Alþýðublaðið - 13.02.1924, Blaðsíða 3

ALE»¥Ðt)BL A S51 fb
s
ályktar fjórðungstiDgið að skora
alvarlega á næsta Fiskiþing að
beita sér fyrir því, með hverjum
hætti, er bezt má verða, aö kaup
UDdirflskimatsmanna verði lækkað
um alt að helming þegar á næsta
vori.«
Engar ástæður eru í skýislunni
færðar tillögu þessari til stuðn-
ings, nema telja skuli það, að
sagt er, að þess megi geta, að
yfirfiskimatsmaðurinn, Ásgrímur
Pótursson, tjái sig hlyntan veru-
legri lækkun.
Vera má því, að bak við þetta
liggi ekki neitt annað en þetta
venjulega kauplækkunaræði, sem
nú geisar um alt land, eins og
eldur í sinu, enda þótt. margvíst
sé, að það er eigi að eins alþýðu,
sem það er stílað gegn, til bölv-
unar og niðurdreps, heldur og
allri þjóðinni. Pó er ekki óliklegt,
að hér liggi annað og meira á
bak við, og það eru flestir kunn-
ingjar mínir, sem ég hefi minst
á þetta við, hræddir um. Mig og
fleiri grunar, að hór sé á ferðinni
tilraun til að ná valdi á undir-
fiskimatsmönnunum, og hún stafl
frá flskframleiðendunum, sera telji
það ekki heppilegt fyrir gróða
sinn, að undirfiskimatsmennirnir
séu tiltakanlega sjálfstæðir efna-
lega. En ef þessi kauplækkunar-
krafa þýðir þetta, þá er ekki van-
þörf á að gjalda varhuga við
henni, því að þótt hún kunni að
vera gróðavegur í bili fyrir ein-
staka menn, þá er vafalítið, að
hór er á ferðum háski fyrir þjóð-
ina sem heild, sem hæglega getur
orðið til að eyðíleggja annan að-
alatvinnuveg hennar. £>ess vegna
hófi ég með línum þessum viljað
vekja athygli á þessu máli, og
vona óg, herra ritstjóri! að þér
synjið þeim ekki um að komast
fyrir almenningssjónir.
lislíimaöur.
„Margan á guð sér góðaní'
Orð þessi komu í huga minn,
er ó'g las í 13. tölublaði Alþýðu-
blaðsins 1924 fyrirspurn til hátt-
virtrar bæjarstjórnar um friðun
helgidaga. Mór er ekki kunnugt, að
bæjarstjórn hafi svarað fyrirspyij-
Hjálparstöð hjúkrunarfélags-
ius >Líknar< epln:
Mánudaga . . . kl. n—12 f. h.
Þriðjudagá . . .— 5—6 9. --
Miðvikudaga . . — 3—4 9. -
Fösíudaga ... — 5—6 m. -
Laugardaga . . — 3—4 0. -
Á nýju rakarastofunni í Lækj-
argötu 2 fáið þið bezta og fljótasta
afgreiðslu Einar og Elías.
anda og ekki heldur minst á ólög-
hlýðni manna, sem valdir eru að
slíku siðmenningarleysi. Má vera,
að þeim só það of nákomið. Að
fjöloiða um ólöghlýðni og sið-
menningarleysi þessa bæjar gerist
ekki þörf, því aö í 5. tbl. Alþýðu-
blaðsins 1924 er sýnt og sannað,
hve svívirðingin gengur langt,
þegar sjálf jóianóttin er brúkuð í
þarfir auðs og Mammons. Að eyða
orðum við þá, sem valdir eru að
slíku siðleysi, álit ég gagnslaust,
En hitt má undrun 9 sæta, að
biskup þessa lands og prestar
þessa bæjar skuli ekki gera nokkra
Sdgar H,ico BuiTougha: Sonup Tarzane.
stolt Baynes og vissi, að hann hefði aldrei gengið að
eiga þessa Araba-stúlku.
Hann mintist elcki á þetta við Meriem, og skjátlaðist
honum þar, því • að stúlkan var stolt og tilfinningarik,
0g hrottvisun Baynes, sem hnn fékk enga skýringu á,
særði hana og gerði hana grama. Baynes varð hálf-
gerður pislarvottur i augum hennar, og jók það tryggð
hennar við hann.
