræðasl ei, þó hér séu stundum við-
tökurnar ekki sem alúðlegastar, og
hret geysi stríð; nei, þeir koma til
þess að skemta okkur með skæru
söngvunum sínum, og gera oklcur
þannig sveitasæluna og sumarið biart-
ara og ánægjulegra. Hér er þeirra
vagga, í þúfunum islensku hafa þeir
fæðst, og fá margir liér líka að deyja,
þeir elska fornar stöðvar sínar, og