Alþýðublaðið - 02.02.1924, Blaðsíða 3

2LLÞYÐUBLAÐIÐ
3
HJálparstðð hjúkrunarfélags- ins >Líknar< sr ®pin: Mámudaga . . . kl. n—12 f. h. Þriðjudagá ... — 5 — 6 . - Miðvikudaga . . — 3—4 ®. - Föstudaga ... — 5—6 <3. - Laugardaga . . —- 3—4 «. -- Verkamaðurlnn, blað j»fnaðar- manna á Aknreyri, er bezta fréttablaðið af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar ritgerðir um itjórnmál og atvinnumál Kemur út einu »inni í viku. Eostar að eins kr. 6,00 um árið. Geriit áekrif- endur á atgreiðilu Alþýðublaðiin*. >Skutull<, blað Alþýðuflokksios á íssfírði, sýnir ljóslega vopnaviðskifti burgeisa pg alþýðu þar vestra. Skutull segir ;það, sem segja þarf. Ritstjóri séra Guðm. Guðmundsson frá Gufudal. Gerist áskrifendur Skutuls frá nýári á afgreiðslu Alþýðublaðsins.
Maltextrakt frá ölgerð- Ínni Egill Skallagrímsson er bezt og ódýrast. Bjarnargreifarnir, Kvenhatar- inn og Sú þriðja fást í Tjarnar- götu 5 og hjá bóksölum. Föt eru hreinsuð 0g pressuð fyrir 3 krónur á Laufásveg 20 (kjallaranum).
stöðu jafnaðarmannaflokksins. Jafn* aöarmannafiokkurinn telur trúar- brögðin einkamál, skiftir sér ekki af trú flokksmanna og reynir að halda trúarlegum vandamálum utan stjórnmáladeilunnar. Mór hefir frá æsku fundist, að Grundtvig hafi komist réttilega að orði, þegar hann sagði: >Ég tala aldrei um stjórnmál í piédikunarstólnum og prédika aldrei á þingi.< í samræmi við þessa skoðun hefi óg verið framsögumaður flokks mfns í kirkjumálum og jafnan haft það mark fyrir augum að stuðla að friðsamlegum aðskilnaði rikis og kirkju. Takmarkið verður að vera frjáls kirkja, frjáls söfnuður með frjálsri þjóð, og í því virðist mór að allir, sem í alvöru eru kristnir, geti komið sór saman við oss. Rikiskirkjunni hefir oftlega verið misbeitt í stjórnmálabaráttunni. Hér var einu sinni í kosnÍDga- baráttu reynt að blacda kenning- unni um meyjarfæðinguna í deil- una um Vesturheimseyjamálið. Oss tókst, sem betur fór, að af- stýra því. Ríkiskirkjan heflr frá upphafi vega verið fjarska aftur- haldssöm. Hún var lengi á móti afnámi þrælahaidsins vegna oröa biblíunnar um Sem, Kam og Jafet, því að svertingjarnir áttu að vera afkomendur bróðurins, sem bölv- að hafði verið. Meira að segja hefir hún risið upp móti íram- förum í læknislistinni, svo sem til- tölulega lítilli þjáningu við barns- fæðingar, vegna 01 ða biblíunnar um, að konan skuli með þraut fæða börn. Hún befir varið órótt- látt þjóðfólagsskipulag meb mis- beitingu orðanna: >Þvi að fátæka hafið þér ávalt hjá yður<, eina og í þeim lægi, að alt af ættu að vera til fátæklingar. Eitthvað hið Ijótasta, sem ég man eftir, er úr kosningabaráttu, sem ég var við í Hollandi áiið 1879. í stjórnmála- dagblöðunum og á götuhornum var prentað sem fyrirsögn íyrir kosn- ingarauglýsungunum: >Varðveiti5 heilaga skírn ýðar!« í Austur- ríki stjórnar kristilegur þjóðmála- flokkur, sæmilega vel ef til vill frá sjónarmiði alturhaldsins, en breiðir með kristindóms-einkunn- inni yflr stjórnmálastarfsemi, sem gengur í berhögg við frelsisbaráttu verklýðsins. Það verður að vera takmark allra alvarlega trúaðia manna og allra, sem hafa óbeit á
£dg«r &ico Buirougha: Sonur Tarzant.
