Unga Ísland - 01.01.1938, Blaðsíða 15

VNGA ÍSLAND
9
drenginn, sem ætti heima í Reykjavík.
En Ólafur á Hamri sagðist, í hennar
sporum, mundu ekki telja það eftir sér,
að fara til Reykjavíkur og sjá þetta eina
barnabarn sitt. Nóga hefði hún pen-
ingana. Þá var henni nóg boðið:
— Jæja, Guð hjálpi þér, Ólafur minn,
að tala svona; það er nú, held ég, úti
mín makt, sagði hún.
Þegar Sigga litla kom fram í eldhús-
ið, eftir að gestirnir fóru, varð hún ekki
lítið hissa á því, að sjá stór tár renna
niður kinnarnar á Gunnsu frænku, þar
sem hún stóð við uppþvotta balann. —
Sigga vissi strax, að Gunnsu mundi
þykja það svona leiðinlegt, að hafa
svona stóra kúlu á hálsinum. Hún gekk
þess vegna til hennar og sagði í sínum
blíðasta málrómi:
— Gunnsa mín, þetta gerir ekkert til;
þú ert alveg jafngóð fyrir þessu.
En Gunnsa bara saug upp í nefið og
annaðhvort heyrði ekki eða vildi ekki
heyra. En svo sagði hún þó:
— Æ, stelpa, farðu og láttu mig í
friði; ég er, hvort eð er, vönust því, að
ekkert sé um mig skeytt.
Svo var þá þessi dagur bráðum á
enda. En um kvöldið, þegar Sigga átti
að fara að lesa bænirnar sínar, hvíslaði
hún að mömrnu sinni:
— Mamma, vegna hvers er svona stór
kúla á henni Gunnsu frænku?
■— Uss, hvað ertu að bulla, barn;
blessuð, láttu ekki nokkurn mann heyra
þessa vitleysu.
— Jú, en mamma, segðu mér það. —
Hérna, sko, undir hökunni á henni.
‘ ÞaS er« bara barkakýlið á mann-
eskjunni. Það hafa allir svoleiðis. Láttu
ekki svona; farðu að lesa bænirnar þín-
ar og sofa.
Gerðu athuganir og
skrásettu þær.
Eg hefi sannfært mig um það, að
börn og unglingar gera minna en skyldi
að því að bera á sér vasabækur og blý-
ant og skrifa þar hjá sér til minnis ým-
islegt, er fyrir kemur í daglegu lífi.
í upphafi hinnar almennu ritaldar,
þ. e. í byrjun 20. aldarinnar, er skrift-
in átti að heita orðin almenningseign,
kepptist hver drengur um að eignast
vasabók og blýant, og „á þeim góðu og
gömlu dögum“ voru þær áreiðanlega
notaðar út í ystu æsar.
Nú er grunur minn sá, að áhuginn
fyrir vasabókinni og blýantinum sé í
rénun, og er það illa farið.
Með útgáfu Almanaks skólabarna
hugðist ég m. a. að hlúa að og glæða
athyglisgáfuna með því að birta í því
ýmsar töflur, þar sem eigendunum var
ætlað rita inn á athuganir, er þeir gerðu
í sambandi við íþróttaiðkanir, fróðleik
um jurtir og dýr o. fl. þess háttar. Ég
veit að þetta hefir verið vel séð af mörg-
um, og einmitt þess vegna verður hald-
ið áfram útgáfu almanaksins.
Sá, sem ungur temur sér að skrásetja
í stuttu og skýru máli það nýstárleg-
asta og markverðasta, er fyrir augun
ber, fær ómetanlega æfingu og leikni,
sem hinn fer á mis við, er nennir því
ekki.
Sigga varð að hlýða, enda þótt þetta
væri ekki á nokkurn hátt fullnægjandi
svar. —
Svo lagðist mild haustnótt með rökkri
sínu yfir haf og hauður, þögul og dular-
full, eins og hið ókomna. Frh.