Alþýðublaðið - 05.02.1924, Blaðsíða 3

ÁLÞYÐUBLAÐXÐ
*
komist ekki þangað ion frá öðr-
um en hrirtgnum sjálium. Von
er, að Ólaíur Thors sé á raóti
því, að ríklð hafi eitt á hendi
útflutningsveizlunina á fis' i, úr
því að hann og bræður hans
hafá svælt hana undir sig\
I>að sést at því, sem hér að
framan greinir, að það er >Kveld~
í'dfst hringurinn, sem fleytir rjóm-
ann af lækkun ísieDzku krón-
unnar. Allur almenningur tapar.
Þetta hafa bankarnir vitað, þegar
þeir feldu krónuna í verði. Að
hvers undirlagi og fyrir hvern?
Hverjum dettur í hug, að
þegar svo stendur á, fari öðru
vfsi en farið hefir? Ekki skiftir
núverandi landsstjórn sér af þessu
og því síður verðandi afturhalds-
stjórn, sem segir með Jóni Þor-
iákssyni og Jakobi Mölier, að
lækkun krónunnar sé hentug
leið til kaupiækkunar. Hvað
geiir það til, Jakob! þó að al-
menningur stynji undir dýrtíð-
inni? >Kveldúlfur« græðlr!
Vegfaratidi.
Tóbakseinkasalan sænska.
Eftir því, sem forstjóri tóbaks-
einkasölunnar sænsku P. Walien-
berg höfuðsmaður, skýrlr frá,
höfðu tekjur rikissjóðs af tóbaks
einkasölunni sðastliðið ár i.
dezember numið j8 millj. 700
þús. kr. Á þeim 8 árum, sem
einkasalan hefir verið, hafa tekj-
ur ríkisins af henni numið ails
um 400 mllij. kr.
Kirkjan og verka-
lýðarinn.
(Ni.)
Verkamennirnir geta ekki heldur
skiliö, hversu prestar hafa lítinn
skilning á því, hvaö atvinnuleysi
mánuðum og árum saman bælir
niður mikið af andlegu lífl og
siðgæði, að þeir skuli ekki sjá,
hversu húsnœðisleysið meö saman-
kúldun þeirri á raönnum, sem af
því ieiöir, spiliir öllum skilyrðum
fyrir ró, ihugun og andlegum ’
framförum.
Vera má, aö nú só að koma
fram hin þriðja eða fjórða kirkju-
málastefna. Til eru prestar, sem
stavfa vilja á fólagsmálalegum
grundveili. Að evo miklu leyti Bem
þessi kristilega félagsmálahreyflng
keppir að kirkjulegum endurbótum,
mun hún geta stuðlað að því að
bera uppi nýja tímann með því
móti, að ihald í gamlan og stirðn-
aðan búning hafl ekki í för með
sér, að innihaldið sjálít: hið
kristna siðgæði, fari að for-
görðum. Ef svo er, má fagna því.
Kristilegri hreyflngu á að fylgja
Jcristileg breytni, en hvorki má
reyna að skifta kristindóminum
eftir mörkum fólagsmálanna nó
félagslegum hreyflngum eftir trú-
arlegum skilum. Kristileg hreyflng
á að sýDa kristni sína í athöfnun-
um og að öðru leyti að leyfa fylgj-
endum sínum að taka sór stöðu
þar í hagDýtum stjórnmálum, sem
hverjum einstökum finst, að hann
geti bezt starfað í samræmi við
trú sína og hugsjónir. Jafnaðar-
stefnu-hreyflngin er eklti einvörð-
ungxi samtök og stjórnmál; að
baki henni stendur stoð siðbótar,
siðgæðis: Hin sterka þrá verk-
lýðsstóttarinnar eítir betra sam-
fólagsástandi, sem veiti hinu and-
lega lífl gæfusamlegri framfara-
skilyrði.
Kirkjuleg endurlifnun í fólags-
legum anda og félagsleg endur-
lifnun bæði fjárhagBlega og sið-
ferðilega myndi ágætlega geta
farið saman.
