Unga Ísland - 01.12.1954, Síða 20

hvar skeiðin væri; og hún varð meira að
segja lieiftarlega reið og hótaði mér lög-
reglunni, svo að ég varð að lokum ósköp,
skelfing hrædd. Ég hélt bara áfram að
segja, að ég hefði ekki séð hana og ekki
tekið hana. En ég fann það vel, að bæði
frúin og allt vinnufólkið hélt áfram að
hafa mig grunaða. Ég varð óframfærin og
mannfælin og þorði varla að líta framan í
neinn, sem ávarpaði mig.
Þannig liðu víst nokkrir mánuðir, og ég
hafði verið í heimsókn hjá móðursystur
minni einn sunnudag, þegar ég átti frí, en
ég hafði ekkert minnst á teskeiðina við
hana, því ég vissi, að hún myndi taka sér
það svo hræðilega nærri.
Það voru komnir gestir til Krákuborgar,
það var systir frúarinnar og frænka; þær
voru ákaflega ríkar, sögðu hinar stúlkum-
ar, og þær voru líka alltaf með mikið af
skartgripum á sér.
Einn daginn höfðu þau öll farið í öku-
ferð, börnin höfðu einnig farið með; ég
var látin vera að reita arfa á meðan í mat-
jurtagarðinum, sem var bak við skrúð-
garðinn.
En þegar þau komu heim, saknaði ung-
frúin, frænka frúarinnar, gullhálsmens með
inngreyptum demanti. Hún sagðist hafa
tekið það af sér, meðan hún hafði kjóla-
skipti, og svo hefði hún gleymt að setja það
á öruggan stað, og nú væri það horfið.
Það varð óskaplegt uppistand, eins og
þú getur nærri, og þegar leitað hafði verið
að því lengi vel, féll auðvitað grunurinn á
mig. Frúin sagði við mig, að hún hefði
sýnt mér miskunn, þegar um teskeiðina
var að ræða, en nú yrði ég að meðganga,
annars mætti ég eiga von á öllu illu.
Ó, það voru skelfilegir dagar, sem ég
upplifði þá. Stúlkumar kölluðu mig þjóf,
og ein þeirra sagði, að hún hefði séð mig
standa við opna gluggann, þar sem háls-
menið hafði legið.
Það var reyndar alveg satt, því þegar ég
kom frá því að borða hádegismat, stóð ég
stundarkorn og einblíndi á dásamlegu kjól-
ana úr dýrustu efnum, sem hengu á herða-
trjám inni í herberginu. Ég hafði aldrei
séð svo óumræðilega fallega kjóla fyrr, og
mér fannst ekkert athugavert við það, þótt
ég leyfði mér að horfa á þá lítið eitt. Og
ég sagði líka frá því, hvers vegna ég hefði
staðið þarna, en að ég hefði ekki tekið eftir
neinni gullhálsfesti.
Ó, mikið kvöldu þau mig og píndu. Fötin
mín og gamli fatapokinn voru rannsökuð
vandlega, en þegar ekkert fannst, fullyrti
frúin, að ég hefði auðvitað grafið festina
niður á sama stað og ég hefði falið te-
skeiðina.
Ég varð loks alveg yfirbuguð af örvænt-
ingu og grét í sífellu, og þegar liðnir voru
nokkrir dagar á þennan hátt, játaði ég að
hafa stolið bæði skeiðinni og festinni, bara
til þess að fá frið; ég hugsaði, að þá myndu
þau sjálfsagt senda mig heim til frænku —
og ég vissi, að hún myndi trúa mér.
En þá tók sízt betra við, því þá vildu þau
láta mig upplýsa, hvar ég hefði falið þýfið;
þá mundi ég eftir mógröfunum og sagði,
að ég hefði kastað gripunum í þær.
Þá loksins var ég látin í friði, en þannig,
að það talaði enginn við mig, og allir horfðu
á mig eins og ég væri andstyggilegt úrhrak.
Frúin sagði einungis við mig, að nú myndi
hún skrifa bamavemdarráði, og svo yrði
mér áreiðanlega komið fyrir á hæli fyrir
vandræðaböm. Ég var orðin alveg sinnu-
laus eftir allt, sem á undan var gengið;
stundum datt mér í hug að kasta mér í ein-
hverja mógröfina, en ég hætti við það, þeg-
ar mér varð hugsað til frænku og hvað það
myndi hryggja hana.
Svo var ég allt í einu send á uppeldis-
hæli.
Það ar slæmur dagur. Móðursystir kom
til að kveðja mig; ó, hvað við grétum báð-
ar, — en þegar ég hvíslaði því að henni, að
ég hefði engu stolið, klappaði hún mér á
kinnina og horfði svo raunamædd á mig, að
ég sá, að hún trúði mér ekki, — það þótti
mér sárast af öllu.
Framhald á bls. 31.
16
UNGA ÍSLAND