Unga Ísland - 01.08.1935, Síða 4

Í20
ÚNGA ÍSLANÍ)
Ungur sendiboði.
(Saga úr þrælastrí'Sinu. Eftir Luis Newcome).
Bandaríkin i N.-Ameríku eru, eins og nafn-
ið bendir til, mörg ríki i sambandi. Hvert ríki
stjórnar sínum sérmálum, en sambandsstjórn-
in er í Washington. Þrælahald hafði lengi við-
gengist í Suðurríkjunum og var þar leyft með
lögum, en bannað í Norðurríkjunum. Arið
1860 var Abraham Lincoln kosinn forseti
Bandarikjanna. Hann var mikill mannvinur og
andstæður þrælahaldi. Sáu Suðurríkin, að þau
yrðu í minnihluta á sambandsþinginu, og ótt-
uðust, að þrælahald yrði afnumið. Varð þetta
til þess, að Suður-Karólína sagði sig úr lögum
við Bandarikin 20. des. 1860, og síðan gripu
til sama ráðs II af þeim 15 ríkjum, sem þræla-
hald leyfðu. Lincoln taldi, að ekkert ríki gæti
sagt sig úr sambandinu án samþykkis sam-
bandsþingsins. Gripu Suðurríkin þá til vopna
12. apríl 1861. Hófst þar með borgarastyrj-
öld, þrælastríðið, sem lauk með fullnaðarsigri
Norðurríkjanna 26. april 1865, og afnámi
þrælahalds í Bandaríkjunum.
Sagan hér á eftir segir frá 14 ára gömlum
dreng, sem þrátt fyrir lágan aldur komst í her
Norðurríkjanna í byrjun stríðsins. Hann reit
á gamals aldri endurminningar sínar frá stríðs-
árunum, og er þetta einn kaflinn.
Þegar borgarastyrjöldin hófst, var
ég hjá foreldrum mínum í Boston.
Ég var söngelskur og söng á helgum
í kirkjuhni. Auk þess hafði ég lært
að berja bumbu, og lært það vel.
Kennari minn var enginn annar en
Mr. Patrick Gilmour, færasti maður
í borginni á tónlistar sviðinu. Þá var
bumbusláttur mjög notaður í hernum
í staðinn fyrir lúðraþyt. Mjer var
auðvelt að komast að sem bumbu-
slagari í herdeild einni, er var á leið
til vígstöðvanna, og stóð ekki á öðru
en samþykki foreldra minna. Webb
hershöfðingi, sem hafði heyrt bumbu-
slátt minn, kom þá heim til foreidra
minna, og kom því til leiðar, að ég
fékk að fara. Og þar við bættist, að
hann keypti handa mér spánnýjan
einkennisbúning og bauð mér 13 doll-
ara í laun á mánuði. Þá var á fáum
völ, sem kunnu að berja bumbu, svo
að hershöfðinginn fal mér að kenna
24 mönnum þessa list.
Ég gleymi aldrei stærilæti mínu
hinn sólríka morgun, er við gengum
fylktu liði gegnum götur borgarinnar,
áleiðis til járnbrautarstöðvarinnar.
Fólkið hrópaði til okkar og veifaði
með fánum, en ég barði bumbuna af
miklu kappi. Við fórum í lestinni til
Monroe-vígis í Virginíu, en skömmu
síðar vorum við sendir lengra vestur
á bóginn. Þar áttum við að stunda
heræfingar og gæta herfanga frá
Suðurríkjunum. Þótti mér dásamiegt
að hlusta á sögur um orustur, sem þeir
höfðu lent í.
Einn morgun, rétt eftir að skipt
var um verði, var ég á leið inn á
svæði í herbúðunum, þar sem hers-
höfðinginn hafði aðsetur. Allt í einu
kvað við skothvellur frá skóginum.
Ég skildi þegar, að óvinir væru þur.
Það var svo algengt að þeir gerðu
áhlaup yfir landamærin. Augnabliki
síðar sá ég hóp manna í einkennis-
búningi óvinanna. Klæði þeirra voru
samlit jörðinni. Þeir þustu gegnum
skóginn á eftir einum manni úr liði
stjórnarinnar. Hann lagðist fram a
i