Unga Ísland - 01.06.1918, Qupperneq 5

UNGA ÍSLAND
45
nýgræðingurinn var mestur, þangað
til þau komu ofan að tjörninni, þar
fóru þau að busia í vatninu og leðj-
unni, það var þeirra uppáhalds
skemtun.
Iíerling þvotlabangsa var svo hepp-
in að ná í frosk, sem hafði verið svo
ólánssamur að lenda of nærri þeim.
Krakkarnir höfðu fundið ber í
runnunum skamt frá, þau fóru með
þau ofan að tjörninni og hömuðust
þar að þvo þau, þangað til að þau
voru orðin öll hálfklest, þá dæmdi
gamla mamma svo um, að þau væru
orðin hæf lil að éta þau, og hún
vissi hvað hún söng, — því að hún
var ráðin og roskin.
Gamli þvottabjörninn var kominn
burt frá tjörninni, og kallaði nú á
hyski sitt með óaflátanlega lágu gargi.
Hann vildi ekki að tímanum væri
eilt í að busla í vatni og leðju, því
að þetta átli að verða veislunótt, og
alt annað og betra að borða en ber
og froska.
Nú lagði Qölskyldan aftur á stað
með fram vatninu, þangað til þau
komu inn á akurinn.
Akurinn var í sem fegurstum blóma,
og þau tóku strax til óspiltra mál-
anna. IJau rifu niður öxin og tróðu
niður slangirnar, og skemdu meira
en hvað þau átu. Þegar þau rændu
akur, þá gerðu þau það rækilega;
ekki var skynsamlegl að gera það
oíl, því að ekki voru þau velkomnir
gestir i garði bónda.
Þau rifu öxin af stöngunum og
fóru með þau ofan að tjörninni, til
að þvo þau, þrýstu þeim ofan í leðj-
una og margnudduðu þau með fram-
löppunum; þá fyrst þólli þeim þau
ætileg. Þau rifu í sig með hjartans
ánægju, þangað til komið var undir
morgun; þá var akurinn orðinn eyði-
lagður. Þótti þeim nú mál að hugsa
til heimferðar.
Gamli þvottabjörninn var mjög hygg-
inn og slægvitur; þótti honum ráð-
legt að fara ekki sömu leiðina heim
aftur. Hann stefndi að því trénu,
sem næst var tjörninni. Það var stór
eik, og bar laufkrónuna við himin.
Þeim megin sem vissi frá tjörninni
var þessi króna fléttuð inn í skógar-
þyknið. Bangsi fór á undan og hin
stigu í spor hans, að svo miklu leyti
sem þau gátu; ef hann þefaði af strái
eða grein, þá þefuðu þau af því líka.
Þau höfðu vakandi auga á öllu um-
hverfis, til þess að gæta að, hvort
þau sæju enga hreyfingu, sem gæti
gefið til kynna að þar væri íluga eða
fiðrildi, sem þau gætu veitt.
Það þaut hljóðlega í trjátoppunum,
sem gaf til kynna að komið væri að
dögun; og náttförunum var það ljóst,
að tíminn sem þau mættu leika sér
og vinna væri nú á enda. Fyrsta
fuglakvakið staðfesti lika þelta hug-
boð þeirra.
Alt i einu staðnæmdist gamli bangsi,
slakk trýninu upp i loftið og gaf
hyski sínu til kynna, að hér væri
eitthvað nýlt á ferðum. Honum virt-
ist hann heyra óljósa býflugna suðu
og hunangslykt. Nú kom honum í
liug, það sem liann hafði verið að
bollaleggja morguninn áður. Nú var
það aftur orðið heldur seinl, því að
dagsbrúnin var að gægjast upp í
austrinu. Að sönnu var hárið á hon-
um bæði langt og þykt, en ef að
llugurnar gátu séð til að fljúga, þá
gátu þær líka fundið augun og nas-
irnar og eyrun á honum lil að stinga.
Öðru máli var að gegna ef svarta
myrkur hefði verið, þá liefðu þær
eklcerl gert annað en að suða inni í
býflugnabúunum sínum.
Hvolpar gamla bangsa höfðu nú
fundið lyktina af huuanginu, og ætl-
uðu alveg að rifna af ilöngun; þetta
herti á honum, svo að hann afréð