Unga Ísland - 01.06.1950, Síða 18

16
Andrés, Hopp-Óli, Katta-Eiríkur og hvað þeir nú allir hétu.
Þarna sötruðu þeir hávært í sig kaffið, og krapið rann af
stígvélunum þeirra og myndaði smápolla á gólfinu. Sérhver
hafði auknefni, sem auðkenndi hann, svo að nánari upp-
lýsingum var næstum ofaukið. „Milljónerinn“ var nafn á
einum þeirra, — var það vegna hinna fjolmörgu „íbúa“
hans. En hann var hreint ekki vel séður gestur!
Rjóma-Lárus var nýkominn heim eftir langa sjúkrahús-
vist, sem raunar var byggð á nokkrum misskilningi hvað
tímalengdina snerti. Á hverjum degi hafði hann kvartað og
kveinað og sa'gt, að hann vildi svo „nauðuglega“'fara heim.
Og læknirinn kenndi í brjósti um hann og gaf fyrirmæli
um, að leyfa veslinghum að vera lengur. En einn góðan
veðurdag varð karl að fara, — það var ekki nokkurt pláss
fyrir hann lehgur. Þá grét hann af gleði og þakklæti. Hann
hafði allan tímann átt við, að hann þyrfti „nauðsynlega“ að
íara heim.
Flestir Lapparnir og einstaka bændafólk eða búmenn
tilheyra trúarflokki þeim, sem kallaður ér á norsku
„læstadianer“. Létu þeir stúndum hár og skegg vaxa svo
bnikið, að sjálfur sankti Pétur hefði grátið af öfund, ef hann
hefði séð þá. Þegar trúarofsinn tók þá föstustum tökum,
iðruðust þeir oft smáhrekkja sinna og gátu þá verið barna-
legir og skringilegir, þegar þeir kömu og skiluðu aftur
skeið, gaffli, peningum eða öðru, sem þeir höfðu hnuplað.
Á hverjum sunnudegi héldu þeir fundi, Sem stóðu yfir frá
morgni til kvölds. Þá var það skylda að játa fyrir öllum
syndir þær, sem maður hafði drýgt í vikunni. Og til að fá
fyrirgefningu syndanna varð að hrópa eins hátt og unnt
var,— ög öskur þau, sem þeim tókst að reka upp til að fá
örugglega fyrirgefningu syndanna, voru fram úr hófi
•skelfileg. •
' Eitt sinn var mér boðið að vera viðstödd trúarfund, sem
háldinn var í kirkjunni niðri í þorpinu. Trúarflokkurihn