Unga Ísland - 01.08.1933, Side 17

UNGA ÍSLAND
125
að taka reglulega á hoiium stóra sín-
um. Nýja trefilinn varð hann að hafa
um hálsinn, það var svo mikil prýði að
honum utan yfir blússunni, bæði með-
an hann var í henni, og eins þegar hann
var farinn úr henni og búinn að leggja
hana snyrtilega frá sér. Kristján var
búinn að klæða sig, löngu áður en kafí-
ið var tilbúið. Hann var á rölti út úr
dyrum inn um þær aftur, alveg eins og
eitthvað mikið stæði til. Þegar svo kaff-
ið var komið á borðið, var hann ekki
lengi að drekka það, og þurfti hann þó
að éta vel, því að þeir, sem ætla sér
að vinna mikið, mega ekki verða
svangir um leið og þeir taka á verki.
Hann kvaddi mömmu sína, og lagði svo
af stað og stikaði stórum, en hún stóð í
dyrunum og bað hann nú að vera hlýð-
inn og gera það, sem hann gæti.
Allt var kyrrt og hljótt á Norðurhlíð.
Kristján sá enga hreyfingu þar, nema
reykinn, sem strókaði sig hægt upp
úr reykháfnum, og hann heyrði held-
ur ekkert nema í hestunum, sem höfðu
verið hýstir kvöldið áður, til þess að
vera við hendina snemma um morgun-
inn. Ekki leið þó á löngu, þangað tii
Ólafur kom út á hlaðið, til þess að
sjá um, að allt væri nú tilbúið fyrir
dagsverkið. Þegar hann sá Kristján,
,,Þetta er nú dugandi drengur, sem er
fyrstur til vinnunnar". Kristján steig
fram á fótinn og sagði: ,,Ja, mérfinnst
við hefðum átt að vera byrjaðir núna,
ef það ætti eitthvað að liggja eftir
oltkuri kvöld“. Nú fór heldur að fjölga
fólkinu á hlaðinu, bæði af heimafólki
í Norðurhlíð, sem kom geispandi út, og
svo komu bæði karlmenn og konur, og
krakkar frá smákotunum í kring. —
Ólafur í Norðurhlíð náði í verkfæri og
íötur og fékk fólkinu. Pétur, létta-
drengurinn í Norðurhlíö, kom út meö
hestana, til þess að brynna þeim. Krist-
ján var allra minnstur. Hann gætti þess
vel, að láta nokkuð á sér bera. Péiur,
sem var óþarflega orðhvatur, sagði
líka: ,,Nei, hvaða þumalingur er þetta
nú; það er bótin, að hann er nokkuð
digur“. Kristján varð öskureiður við
Pétur, og þótti hann nokkuð montinn.
En það skánaði í honum, þegar Ólafur
sagði, nærri því í sömu svipan: ,,Það
er verkstjórinn minn. Eg treysti þér til
þess að gæta vel að því, fyrir mig,
Kristján minn, að Pétur og drengirnir
svíkist ekki um“. Kristján leit framan
í Ólaf, því að hann vissi ekki, nema
þetta væri gaman; auðvitað vissi hann
vel, að hann var duglegur, en ekki
hafði hann þó búist við þessum heiðri.
„Er þér alvara, Ólafur?“ ,,Já, mér er
alvara að fá þig til þess að gæta að
því að þeir svíkist ekki um“.
Loks voru allir kornnir, nema .iens
á Hvoli, en hann var að silakeppast
áfram upp í brekkunni. Kristján kall-
aði til hans, og skipaði honum að
reyna að komast úr sporunum, og
sagði svo við Pétur: ,,Nú skaltu fara
að leggja aktýgin á hestana, Pétur“.
Tók svo fötuna í hendina og grefilinn
á öxlina og hélt síðan af stað út i
kartöflugarðinn í fararbroddi og
stikaði stórum.
Framh.
Eldri bróðir: Heldurðu að það sé
satt, mamma, að litli bróðir hafi korniö
ofan af himnum?
Mamma: Já.
Eldri bróðir: Það var annars ekki
von að englarnir gætu haft þennan
hljóðabelg hjá sér.