Unga Ísland - 01.07.1924, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
51
kastalann, Ijet grafa skotgrafir og und-
irbjó áhlaupið.
Að kvöldi dags 30. nóvember 1718
stóð hann við skotgrafirnar. Hann hjelt
vinstri hendi um hökuna og hugsaði
ráð sitt. Kúlurnar þutu í kring um hann.
Alt i einu heyrðu menn hans dimt hljóð.
Vinstri hendi konungsins fjell niður.
Svo sáu menn hans höfuðið hníga nið-
ur á brjóslið. Því næst hneig konung-
urinn örendur lil jarðar. Kúla hafði hilt
hann í gagnaugað. Nú var hinum lang-
vinna ófriði lokið. Hermenn Karls 12.
báru hinn látna foringja sinn heim á
Hkbörum. Á nóttunni vöktu þeir til
skittis yfir líkinu. Á daginn báru þeir
börurnar á öxlum sjer.
- Herbúðirnar höfðu verið heimili
Karls 12. Engin kona hafði nokkru sinni
unnið ást hans. Börn átti hann engin.
Hina kyrlátu hamingju heimilisins þekti
hann ekki. Hann hafði verið herkon-
°ngur í fornum stíl, líkastur víkingum
fornaldarinnar.
é
Hauðu buxurnar,
i.
Ef það var nokkur jarðneskur hlutur,
sem Beta litla hataði, þá voru það rauðu
ullarbuxurnar, þær voru tilefni allra
harma hennar, frá því fyrsta daginn,
sem hún kom í þeim í skólann. Vel-
nrna undanfarandi, meðan hún átti
heima í sveit, hafði hún aldrei hugsað
um þær, nje rent grun i að þær yrðu
td þess að varpa skugga á líf hennar.
hafði það verið sjálfsagt og eðlilegt,
uð hún færi í þær, þegar hún fór út að
leika sjer eða renna sjer á sleða.
En nú átti hún ekki lengur heima
uppi í sveit, heldur hafði hún flutt í
kaupstað í haust. Nú lærði hún ekki
heima hjá mömmu sinni, eins og verið
liafði, heldur gekk í skóla. Þar hafði
hún tekið próf upp í annan bekk og
»gengið eins og í sögu«. Þannig orðaði
mamma hennar það og var hróðug af. —
Það var fjarska gaman að ganga í skól-
ann. Hugsið ykkur: að eignast alt í einu
svona marga kunningja að leika sjer og
spila við. Og hvílíka afbragðs kenslukonu,
sem hún hafði. Já Beta var alveg hand-
viss um það, að hvergi á jarðríki fyrir-
findist jafn-himnesk og yndæl vera og
Anna kenslukona, nema mamma Betu,
auðvitað. Reyndar var hún ekki ein um
þá skoðun. Rar voru allir í bekknum á
einu máli. En Beta hafði gengið heim
til kenslukonunnar í aukatíma nokkrar
vikur áður en hún kom í skólann, og
hafði þá tekist með þeim innileg vin-
átta. Og vegna þess litu bekkjarsystur
Betu hana öfundaraugum.
Annars litu þær allar að vissu leyti
niður á »nýju telpuna«. Beta var yngst
i bekknum, og Selmu, sem var þó ekki
nema mánuði eldri, fanst hún vera
»óttalega barnaleg«. Hún var öllu ókunn-
ug, og henni fanst allir hlutir í kaup-
staðnum og skólanum svo nýstárlegir
og merkilegir.
En þó að Beta væri litt heima f bæj-
arlífinu, hefði aldrei verið á barnadans-
leik og vissi ekki nöfnin á bæjarstjóra-
dætrunum tíu, þá kom það fljótt í Ijós,
að hún var þeim mun betur að sjer í
því, sem skólinn kendi. Hún var árvök-
ur, ábugasöm og iðin, og stallsystur
hennar komust brátt að raun um það,
að yngsta telpan i bekknum hlaut að
koma til mála, þegar um það var að
ræða hver kynni best. Beta óx því fljótt