Unga Ísland - 01.08.1918, Síða 4

éo
Ú^GA ÍSLANÖ
hverjum af ketlingunum liði. Hún
bætir því víð að nú séu ellefu kettir
á heimilinu (bóndabænum) og lýsir
þeim öllum og daglegum athöfnum
þeirra, en það er of langt mál, til
að taka það hér upp. Á þessari mynd
sjáið þið nokkra af ketlingunum hans
Mark Twains, þar sem þeir sitja á
stól og baða sig í sólskininu. Er auð-
séð á þeim, að aldrei hafa þeir mætt
neinni illri meðferð.
Á fimtíu ára afmæli Mark Twains
streymdu kveðjusendingar og lof kvæði
víðsvegar að frá bestu og mestu rit-
höfundum og skáldum heimsins. Var
nú sem hamingjan rétti honum allar
þær dýrðlegustu gjafir sem dauðleg-
um manni geta hlotnast. Hann hafði
ágæta heilsu, sambúð ástvina, sem
flestum ákjósanlegustu mannkostum
voru búnir, geysimikla auðlegð og
ást, virðingu og þakklæti miljónanna
sem kynst böfðu listaverkum hans,
sögunum ódauðlegu. Öll þessi ham-
ingja varð næstum því til þess að
skelfa hann.
Við einn af vinum sínum sagði
hann: »Eg er hræddur við það hvað
eg er að verða ríkur. Alt sem eg
snerti á virðist breytast í gullff.
. Bréf
til barnanna á íslandi.
---- (Nl.).
Síðastliðinn föstudag var eg við-
staddur söngpróf í æfmgaskóla kenn-
araskólans. Kona að nafni Miss Lath-
am kennir sönginn í öllum skólan-
um, hafði hún útvegað þjóðlög frá
ýmsum löndum og látið börnin æfa
þau. Eg var svo heppinn að geta lán-
að henni þjóðlögin hans Sveinbjörns
Sveinbjörnssonar og valdi hún »Fífil-
brekka gróin grund« og lét hún alla
fjórðu bekkina æfa það og annað lag
frá ítaliu. Þegar börnin fóru að syngja
lagið, þá spurðu þau hvert um ann-
að hvort þetta væri virkilega íslenskt
lag, og þegar þau voru fullvissuð um
það, spurðu þau hvernig stæði á að
börnin á íslandi væru að syngja um
blóm. Eg var svo beðinn að koma
inn í bekkina og segja frá íslandi.
Eg sagði þeim sögu af lítilli stúlku
sem ætti þar heima og hvað hún
væri að gera árið um kring. Að vetr-
inum er hún að læra, hún fer með
pabba sínum í fjárhúsin, hún á sjálf
ofurlítið lamb og hefir mjög gaman
af að sjá þegar það er að borða
heyið. í rökkrinu fer hún á skauta
og börnin af hinum bæjunum leika
sér við hana. Þau reyna sig og syngja
og eru kát vel, og fjöllin himinháu
enduróma gleðilætin, og norðurljósin
tjalda himinsalinn þúsundlitum silki-
blæjum sem titra og svífa fram og
aftur. Það gleður litlu stúlkuna mjög
að sjá hve daginn lengir eftir því sem
vorið nálgast, og alt af styttir nótt-
ina þangað til kemur fram í júní, þá
er engin nótt. Sólin sest ekki heldur
sígur niður að sjávarfletinum um
miðnættið, verður þá haíið sem á
gull sæi, en fjöllin klæðast purpara-
skykkjum; hefir nú ísland tekið meiri
stakkaskiftum en þekkjast i öðrum
löndum, loft og láð og lögur ljómar
í óendanlegri fjölbreytni ljóss og litar.
Börnin hafa verið að keppa um hvert
þeirra það mundi nú verða, sem sæi
fyrsta blómið, heyrði fyrstu lóuna
syngja. En þegar það er víst að lóan
er komin, þá fá allir kaffi og lumm-
ur. Snjórinn hverfur, bráðnar, og
lækir og ár dansa niður dali og hlíð-
ar með dynjandi fossanið. Fjöll og
hlíðar klæðast grænum skrúða, og
nú er féð rekið á afrétt og lilla stúlk-
an verður að kveðja lambið sitt, sem
nú er orðið að stórri kind, hún kveð-