Unga Ísland - 01.12.1954, Síða 9

Hvað átti þetta að þýða? hugsaði Finnur
undrandi. Ekki dytti neinum í hug að kaupa
hálft spil. En nú tók Erlingur frændi líka
hálft spil upp úr vasa sínum og lagði það
við spilhelming gestsins, og þá litu báðir
helmingarnir út eins og heilt spil. Finnur
átti bágt með að stilla sig um að hlæja
upphátt, því það var svo kjánalegt, að
tveir fullorðnir menn skyldu vera að leika
sér að einu spili, sem rifið hafði verið í
tvennt.
„Ég átti ekki von á, að þér kæmuð í dag,“
sagði Erlingur frændi og stakk sínum spil-
helmingi í vasanum.
„Nei, hann símaði fyrst til mín fyrir
klukkutíma,“ svaraði gesturinn og settist á
eldhússtólinn. „Hafið þér allt tilbúið? “
Þá gekk Erlingur frændi inn í dagstof-
una og kom eftir litla stund með einhver
skjöl, sem ókunni maðurinn skoðaði af
ákefð.
„Það virðist ekkert við þetta að athuga,“
tautaði hann ánægður. „Þetta er einmitt
það, sem vinur okkar þarf á að halda.“
„Eruð þér með peningana?“ spurði Erl-
ingur frændi, og hann virtist vera eitthvað
svo móður.
Maðurinn kinnkaði kolli og rétti fram
þykkan seðlabunka. Erlingur frændi tók
við peningunum og stakk þeim í vasann án
þess að telja þá.
„Ég geri ráð fyrir, að þetta sé rétt upp-
hæð,“ sagði hann aðeins.
„Já — fimm þúsund, eins og um var
talað,“ svaraði ókunni maðurinn.
ÞEIR FÓRU að tala saman í svo lágum
hljóðum, að Finnur heyrði ekki orðaskil,
og hann sá mikið eftir því, að hafa ekki
farið beint heim frá Óla, því hann sá, að
það var farið að snjóa talsvert, og auk
þess var orðið aldimmt. Mamma var áreið-
anlega farin að óttast um hann.
Allt í einu fann hann, að hann þurfti að
hnerra, og þó að hann berðist af alefli gegn
því, gat hann ekki afstýrt því. Hann hnerr-
aði — já, þrisvar, — og óðara voru dyrnar
fram í eldhúsið opnaðar upp á gátt, og
Erlingur frændi kom þjótandi inn.
„Finnur! Hvað í ósköpunum ertu að gera
hérna? Hvernig komstu hingað inn?“
Erlingur frændi var ljótur á svipinn.
Hann var náfölur, og á enninu og efri vör-
inni voru svitadropar eins og höfðu verið
á pabba, þegar hann fékk botnlangabólg-
una og farið var með hann í sjúkrahúsið.
Ókunni maðurinn stóð í dyragættinni og
var líka mjög reiðilegur á svip, — munn-
urinn á honum var aðeins mjótt strik, og
Finni fannst ískalt, hart augnaráð hans
stingast í gegnum sig.
Finnur fór að gráta, því að Erlingur
frændi kleip svo fast í öxlina á honum að
hann varð utan við sig af hræðslu. Hann
þekkti alls ekki hann góða Erling frænda
fyrir sama mann.
„Hver er þessi drengur?" spurði ókunni
maðurinn.
Erlingur frændi sleppti Finni, og dreng-
urinn hneig niður á gólfið og fór að há-
gráta.
„Hann er sonur nágrannahjóna minna og
vina,“ svaraði Erlingur og þurrkaði sér um
ennið. „Faðir hans er samstarfsmaður
minn í flotanum."
Ókunni maðurinn blístraði, eins og hon-
um dytti eitthvað sérstakt í hug, og hann
lyfti Finni upp og sagði með allt annarri,
næstum vingjarnlegri rödd:
„Hættu nú að gráta, vinur minn. Þú, sem
ert svo stór strákur. Hvað ertu annars orð-
inn gamall?“
„Ég er bráðum sjö ára,“ svaraði Finnur
og létti.
„Ertu svo gamall?" Maðurinn tók í hönd
drengsins og leiddi hann inn í dagstofuna.
„Nú skulum við rabba svolítið saman í
bróðerni, drengur minn. Hérna er króna
handa þér fyrir gotti! Svo þú komst til að
heilsa upp á Erling frænda, ha?“
„Já, mér datt það allt í einu í hug,“
svaraði Finnur. „Erlingur frændi á oftast
eitthvað gott handa mér.“
„Já, því trúi ég vel,“ sagði ókunni mað-
UNGA ISLAND
5