Til sjávar - 01.08.1999, Qupperneq 5

indaveður og Ægir ekki sérlega árenni-
legur. Leiðin til baka sóttist seint og ekki
þurran blett að finna á skipverjum við
komuna í Oðinn. Það var því kærkomið
að leggjast upp í hlýtt rúmið þetta kvöld.
Góðar minningar frá Galtarvita
26. júnf: Það er kominn laugardagur og
varðskipið komið norður fyrir Súganda-
fjörð á móts við Galtarvita. Þegar við
vorum ræstir um kl. 9.30 var okkur ljóst
að við vorum ekki í náðinni hjá veður-
almættinu. Morgunmaturinn rann þó
ljúflega í vestfirskum veltingi og menn
spáðu í lendingarhorfur við vitann. Það
þótti nokkuð tvísýnt að fara enda skilyrði
til lendingar erfið þegar Kári er í svona
ham. En í rauninni var þetta aldrei vafa-
mál. Guðmundur Bemódusson gjörþekkir
staðinn frá því hann var vitavörður í
Galtarvita á árunum 1979-1982 og gat
gefið Lúðvíki stýrimanni og Óskari
bátsmanni góð ráð. Hins vegar þótti ekki
ráðlegt að fara með nemanda í þessa ferð.
Ferðin gekk vel, siglt var inn á lensi og
aldan fleytti okkur inn á hárréttan stað.
í Galtarvita var skipt um vindrafstöð
auk hefðbundins eftirlits. Skilyrði til þess
voru vægast sagt slæm; hávaðarok og
napurt. En það er eins og engar aðstæður
komi þeim félögum Sigurjóni og
Guðmundi á óvart. Öllu vanir.
Ekki var hægt að skilja við Galtarvita
án þess að biðja Guðmund að segja okkur
aðeins frá dvöl hans, staðháttum og starfi
vitavarðar. Vitinn var upphaflega byggð-
ur 1920 og sömuleiðis vitavarðarhúsin en
núverandi viti er frá 1959. Galtarviti
stendur við Keflavík sem er mitt á milli
Skálavíkur og Súgandafjarðar. Fjallið
norðan við vitann heitir Öskubakur og
sunnan við er Göltur. Guðmundur sagði
að vitavarðartíminn hefði verið mjög
ánægjulegur og hann ætti góðar minning-
ar frá þeim tíma. Hann sýndi okkur einnig
fyrrum híbýli sín en nokkuð er um liðið
frá því að síðasti vitavörðurinn yfirgaf
staðinn í júlí 1994. Ljósavélin á staðnum
var hins vegar í fullu fjöri og Guðmundur
sneri henni í gang í fyrstu tilraun.
Saltfiskur og skata, nema hvað?
Við komum aftur til skips um klukkan
tvö. Þar beið okkar ljúffengur saltfiskur
og skata sem Jón kokkur hafði framreitt.
Hvað á betur við á Vestfjarðamiðum?
Um borð í Óðni var ávallt fiskur í
hádegi og á kvöldin yfirleitt kjötréttir.
Það ætti því enginn að geta orðið svangur
um borð í Óðni.
Nú var stefnan tekin á Jökulfirðina en
næsti áfangastaður var Sléttaeyri í næsta
nágrenni við Grænuhlíð. Þangað vorum
við komnir um kaffileytið. Þar var
hefðbundið eftirlit og GPS-mæling.
Guðmundur fræddi okkur á því að undir
norðangarranum. Við vorum sem sagt
komnir að Straumnesi. Það var hávaðarok
og úfinn sjór þegar við nálguðumst
Straumnesvita á gúmbátnum í morgun-
sárið. Flakið af Goðafossi (fórst 1916 við
Straumnes) í Aðalvíkinni minnti okkur á
smæð mannanna andspænis náttúru-
öflunum.

Sauöanesviti viö Súgandafjörö var sólarrafvæddur í sumar. V/s Óðinn sést í fjarska.
Grænuhlíð hafi orðið mikið sjóslys árið
1951 þegar togarinn Egill rauði strandaði
þar og fórust 5 en 29 björguðust.
Síðasti viðkomustaður dagsins var
Æðey í ísafjarðardjúpi. Þangað komum
við um kvöldmatarleytið. Heldur hafði nú
lægt frá því um morguninn og í raun hið
ágætasta veður þegar við stigum á land í
Æðey. Þar var hefðbundið eftirlit og GPS
mæling. Þar sem þetta var síðasti við-
komustaður dagsins gafst
tími til að skoða eyjuna og
margir skipverjar fóru í
land, þ.á.m. flestir nemanna
en svo skemmtilega vildi til
að einn þeirra ólst upp í
eynni. Þetta kvöld fóru
nokkrir skipverjar að kafa í
innsiglingunni hjá bónda-
num í Æðey.
„Martröð múrarans“ á Straumnesi
27. iúnf: Von okkar um að veðrið færi að
iagast þegar við værum komnir á
Vestfirðina var nánast úti. í það minnsta
höfðum við fengið heldur lítinn skammt
af sólarstundum, bæði í Breiðafirði og á
Vestfjörðum. „Þetta lagast ekkert fyrr en
þú ferð frá borði“ voru skipverjar farnir
að segja við mig en þetta var næst síðasti
dagur minn um-borð. Kannski reyndust
þeir sannspáir. I það minnsta var
ömurlegt veður þegar við vöknuðum í
bítið sunnudaginn 27. júní. Skipið lagðist
inn á Aðalvíkinni í nokkru skjóli frá
Lendingin gekk ágætlega við nokkuð
erfið skilyrði. Fljótlega kom í ljós að það
þurfti að sækja fleiri rafgeyma í varð-
skipið þar sem þeir sem fyrir voru
reyndust ónýtir. Landhelgisgæslumenn
lentu þá í nokkrum erfiðleikum vegna
vélarbilunar sem varð í gúmmíbátnum og
kalla þurfti á annan bát til aðstoðar.
Talsverður spölur var frá lendingunni að
vitanum og þurfti að bera þangað marga
geyma, veðurstöð og annan
búnað. Hér var nokkur
vinna framundan þar sem
skipta þurfti um veðurstöð
en hún hafði verið biluð
um alllangt skeið.
Vitinn á Straumnesi
er með hærri vitabygg-
ingum (24 m). Hann er
stundum kallaður „martröð
múrarans" vegna þess hve erfiður hann er
viðfangs í viðgerðum. Dvölin á Straum-
nesvita var með þeim lengstu í ferðinni en
kannski ekki sú ánægjulegasta. Veðrið
var hrein hörmung; kalt, hífandi rok og
rigning með köflum. Við komum aftur
um borð um kl. 15 og ég get vart sagt að
ég hafi kvatt Straumnesvita með söknuði.
En ég átti eftir að sjá hann í öðru ljósi
síðar.
frh. á bls. 6
„Vitinn á Straumnesi er
með hœrri vitabyggingum
(24 m) en farinn að láta á
sjá. Hann er stundum
kallaður „martröð múr-
arans“ vegna þess hve
erfiður hann er viðfangs
í viðgerðum“.
5