Unga Ísland - 01.01.1939, Blaðsíða 10

4
UNGA ÍSLAND
Prír vinir.
P>ýtt, Mart. Magnússon.
Framh.
Augnabliki síðar voru Ulrik og Mari-
etta a leið frá búóum Tataranna, með
gamla manninn milli sin. illjóoiaust
læddust þau frá tjöldunum og komust
hindrunarlaust nokkrar mílur burt,
hulin myrkri náttúrunnar.
Vikutíma eftir flóttann komu þau til
lítils strandbæjar. Ulrik flýtti sér nið-
ur að höfninni til að atiiuga, hvort
eKki væru þar norsk skip.
Gieði hans verður ekki lýst, ér hann
sá norska fánann blakta við hún á einu
skipanna. liann fekk ákafan hjartslátt
og flýtti sér um borð. Þegar hann steig
á þilfarið, varð honum innanbrjósts
eins og hann væri þegar kominn heim.
„Loksins, loksins!“ hrópaði hann upp
yíir sig af gleði.
Hann hitti engan um borð, nema
skipsdrenginn, sem hann nærri hafði
faðmað að sér. Skipshöfnin var í landi,
og hana varð Ulrik að finna. Seint og
síðar fann hann skipshöfnina í einu
veitingahúsinu — og allir voru meira
og minna við öl. — Og svo skeði hið
liræðilega. Þegar Ulrik bar upp erindi
sitt, hlógu þeir bara að honum og trúðu
ekki einu orði.
Ha, ha, ha! Hann var bara Tatari!
Þeir vildu ekki hafa slíkt rusl með sér
heim!
Það dugði ekkert, þótt hann gréti og
bæði svo vel, sem hann gat. Norðmenn-
irnir könnuðust við engan Ulrik Löve,
sem hafði verið brottnuminn eða
týnst. Þeir voru líka frá allt öðrum
landshluta en Ulrik. Þeir voru einmitt
í þann veginn að sigla heim. Ulrik
var í miklum vanda staddur og mjög
harmþrunginn, er hann sá þá sigla
brott.
Hann hafði orðið fyrir hörmulegum
vonbrigðum. Hvenær myndi hann kom-
ast heim til Noregs, þar sem enginn
trúði honum?
Hann átti um ekkert að velja. Full-
ur örvæntingar hélt hann lengra suð-
ur á bóginn, með Mariettu og föður
hennar, og varð að afla sér brauðs meö
því að sýna listir sínar á markaðs-
torgum og þorpurn.
Eftir þetta sjáum við Ulrik og Mari-
ettu reika stað úr stað með gamla
manninn. — Til að afla sér brauós,
sýndu þau listir sínar. En nú var það
engin þvingun. Þau fengu engin svipu-
högg, þótt einhver æfing misheppnað-
ist að einhverju leyti, og peningum
skiptu þau bróðurlega milli sín. Þann-
ig ferðuðust þau þorp úr þorpi og sýndu
iistir sínar. Ulrik var orðinn verulega
íimuf, og lék ýmsar listir og Marietta
dansaði á línu, en gamli maðurinn gekk
mn með hattinn sinn og tók á móti
aurunum, sem áhorfendurnir guldu með
góða skemmtun.
Um nætur urðu þau að gera sér að
góðu lélegustu herbergin í kránum, en
þau tóku þau til þakka og voru glöð
og ánægð — nú voru þau að minnsta
kosti sínir eigin herrar.
Marietta var ávallt góð við Ulrik og
honum þótti innilega vænt um hana.
Hann sagði henni frá heimili sínu og
félögum. Hún hlustaði á hann með
kyrrlátu brosi og sagði síðan hlýlega:
„Veslings litli Ulrik“.
I óvinahöndum.
En hvernig hafði nú Niels og Henn-
ing gengið eftir að þeir vinirnir skildu
við vegamótin?