Unga Ísland - 01.04.1918, Blaðsíða 6

30
UNGA ÍSLAND
ur þú ekki af engu og fyrirhafnar-
laust fengið dóttur konungs að eigin-
konu. Það sem orðið er, mun eg ekki
aftur taka, en eg heimta að eitthvað
komi í móli dóttur minni. Þú verður
að færa mér þrjú gullhár af höfði
Drífanda liins aldna, mannsins sem
alt veit og sér«.
Pannig hugsaði hann sér að losna
við hinn óboðna tengdason, því að
slík glæfraför hafði engum manni
liepnast þangað til.
Flóðrekkur kvaddi sína ástkæru
eiginkonu og lagði því næst af stað.
Nú hafði hann ekki hugmynd um
hvert stefna skyldi, en þá minlist
hann þess, liversu hann hafði vilst
á leið til hallarinnar, og liann liugs-
aði með sjálfum sér, að guðmóðir sín
mundi, ef til vill, hjálpa sér eins og
áður.
Og honum varð að ætlun sinni.
Það var eins og hann ralaði
ósjálfrált.
(Framh.).
Umskiftingurinn
eftir Selmu Lagcrlöf.
Aftur rasaði bóndi um lausan stein,
aftur var barnið nærri fallið úr örm-
um hans. »Fá þú mér barnið! þú
dettur með það«, sagði konan. —
»Nei«, sagði bóndi, »eg skal gæta
min«. — »þú verður að fá mér það«,
sagði konan, »þú liefir þegar linotið
tvisvar«.
í sama bili skriðnaði lionum þriðja
sinni fótur. Hann rétti fram hendur
lil að ná í trjálim, og barnið féll.
Konan kom rétt á eftir, og þó liún
alveg njdega hefði látið sér renna í
hug, að golt væri nú að losast við
umskiftinginn, æddi hún áfram, náði
í kjólfald barnsins og dró það upp á
veginn. Bóndi snerist nú að lienni:
andlit hans var ljólt og lílt þekkjan-
legt. »Þú varst eigi svo rösk, er þú
mistir harnið okkar í skóginum«,
sagði liann i þungu skapi.
Konan ansaði engu. Hún sat í göt-
unni og grét yfir því, að vingjarnlegt
viðmót manns hennar skyldi hafa
verið látalæti ein. »Hví grætur þú?«
sagði liann byrstur. »Það hefði lik-
lega eigi verið liundrað í hæltunni,
þó eg hefði rnist krógann. Komdu,
það fer að verða síðdegis!« — »Eg
held að mig langi eigi að fara á
markaðinn«, sagði hún. — »Jæja, eg
lrefi líka mist alla löngun«, sagði
hann. — »Eg vil helst fara heim«,
sagði konan. — »Já, hví skyldum við
lialda lengra, úr því við höfum lilla
ánægju af því?« sagði maður hennar
og var lienni sammála.
Á heimleið var bóndi að velta því
i huga sér, live lengi liann myndi
hafa þolinmæði við konu sína. Ef
liann að eins þyrði að taka til bónda-
valdsins og brjóla vilja hennar á bak
aftur, gat orðið gott með þeim, hélt
hann, en eins og nú slóð, vildi liann
lrelst losast við hana. Hann var kom-
inn á fremsla hlunn með að beita
valdi og kippa króganum af konu
sinni, en þá leit hún til lians, döpur
og sorgbitin, og hann fékk eigi af sér
að beita við hana hörku. Sökum
harma hennar, hafði liann hemil á
sér nú eins og að undanförnu, og alt
sat við sama keip.
Tvö ár liðu. Sumarnótt eina kom
upp eldsvoði á bænum. Stofur og
herbergi voru full reykjarsvælu, fólk
vaknaði og hanabjálkaloftið var eitt
eldhaf. I’að var eigi að hugsa lil að
slökkva eða bjarga. Ekkert annað
fyrir hendi en að æða út, til þess að
brenna eigi inni.