Djúptækar endurbætur bæði í
fjárhagslegum og andlegum efnum
Edgar tticu Burroughn: Sonur Tarxans.
garðinum, sem kvenfólkið var sérlega stolt af og dáðist
að. I fyrsta skifti, sem komið var að honum, fjargviðr-
aðist hann mjög og sagðist halda svo mjög upp á
blómin, er flutt hefðu verið frá Evrópu og My Dear
hefði tekist svo vel að rækta þarna.
En voru það nú blómin i garðinum, sem drógu hann
til sin, eða hjó annað alvarlegra undir? Það skyldi þó
ekki vera hin döklthærða, sölbrenda Meriem?
Hanson var búinn að dvelja I þrjár vikur. Hann sagði,
að piltar sinir væru að ná sér eftir hrakninginn I skóg-
inum, en hann hafði ekki verið eins latur 0g út leit
fyrir. Ilann skifti mönnum sinum í tvo hópa og setti
menn yfir þá, er hann þóttist geta treyst- Hann sagði
þeim ætlun sina og hót þeim háum verðlaunum, ef þeir
framkvæmdu skipanir hans nákvæmlega. Annan flokk-
inn lót hann selflytja sig hægt norður eftir eftir götunni,
sem lá að úlfaldaleiðinni norður yfir Sahara. Hinum
skipaði hann að fara beint i vestur og’ slá tjöldum
handan við á þá, sem rann á landamærum lands þess,
er hinn mikli Bwana réð yfir.
Hann sagði gestgjafanum, að hann léti lið sitt halda
hægt norður eftir; — hann mintist ekkert á hópinn,
sem vostur fór. Einu sinni sagði hann, að margir af
piltum sinum' heföu strokið, því að veiðimenn frá bæn-
um höfðu rekist á menn hans, sem norður héldu, og
óttaðist liann, að þeir hefðu sóð, live fáir þeir voru.
Þannig var málum komið, er Meriem eina nótt gat
ekki sofið og fór út i garðinn. Morison liafði enn um
kvöldið beðið hennar, og hún var si 0 æst, að henni
kom ekkí dúr á auga.
Hanson lá bak við runna og glápti upp i stjörnurnar.
Hann hafði legið þannig oft áður 0g beðið. Hvers vegna
beið hann og hverra? Hann heyrði stúlkuna nálgást og
reis upp við olnboga. Skamt frá var hestur hans bund-
inn bak við runna,
Meriem gekk hægt og nálgaðist runnann, þar sem
maðurinn lá. Hanson dró langan klút úr vasa sinum
og kraup hljóðlega á knó. Hestur hneggjaði. Langt úti á
sléttunni öskraðí ljón. Hanson var nú kominn á hækjur
sinar, svo að hann gæti i snatri risið á fætur.
Aftur hneggjaði hesturinn — nær. Það heyrðist, að
hann nöri sér upp við runna. Hanson botnaði ekki i
þvi, hvernig hestur hefði komist út úr hesthúsinu, þvi
að auðheyrt var, að ' hann var kominn inn i garðinn.
Maðurinn leit við. Það, sem hann sá, lagði hann flatan
fast undir runnanum; — maður kom með tvo hesta i
taumi.
Meriem heyrði þetta, stanzaði og hlustaði. Augnabliki
siðar kom Morison Baynes og teymdi tvo söðlaða
hesta.
Meriem leit hissa á hann. Morison br.osti kindarlega.
„Ég gat ekki sofið,“ sagði hann, „og ætlaði að riða
skamman spöl, en þá sá ég þig hér úti og datt i hug,
hvort þú vildir fara með. lteið er hressandi. Vertu með!“
Mcriem hlö; heuni féil æíintýrið vel i geð.
„Jæja,“ sagði hún.
Hanson bölvaoi i hljóði. Þau teymdu hestana úr lilaði
og sáu þá hest Hansons.
„Nú; hér er lnstur kaupmatonsins," sagði Morison.
„Hann er likljga hjá ráðsmanninum," sagði Meriem.