ákafur. „Og Lundúnir myndu elska þig. Þú myndir
verða fræg fyrir fegurð í sérhverri stórborg Evrópu.
Heimurinn myndi lúta að fótum þinum, Meriem!“|3
„Góða nótt,“ svaraði hún og fór.
Háttvirtur Morison Baynes tók vindling úr kampungi
sinum, kveikti i honum, blés reyknum út i geiminn og
glotti.
XVIII. KAFLI.
Meriem og Bwana stóðu á svölunum daginn eftir,
þegar þau sáu mann koma riðandi yflr sléttuna til
bæjarins. Bwana skyggði fyrir augun með hendinni og
horfði á komumann; hann var hissa. Fáir framandi
menn voru i Mið-Afriku. Og hann þekti alla svertingja
á stóru svæði. Enginn hvitur maður kom i hundrað
milna fjarlægð, svo að Bwana frétti ekki til þeirra
löngu áður en þeir komu. Bwana frótti alt um háttu
hans, — hvaða dýr hann drap og hve mörg, hvernig
hann drap þau, þvi að Bwana leyfði ekki að nota eitur,
og hvernig hann fór með pilta sina.
Ýmsum Evrópumönnum hafði eftir skipun Englend-
ingsins verið snúið aftur til strandarinnar vegna þess,
hve illa þeir léku piltana. Og einn, er frægur var orðinn
i Evróþu sem veiðimaður og’ hetja, var rekinn alveg
burtu og- varaður við að koma aftur til Afriku vegna
þess, að Bwana komst að þvi, að fjórtán Ijón, sem hann
hreykti sér af, hafði hann drepið á eitri.
Vegna þessa virtu allir góðir veiðimenn og svert-
jngjar Bwana. Orð hans voru lög á stórum svæöum,
þar sem engin lög höfðu áður gilt. Varla var til sá
svartur leiðsögumaður, að hann hlýddi ekki fremur
oi’ðum hins mikla Bwana en orðum yfirmanna sinna.
Þess vegna var svo auðvelt að snúa ófúsugestum aftur;
— Bwana hótaði bara að skipa piltum hans að strjúka
frá honum.
En þarna kom sýnilega einn, sem sloppið hafði frarn
hjá. Bwana gat enga hugmynd gert sér um, hver þetta
væri, Samkvæmt gestrisnisvenju mætti hann gestinum
við hliðið. Hann sá, að komumaður var hár vexti, vel
klæddur, um þrítugt eða meira, ljóshærður og skegglaus.
Hann kom svo ltunnuglega fyrir sjónir, að Bwana
þóttist vis um að geta heilsað honum með nafni, en það
brást. Gesturinn var vafalaust af Norðurlöndum; — bæði
svipur hans og framburður báru þess vott. Hann var
óheflaður i framgöngu, en blátt áfram. Englendingnum
leizt vel á hann. Hann var vanur þvi að taka við
gestum sinum spurningalaust og lét framferði þeirra
um að dæma þá góða eða illa félaga.
„Það er fremur sjaldgæft, að hvítur maður kemur án
þess, að boð séu komin á undan honum,“ sagði hann,
er hann gelík upp traðirnar með gestinum. „Vinir
minir, svertingjarnir, halda góðan vörð um okkur."
„Það er liklega vegna þess, að ég kom sunnan að,“
svaraði komumaður, „að þú fréttir ekki komu mina.
Ég hefl ekki séð þorp marga áfanga."
„Þau eru engin sunnan við okkur i margra milna
fjarlægð," svaraði Bvana. „Siðan Kovudoo yfirgaf þorp
sitt, get óg trúað, að engin þorp sóu nær i þá átt en
tvö eða þrjú hundruð milur."