Unga Ísland - 01.07.1924, Síða 6

54
UNGA ÍSLAND
»Hvað gengur að þjer, elsku barnið
mitl?« spurði frú Ásta, þegar Beta kom
inn. »Hefir nokkuð komið fyrir þig?«
Beta fór að gráta.
»Jeg vil aldrei fara í utanyfirbuxur
oftar«, sagði hún. »það hlæja allir að
mjer«.
»Það dugar ekki, telpa mín«, sagði
mamma hennar og klappaði henni. »þú
veilst þú þarft að gæta þess, að þjer
verði ekki kalt, síðan þú lást. Kærðu
þig kollótta, þó að hlegið sje að þjer.
Hlæðu bara með; þá liættir hláturinn
bráðlega, sannaðu til. þurkaðu nú af
þjer lárin og komdu að borða«.
«Mamma«, sagði hún um kvöldið, þeg-
ar hún var komin upp í og mamma
hennar sat á rúmslokknum og talaði
við hana, eins og liún var vön, áður
en Beta las kvöldbænirnar. Vill ekki
guð að öll börn sjeu glöð ?«
»Jú, elskan mín, hann vill það«.
»Og við megum biðja hann urn alt
mögulegt?«
»Já, um alt mögulegl«, sagði mamma.
»það er gott að vita«, sagði Beta, og
var sem henni ljelti við. »Hann getur
víst hjálpað með hvað sem er?«
»Já, með hvað sem er«, sagði frú
Ásta og strauk ástúðlega kinnina á
Betu. »Leslu nú versin þin og talaðu
við guð um alt, sem þjer liggur á bjarta«.
Beta spenti greipar og las versin sín,
eins og hún var vön. Svo bauð hún
mömmu sinni góöa nólt með kossi og
sneri sjer upp í horn.
En þegar mamma hennar hafði slökt
Ijósið og var komin frá henni, þá spenti
bún greipar aftur. Hún þurfti að bæta
dálitlu við kvöldbænina sína.
»Góði guð, hjálpaðu mjer til þess að
gleyma buxunum í fyrramálið«, hvíslaði
hún, Innan litillrar stundar var hún
sofnuð, sætt og vært.
En guð heyrði víst ekki bænina henn-
ar. Eða þá að hjer átti við það, sem
mamma hafði einhverntíma sagt henni,
að hann bænheyrði eftir því, sem hann
vissi vera fyrir bestu, og það væri ekki
ætíð á þann hált, sem við mennirnir
hugsum okkur. því að það fyrsta, sem
Beta hafði skýrt í huga, þegar hún
vaknaði morguninn eftir, var buxurnar,
og hugsunin um þær veik ekkert andar-
tak frá henni. Hún varð því að vera í
þeim þann daginn líka.
Um kvöldið gat hún ekki látið hjá
líða að minnast á vonbrigði sín við
mömmu sína. Hvernig stóð á að guð
bænheyrði hana ekki?
Mamma hennar setti hana á kuje sjer
og sýndi henni með löngu máli fram á
það, að guð hjálpar mönnum aldrei til
að gleyrna að gera það, sem rjett er,
heldur það gagnstæða. Hann vill að
börnin hafi ætíð hugfast aö vera góð
og hlýðin.
»Og auk þess, Beta litla«, hjelt hún
svo áfram, »er það af umhyggju fyr-
ir litlu stúlkunni sinni, að mamma vill
láta þig vera hlýtt búna. Og þetla glens
skólasyslra þinna er sjálfsagt alveg
græskulaust. Jeg held, að buxurnar geti
hjálpað til þess að slæla lundarfar þilt«.
»Við hvað áttu, mamma?« spurði
Beta.
»Við þurfum öll að hafa eins konar
stál í vilja okkar, svo að við lálum ekki
undan síga, heldur berum það sem rjett
er með glöðu geði, jafnvel þó að okkur
kunni að veitast það örðugt. Jeg held
buxurnar geti orðið þjer að gagni í
þessu efni. Vertu sjálf glöð og góð, og
þá leikur alt í lyndi. En ef þú ert geð-