Meðan þeir Hanson og Baynes riðn til bnða hins fyrr
nefnda, þagði Englendingurinn. Hinn var að hugsa um,
hvernig hann ætti að byrja til þess að leiða samtalið
að þvi, sem hann ltans helzt Hann reið á eftir fólaga
sinum og glotti að hiniim þunga svip hans.
„Fremur harður við þig — var hann það ekki?“ sagði
hann og hnykti höfðinn i áttina til bæjarins, er Baynes
leit til hans við orð þessi. „Hann hngsar vel um stúlkuna,“
hélt Hanson áfram, „og vill engan láta giftast henni
og fara i hurtu með hana, en mér finst nú, að hann
geri henni fremur ilt en gott með þvi að senda þig i
burtn. Einhvern tima giftist hún, og hún fær varla betri
mann en þig.“
Baynes var i fyrstu að hngsa nm að taka illa i það,
er þessi almúgamaður fór að sletta sér fram i einka-
mál hans, en þessi siðustu orð mildnðu hann.
„Hann er fjandans rnddi,“ nrraði Morison Baynes, „en
óg skal síðar finna hann. Hann getur verið góður i
Mið-Afrikn, en ég er engu minni en hann i Lundúnum,
og það mun hann sanna, þegar hann kemur heim.“
„Ef ég væri fi þínum sporum," sagði Hanson, „myndi
ég ekki láta aftra mér frá því að ná þeirri stúlku, sem
ég vil.. Okltar á milli sagt er ég enginn einkavinur hans,
og geti ég eitthvað hjálpað, er óg- til.“
„Það er vel hugsað af þór, Hanson,“ svaraði Baynes
og létti heldur, „en livað getnr maður gert á þessum
helvizka stað?“
„Ég veit, hvað óg hefði gert,“ sagði Hanson. „Ég
myndi nema stúlkuna á brott. Ef hún elskar þig, fer
hún fúslega.“
„Það er ekki hægt,“ sagði Baynes. „Hann ræður þessu
fjandans landi langar leiðir; hann myndi strax ná
okkur.“
„Nei; það myndi hann ekki, — ékld með minum
vilja,“ sagði Hanson. „I tiu ár hefi óg veitt hér og
verzlað, og ég þekki landið eins vel og hann. Ef þú
vilt hafa stúlkuna með þér, skal óg hjálpa þér og skal
ábyrgjast, að enginn nær okkur áður en við komum til
strandar. Biddu hana að koma og’ kveðja þig; — þvi
mun hún ekld neita. Yið getum flutt tjöldin norður
eftir á meðan, og þú getur sagt henni að vera tilbúin
ákveðið kvöld. Segðu henni, að ég sæki hana, meðan
þú biðir liennar i tjöldunum. Það er betra, þvi að ég
þelcki landið betur og verð fljótari i ferðum. Þú getnr
stýrt lestinni á meðan 0g farið hægt norður eftir, svo
að við náum ykkur.“
„En vilji hún ekki koma?“
„Biddu hana þá að kveðja þig aftur seinna," sagði
Hanson, „og i stað þín mæti ég og skal lcoma með hana.
Hún verðnr að koma, og þegar alt er nm garð gengið,
mun henni ekki falla það svo illa, — einkum eftir að
hafa dvalið hjá þér tvo mánuði á ferðalaginu til strand-
arinnar."
Eeiðileg mötmæli komu fram á varir Baynes, en
lengra fórn þau ekki, þvi að honum kom þá jafnsnemma
i hug, að þetta væri einmitt það, sem hann hafði ætlað
sór. Á vörum Hansons hafði þaö hljömað ruddalega og
glæpsamlega, en Englendingnrinn sá, að betur myndi
takast brottnámið með aðstoð Hansons en þó hann
reyndi einn; hann kinkaði þvi kolli til samþykkis.
Það, sem eftir var til húða Hansons, riðu þeir þegjandi,
þvi að báðir voru nlður sokknir i eigin hugsanir sinar,