Til sjávar - 01.08.1999, Side 6

n*
frh. af bls. 5
s
g fann fyrir mikilli tilhlökkun
því framundan var ferð á Horn-
bjargsvita. Siglingaleiðin um
Hornstrandir þykir afar sérstök og stór-
brotin en því miður var ekkert skyggni og
við gátum ekki borið dýrðina augum, mér
til mikilla vonbrigða. Það var því lítið
annað að gera en að halla sér og hvíla sig
eftir erfiða ferð í Straumnesvita. Jafnvel
var talað um að ekki yrði hægt að komast
í land á Horni vegna óhagstæðrar vind-
áttar en lendingin þar getur verið mjög
erfið.
Að Horni komum við undir kvöld.
Eftir kvöldverð fórum við í land. Veður
var mun betra en útlit hafði verið fyrir en
þó lá þoka yfir. Skipverjar voru í engum
vafa um að hægt yrði að lenda. Þrátt fyrir
að vind hefði hægt verulega og í raun
komið mjög gott veður þá var enn
talsverð undiralda og allstórar öldur
brotnuðu í fjörunni. Þegar svo háttar er
augsýnilega skemmtilegra í vinnunni hjá
gæslumönnum, eitthvað til að takast á
við. Bátarnir fylltust af sjó í lendingunni á
örskotsstund, svo mikið var brimið.
A Hornbjargi var skipt um búnað
veðurstöðvarinnar, vitinn GPS-mældur og
venjubundið eftirlit fór fram. Vitavarðar-
húsið kom mér verulega á óvart. Það
lætur lítið yfir sér en er geysistórt og
rúmar mikinn fjölda gesta ef svo ber
undir. Vitaverðir á Horni hafa margir
hverjir orðið þjóðþekktir, t.d. Ólafur Þ.
Jónsson, betur þekktur undir nafninu Óli
kommi, og Jóhann Pétursson sem var
vitavörður á Homi í um aldarfjórðung.
Margir skipverjar, sérstaklega nemar-
nir, fóru í land. Þar sem þetta var síðasti
viðkomustaður dagsins gafst tími til að
skoða sig um í stórbrotnu landslagi. A
leiðinni til skips tókum við á okkur smá
krók og skoðuðum þetta magnaða
umhverfi, þ.á.m. Blakkabás og Fjalirnar
svonefndu. Við komum svo aftur til skips
um miðnætti.
Glæsilegur viti á litlu skeri
28. júni: í dag var lokadagur minn í vita-
túrnum en ferðin í heild rétt að verða
hálfnuð. Fyrsti viðkomustaður var Selsker
á Húnaflóa og þangað komum við í
blíðskaparveðri. Skipt var um geyma,
GPS-mæling og venjubundið eftirlit.
Vitinn á Selskeri er glæsileg bygging,
16,5 m há, byggð í sama stíl og Akranes-
viti og fleiri vitar. Það er óneitanlega
skrítið til þess að hugsa hvernig menn
yfirleitt fóru að því að byggja svo glæsi-
legan vita á skeri sem þessu fyrir um 50
árum með þeirri tækni sem menn bjuggu
yfir. Við byggingu Selskersvita henti það
starfsmenn eina nóttina að það gerði
aftakaveður. Sigurður Pétursson verk-
stjóri fann það á sér að starfsmenn kynnu
að vera í hættu og dreif þá alla inn í
ókláraða vitabygginguna. Um nóttina
varð brimið svo mikið að öll tjöldin fuku
út á haf og varð ekki bjargað.
Næsti áfangastaður skipsins og minn
síðasti í þessari ferð var Málmey á Skaga-
firði en þangað er nokkurra klukkustunda
sigling. Eftir hádegi átti Fokker-vél Land-
helgisgæslunnar leið um og tækifærið var
notað til að varpa dagblöðum niður til
skipverja. Minnstu munaði að þeim tækist
að hitta beint á skipið. Pakkinn hafnaði
rétt hjá og hann var svo hífður upp með
háfi.
Þegar hér var komið sögu hafði Einar
skipherra frétt að varðskipið Týr væri á
leið suður frá Akureyri þar sem það var í
slipp og möguleiki var á að skipin gætu
mæst í mynni Skagafjarðar um klukkan
18 þennan dag. Undirritaður gæti því
fengið að fljóta með því til baka í stað
þess að fara í land og fljúga suður. Mér
leist vel á þessa hugmynd - gaman að
geta farið um borð í annað varðskip og átt
þess kost að sjá Hornstrandir í góðu
skyggni á leiðinni til baka en veðurútlitið
var gott.
Við komum að Málmey á Skagafirði
um kl. 15. Veður var mjög gott, hlýtt og
sólin gægðist fram. Á leiðinni rifjaði
Sigurjón rafvirki upp þau álög sem sögð
eru hvfla á eyjunni: Að engin hjón megi
búa í eyjunni lengur en 20 ár. Sagt er að
þá hverfi húsfreyjan og sjáist aldrei fram-
ar. Engin byggð hefur verið í eynni síðan
1950 en þá brann bærinn á Þorláksmessu.
í Málmey var aðeins um að ræða hefð-
bundið eftirlit og gerðum við mjög stuttan
stans en við þurftum líka að hafa hraðar
hendur til að geta náð Tý.
Kveðjustund
Þá var ekki annað fyrir mig en að taka
saman föggurnar og kveðja félaga mína
Guðmund og Sigurjón og aðra í áhöfn
Óðins.
Það var sem við manninn mælt þegar
við mættum Tý var að bresta á enn meiri
blíða og e.t.v. tákn um að nú gengju
veðurguðirnar í lið með skipverjum Óðins
það sem eftir var ferðarinnar.
„Vertu viðbúinn því að vera drullu-
sjóveikur á Tý“, sögðu hásetarnir mér,
greinilega fullvissir um að Óðinn, sem er
elsta skip Landhelgisgæslunnar, sigli mun
betur ölduna en flaggskipið sjálft, Týr.
Gunnar yfirstýrimaður og Bjössi háseti
fylgdu mér síðasta spölinn á gúmbáti og
svo var gefið hressilega í, kannski til að
minna mig á að nú væri senn úti ævintýr.
Á leiðinni til baka var hið besta veður,
varla að hafið gáraðist. Ég sá þá Horn-
strandir og Vestfirði í allri sinni dýrð,
þ.m.t. Straumnesvita, þá sýn sem mér var
hulin á leiðinni norður. Við komum til
Reykjavíkur um kl 14 þriðjudaginn 29.
júní og þar með var ævintýrinu lokið.
Eftir situr ógleymanleg ferð og dýrmæt
reynsla fyrir eðallandkrabba. Og veðrið
gekk í lið með Óðni það sem eftir var
ferðarinnar. Það skyldi þó ekki vera að
brottför mín hafi eitthvað haft með það að
gera?
Sigurjón Ólafsson.
Unnið við búnað veðurstöðvar á Hornbjargi sumarið 1999
6