Unga Ísland - 01.12.1954, Side 11

Frágangur útsagaðra muna
í síðasta hefti var sagt frá ýmsum grund-
vallaratriðum útsögunar. Nú skulum við
hins vegar ræða dálítið um frágang allan,
eftir að sjálfri útsöguninni er lokið.
Það þarf að slípa viðinn vel og vandlega.
Fyrst er sagarsárið slípað, bæði göt og all-
ar brúnir. Til þess er notaður sandpappír
og litlar þjalir, sem sérstaklega eru ætlað-
ar til þess (sjá myndina). í staðinn fyrir
þjalir má samt oftast nota sandpappír, sem
vafinn er utan um blýant eða handprjón;
eða þá sem mjóan renning, samanbrotinn
eftir endilöngu — einkum í kverkum og
annars staðar, þar sem erfitt er að komast
að á annan hátt. Loks er svo yfirborðið
sjálft slípað.
Þegar þessu er lokið, þarf að taka ákvörð-
un um, hvort mála eigi hlutinn, bæsa hann
eða aðeins lakkbera. Ef þið ætliið að bæsa
hann eða mála með vatnslitum, er bezt að
vatnsbera fyrst yfirborðið. Það er gert með
deigum klút. Þegar raki kemst að kross-
viði, þrútnar hann og verður hrjúfur og
ósléttur, einkum þar sem æðar eru í viðin-
um. Þegar viðurinn hefur þornað aftur, eru
þessar ójöfnur slípaðar burt með sandpapp-
ír. Að þeim undirbúningi loknum má bæsa
eða mála með vatnslitum, án þess að veru-
leg hætta sé á, að æðar eða ójöfnur komi
fram í viðinum. En ef hluturinn er lakk-
borinn, þarf síður að vatnsbera hlutinn á
undan.
Bæs er duft, sem leyst er upp í heitu
vatni. Þegar litarblandan er orðin köld, er
hún borin á með pensli. Yfirleitt ætti að
nota þunna (daufa) litarblöndu. Flötinn
má dekkja betur með annarri yfirferð eða
fleirum. Þegar liturinn er orðinn þurr, er
lakk borið yfir.
Þegar málað er með þunnum vatnslitum,
þarf fyrst að loka örsmáum holum, sem
eru í viðinum. Viðurinn er gljúpur og
drekkur í sig litarlútinn, svo að liturinn
nýtur sín ekki vel, nema strokið sé yfir
flötinn á undan með þunnu límvatni, bland-
að örlitlu af zinkhvítu (málningu). Þegar
þetta er orðið þurrt, er málað yfir með
vatnslitnum.
En beztu litirnir eru svonefndir þekju-
litir, sem oft eru seldir í glösum eða smá-
krukkum. Með þekjulitum má mála hvern
litinn yfir annan og breyta þannig því, sem
áður var málað, — ef með þarf. Bezt er að
bera lakk yfir á eftir, þá verða litimir
skærari og þola betur raka.
Ef fallegar æðar eru í viðinum, sem
smíðað er út, er oft fallegt að láta þær
njóta sín sem bezt og einungis lakkbera
hlutinn.
En hvað svo sem þið berið á hlutinn,
þegar þið hafið sagað hann út, þá er*sú
regla algild, að bera ávallt fyrst á sagar-
sárið, bæði í götum og á ytri brúnum.
SKRÝTLA.
Kennslukonan að yfirheyra Sigga: „Hvað
nefndist keisarinn í Rússlandi?"
„Zar.“
„En drottningin?"
„Zarinna."
„En börnin þeirra?“
„Sardínur.“
UNGA ÍSLAND
7