Alþýðublaðið - 14.11.1919, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBL AÐIÐ
StyÖjið kosningu Ólajs og Þorvarðs! Kjósið Ólaf og Þorvarð.
allsherjarnefndar. Einar Arnórsson
ritaði nefndarálit og var framsögu-
maður nefndarinnar í málinu. Nú
fletti eg að gamni mínu upp Al-
þingistíðindunum frá 1918 og fann
þar nefndarálitið. Þar stendur
þetta (Alþt. 1918. A. bls. 262):
„Þótt frumvarp þetta hafl verið
undirbúið af sérstakri nefnd, sem
bæjarstjórn Reybjavíkur skipaði til
þess að rannsaka skattamál bæj-
arins, síðan rætt á fundum bæj-
arstjórnar og loks gengið gegnum
hreínsunareld stjórnarinnar, er því
mjog ábótavant að ýmsu leyti.
[Auðkent hór]. Orðfæri á því er
fremur lélegt, nauðsynleg fyrir-
mæli og einsæ vantar í það, og
greinaröðin í því heflr jafnvel
raskast, svo að í frumvarpinu er
nú engin 28. gr., heldur kemur
29. gr. þegar á eftir 27. gr. . . .
í athugasemdum við frv. er og
villandi skýrt frá efni frv. . . .“
Svo mörg eru þau orð.
Þetta kemur nú ekki vel heim
við það, sem stendur í Morgun-
blaðinu. En hvoru á að trúa?
Hvort á að trúa Einari þing-
manni Arnórssyni eða Einari
stjórnmálaritsíjóra Arnórssyni?
Eg verð að trúa þingmanninum
betur. Eg veit, að sambvæmt
stjórnarskránni eru þingmenn
skyJdir að fara eingöngu eftir
sannfæringu sinni, en hitt er mér
ókunnugt um, hvort eigendur
Morgunbiaðsins hafa lagt stjórn-
málaritstjóranum nokkra slíka
skyldu á herðar.
lngimar Jónsson.
Iirlijrgð og auður.
Nýlega hitti eg einn af leyni-
smölum „auðvaldsins" nálægt víg-
girðingum „Thorsaranna" við
Laufásveginn og Þingholtsstrætið.
Náunginn hélt að eg vissi ekki
að hann væri smali, og byrjaði
svona eins og ósjálfrátt að tala
um kosningarnar, og ieita hófanna
með aðstöðu mína, og lézt eg
fyrst vera mjög fávís um þau efni,
og gekk hann þá strax á lagið
með auðvalds-gnðspjallið og segir:
„Nú er svo í pottinn búið, að
lítill vandi ætti að vera að kjósa*.
„Jæja, hverja vilt þú láta kjósa?“
spurði eg.
„0, Svein og Jón, auðvitað
Svein og Jón“.
„Já, einmitt það“, segi eg, „svo
þú ert þá auðvaldssinni. Þú ert
þó víst ekki Sjálfstjórnarsmali?*
En þetta oið „Sjálf'itjóinar-
smali“ virtist ekki láta vel í eyr-
um hans, því við að heyra það
fékk hann ærsl mikil, roðnaði
hann og tútnaði og bar ótt á, en
vitið virtist ekki vera í lúutfalli
við mælgina, því það sem hann
sagði var þetta:
„Hér á landi er nóg jafnaðar-
stefna, hér er enginu verulegur
munur á eignum manna. Hér er
enginn ríkur og enginn fátækur.
Hér þarf ekkert á jafnaðarmensku
að halda*. Og þar að auki greip
hann til þess gamla óyndisúnæðis,
að segja, að við jafnaðarmenn
ætlum að gera alla jafna.
Þessa heimskulegu kenningu
eru andstæðingar vorir alveg ó-
trúlega þrautsætnir að bera fram,
upp aítur og aftur, þót.t þeir viti
eins vel og við jafnaðarmenn, að
þetta er hin gífurlegasta fjarstæða
og einhver sú heimskulegasta hug
mynd sem hugsast getur. En þeir
nota samt þessa kenningu altaf
sem blekkingartilraun.
Eg sýndi nú þessum smala
fram á hvað þetta eilífa japl um
lítinn eignamun hór á landi væri
mikil fjarstæða, þar sem sumt
fólk væri svo fátækt, að það yrði
að láta börnin liggja á víxl í rúm-
inu vegna fataleysis, en aðrir vita
ekki aura sinna tal og eyða þeim
í allskonar óþarfa, eins og t. d.
þeir, sem eru að víggirða stór-
eignir sínar með margra kílómetra
löngum og margra metra háum
múrveggjum, eins og verið er að
gera við Þingholtsstrætið og Lauf-
ásveginn. í fyrsta lagi eru þvilik-
ar girðingar hinn mesti óþarfi, og
þar að auki eru þær svo nauða-
ljótar og smekklausar, að höfuð-
stað landsins er alls ekki vansa-
laust að hafa slíka tukthúsmúra
innan simia takmarka, þar sem
alls ekki er um hegningarhús að
ræða. Þessi kuldalegu, þunglama-
legu og fráhrindandi lóðartakmörk
æt.tu ekki að líðast. Slík takmörk
eiga að vera viðarminni og lið-
legri, frekar til ánægju en and-
stygðar fyrir bæjarbúa.
Æili það hefði ekki verið nær
að byggja yfir eitthvað af hús-
næðislausu fjölskyldunum fyrir
allar þær þúsundir, sem ausið hefir
veiið í þessar nytjalausu víggirð-
ingar.
Þiátt fyrir þennan samjöfnuð
vildi Sjálfst.jórnarsmalinn ekki sam-
sinna, að hér væri um verulegan
efnamun að ræða.
En þessi smali er þó alls ekk-
eit afbrigði hvað það snertir, að
beija það blakalt fram, að hér á
landi sé enginn efnamunur. Þrátt
fyrir hin átakanlegustu dæmi er
sanna það, að hér er víða svo
mikil örbyrgð, að um meiri ör-
byrgð getur ekki verið að ræða,
en aðrir hafa aftur á móti svo
miklar árstekjur, að víða munu
hveijar hundrað verkamannafjöl-
skyldur ekki hafa meiri árstekjur.
Því er það, aö þeir menn, seUi
þrátt fyrir þessi mjög svo augljósu
dæmi halda því jafnt og þótt fram,
að hór sé nægur jöfnuður, hljóta
annaðhvort að vera svo andlega
blindir og eftirtektalausir, að þeír
sjái ekki mismuninn, og gengur
ásigkomulag þeirra þá vitfirringu
næst, eða þá að auðvaldssinnar
blekkja hver annan með þessum
kenningum, þangað til það er orðiE
þeirra trú, og er þá' um hinn sví-
virðilegasta yfirdrepsskap að ræða.
Eða þá í þriðja lagi, að þeir
nota þetta sem vísvitandi blekk-
ingatilraunir móti betri vitund og
er þá um hreina og beina lýgi
að ræða.
En hver sem ástæðan er, skai
auðvaldinu aldrei takast að berja
þessar upplognu kenningar sínar
inn í hina íslenzku alþýðu, sem
stynur undir ójöfnuði og vanróttí.
Ókólnir.
Dnglegur drengnr. Einn af
söludrengjum Alþbl. seldi í gær á
annað hundrað blöð. Hver verður
næstur honum í dag?