Unga Ísland - 01.08.1918, Blaðsíða 5

UNGA ÍSLAND
61
ur það vel og vandlega því að hún
veit að hún fær ekki að sjá það fyr
en að hausti. Nú byrja heyannir, litla
stúlkan hjálpar til, þvi að hún veit
að kindin hennar þarf að hafa hey
til að lifa á þegar veturinn kemur.
Litla stúlkan fer í kaupstað og selur
ullina af kindiuni, hún er send til
Ameríku og stúlkurnar þar prjóna úr
henni peysu og sokka handa her-
manni sem er að berjast yfir á Frakk-
landi. Pabbi hennar kaupir hveiti og
sykur sem hefir verið ræktað í Ame-
ríku. Þegar líður að hausti fara menn
í göngur, til þess að sækja kindurn-
ar. Litla stúlkan stendur út á hlaði
og horfir fram til fjalla, hún hlakk-
ar til að sjá kindina sína. Loks fara
fannhvítar fjárbreiðurnar að færast
niður hlíðarnar. Pabbi litlu stúlk-
unnar kemur heim með fjárhópinn
sinn. Hún þekkir kindina sína óðara,
en kindin þekkir ekki litlu stúlkuna,
hún hefir ekki séð neinn mann alt
sumarið og er orðin stygg.
í*egar eg var búinn að segja börn-
unum þessa sögu spurðu þau að
ýmsu, t. d. hvað fólkið á íslandi
ynni og hvað það gerði sér til gam-
ans, hvernig klæðnaður og húsaskip-
un væri, trúarbrögð og löggjöf o. fl.
Nú liðu nokkrar vikur; börnin
æfðu lögin sín, og loks kom dagur-
inn þegar söngprófið átti að vera. —
I5að var haldið i stórum áheyrenda-
sal, slíkur salur tilhej'rir ílestum nýrri
skólunum hér, og er tilgangurinn sá
að gera skólann að félagsmiðstöð. —
Eru þar haldnir foreldra fundir og
aðrar samkomur. Koma öll börnin
þar saman tvisvar á viku, til að
syngja, halda ræður, lesa upp kvæði,
leika litla sjónleiki o. fl„ oft eru þar
einnig haldnir fyrirlestrar og skugga-
myndir sýndar. Þennan dag sem söng-
prófið var haldið var þessi salur full-
ur af fólki, voru það foreldrar, vinir
og vandamenn barnanna. Hver sem
inn kom fékk prentaðan seðil, voru
á honum upplýsingar um prófið,
nöfn á bekkjunum og hvaða lög hver
þeirra ætti að syngja og hvaðan lög-
in væru. Hver bekkur söng tvö lög,
að því loknu settust nemendurnir í
sæti sín; var nú mikil eftirvænting og
áhugi í hverju andliti, því nú voru
dómendurnir að ákveða hver ætti að
fá verðlaunin. Loks gengu þeir upp
á ræðupallinn, varð þá mikið lófa-
klapp. Söngkennarinn nafnkynti próf-
dómendurna fyrir nemendunum, voru
það tveir karlmenn og ein kona;
gekk hún fram og ávarpaði áheyr-
endurna. Hún sagði að söngurinn
hefði verið svo góður og jafn, að
erfill væri að gera upp á milli. Sá
bekkurinn er besta eftirtekt sýndi
var sá fyrsti; sjölti bekkur sýndi
best vald yfir röddinni, annar
bekkur hafði orðin skýrust og var
það með fram lögunum að þakka,
fimti bekkur hafði bestar áherslur, en
sá sem verðlaunin hlaul fyrir að sam-
eina þessa kosti var fjórði bekkur,
sá sem söng »Fífilbrekka gróin grund«.
Nú komu þrjú börn upp á ræðu-
pallinn, tveir drengir og ein stúlka,
bar hún verðlaunagripinn, var það
fáni úr heiðgulu silki, var hann fest-
ur á stöng með fæti undir. Á fánan-
um var skráð með gullnu letri:
»Music Honor«. Hélt nú skólastjóri
stutta ræðu og benti á að þessi grip-
ur þýddi meira en orðið tómt, hann
væri viðurkennig fyrir ágætan árang-
ur af langri og öflugri viðleitni, jafn-
framt gat hann þess hve mikið af
þessum heiðri tilheyrði Miss Latham
að réttu lagi.
Nú verð eg að láta staðar numið,
vinir mínir, því að »Gullfoss« er á
förum.
Með hamingjuósk til ykkar allra.
Ykkar einlægur. S. Arason.