Hvöt - 01.11.1926, Síða 3

Hvöt. 1.1. tt>l.
-3-
gesturlnn kynni íslensku og heyröi,
að hjóðin heföi gleymt sínu eigin
máli.
III.
Þaö er margt, sem Islendingar
Þurfa aö laga fyrir 1930 og enga hið'
Þolir. Ætti aö vera hafist handa fyr-j
ir löngu, ef Þaö á ekki að vera
landi og Þjóö til ævarandi skammar. j
og Þá vœri illa fariö.
Það veröur gersamlega Þýöingar-
laust, Þó aö reynt veröi að hreiöa
áklæöi hins Þjóðlega yfir erlenda
skrípamenningu, sem Því miður er
orðin h;jer landföst. Gestsaugað er
glögt og myndi fljótlega sjá gegnum
Þaö áklæöi. Allur útlendur og inn-
lendur hjegómi veröur að vera oröinn ;
landrækur Þá. ef vel á að fera.Þjóð-
legur still, hversu fagur sem hann
er getur aldrei samræmst útlendu
tildri. Þaö yröi likast Þvi sem
skikkja fornkappanna væri lögö á
heröar Reykviskum götuslána. En 1930 j
verður Þjóðarlíkaminn aö vera orðinn j
svo Þroskaöur, að hann geti horiö
Þá skikkju vansalaust.
L. G.
FULLVELDISDAGURINN.
.
Þar saga hefst,er feöur vorir flýja
meö frelsið eitt i hurt af móöurjörð,
og út á hafsins dýpi knörru knýja,
Þar káppans djörfung heldur trúan
vörð,
og stöfnum sneru Þeirsc að eyju einni,1
er ósnert heiö i norðuráttu hreinni.
Og eyjan göfga hreiddi faðminn friða,
mót frelsishetjum Þeim,er sunnan har,
og af Þvi kaus hún kynsins norska
aö hiöa,
að kappinn henni einn að skapi var,
Þvi hún var fædd viö norðurljósa
loga,
og lundin hennar spunnin af Þeim
toga.
Hún gaf Þeim a.lt, sem ástin framast
veitir:
sitt óskift traust og styrka vinar
hönd.
Hún lagði Þeim aö fótum fagrar
sveitir,
og friösæl hjeruö,skógi vaxin lönd,

!
og gef Þeim einnig stjörnuhvolfið
hreina,
aö hærra skyldu andans flugi heina.
Og vorir feður Fróni trygöir sóru,
'FN cg fengu é landsins göfgi mikla
ást,
hjá köppum Þeim, er ungir utan fóru
oft allra ljósest merki Þessa sjést.
En Noregs mintust Þeir sem móður sinnar,
er marka ellirúnir fölvar kinnar.
En, eftir Því sem stundir lengur líða
má ].íta á Þ^óöarhimni draga upp ský,
er landsmenn eigin fóstru flettu viða
fornum skrúða,en hugöu lítt að Því:
Um leiö sig sjálfa færöu Þeir í fjötra,
er fósturlandiö klæddu í rifna tötra.
Og svo kom lokd,Þeir rufu alla eiöa,
er áður höföu svarið fóstur grund,
og ljetu HáRon gamla norska neyöa
og níöa og kúga sig á marga lund.
0g hleyðin nú Því frelsi fyrirgeröi
er fyrrum keypti hetjan dýru verði.
Og tár og kvein og á.Þján margra alda
var ógnarhefndin fyrir glæpinn Þann.
Hve kynslóð ein má feikna viti valda,
Þaö voluö,kúguö Þjóöin sárast fann,
er jafnvel rúin var að Þreki og Þori,
svo Þreytumerkin sjást í hverju spori.
Og hvaö má finna á öllum Þessum árum?
Ekkert-nema hölsins Þunga kross.
Ekkert-nema sviöann af Þeim sárum,
er settu fjötrernir á hendur oss.
Að visu er ljóst,h;já landsins hestu
sonum
æ liföi neisti af djörfum frelsis
v onum.
Af Þessum neista kviknar kynjaháliö,
sá kraftur vora hlekki sundur hraut.
Er Þjóöin fylkir sjer um frelsismáliö
Þá fegurst starfssviö djörfung kapp-
ans hlaut.
Og yfir fornri dáö Þeir drengir
hjuggu,
er djarfast sottu fram og tíðast
hjuggu.
Cg loksins - fyrir dugnaö djarfra
manna
er dagur frelsis runninn oss á ný.
Vjer megum alörei é oss láta sanna,
að Islendingar vilji teljast Þý.