Alþýðublaðið - 16.02.1924, Blaðsíða 3

AL&ITSíD BLAÖIÖ
Það vantar ekki, að Jakob hafi
íagt nýtilagt tii málanna.
Kann ske þetta stafi nú ait
af því, að hann hafi aldrei »gert
sér rétta grein fyrir því, hvað
það er, sam lagfæra þart< ? Svo
virðist óneitanlega, og væri
honum þá brzt að þagna um
þessi mái, sem hann hefir ©kkert
vit á.
Það er, eins og fyrr er sagt,
ómögulegt, áð bankárnir hafi
fylgt falli dönsku krónunnar af
því, að það hafi verið nauðsyn-
legt. Utiendingar eiga litið fé
iani í fcönkum hér, svo að ekki
gat yfirfærsla á þá váldið veru-
legum erfiðleikum, enda var
einfalt ráð til fyrir bankastjórana
áð hækka innlánsvextína hér.
Mjög takmarkáð er það, pem
íslendingar hefðu yfirfært, ef
þeir hefðu verið þess fullvissir,
að íslenzku bankarnir ætluðu
sér ekki að lækka íslenzku
krónuna. Eu einmitt verðlækkua
króaunnar hjá böukuuum gerir
það nú, að allir, sem lausa
peninga hafa, láta þá liggja
erlendis, og jafnvel sparifé er
hætt við að verði þangað flutt,
Hér íækkar krónan mikíu moira
árlega heldur en nemur vöxtum
aí peningum. Því fylgir auðvitað
frá íslenzliu krönunnU.
þá, hitt Meriem; hún hatöi verið honum alt i öllu.' Þegar
hann var rændur henni, varð hann svo hryg-gur, að
hann einsetti sér að eiga engún skifti við menn framar;
hann hélt, að tening'nnum væri kastað; hann hafði af
fúsum vilja g-erst dýr; hann hafði lifað sem villidýr; sem
villidýr - hlaut hann að deyja.
Nú iðraði hann þess, en um seinan, þvi að er hann nú
sá Meriem á lifi aftnr, var hún vaxin svo fram úr hon-
nm að þroska og þekking'u, að ekki var fyrir hann
betra en dauði. I nýja heiminum elskaði hún mann sér
samboðinn. Kórak fanst það eðlilegt; hún var ekki við
hans hæfi, — nakins apa og vilts. Nei; hann átti hana
elcki lengur, en hún átti hann. Gæti hann ekki fengið
hennar og höndlað gæfuna, ætlaði hann að gera alt, sem
i hans valdi stóð til þess, að hún yrði gæfnsöm; hann
^tlaði að elta iíngiending-inn. í fyrsta lagi til þess að
ganga úr skugga um, að hann hygði Meriem ekkerfc
ilt, og ef alt var með feldu, ætlaði hann að gieta manns-
ins, sem Meriem elskaði, hennar vegna, en hann mátti
bíðja fyrir sér, maðurinn, ef hann liafði óhreint i. poka-
horninu!
Hann hætti vib að fara á eftir Meriem vegna þess, að
hann sá af stefnu þfcirri, er hún tók,' að hún myndi eiga
heima úti á sléttúnni, en hann vildi ekki, að hún sæi
sig að svo stöddn. Það var eins g'ott að sifeppá ekki
augunum af unga manuinnm.
Kórak veittist létt að iinua Morison i skóginum, þótt
hann væri kominn langt i burtu, og enginn annar mað-
ur hefði getað fundið hann; liann gat sér til, að hviti
maðurinn hefði farið aftur til húða jsinna, en væri svo
ekkij þá var ekkert léttara en rekja spor ríðandi inanns
Idgsr ftios Bnrrongha: Sornir Tarzans.
grimm og rustaleg; honum .hafði ekki fundis hún
rustaleg, en hann vissi nú, að hún hafði verið það, en
þó ekki rustálegri en hann var þá og' var enn.
Hann elskaði hana enn, og' afbrýðissemi læddist i huga
lians, er hann mintist hennar í faðmi Englendingsins.
Hvað ætlaðist hann fyrir með hana'? Elskaði hann hana
í rann og veru? íHvernig var annað hægt en elska
hana? Og hún elskaði hann; það hafði Kóralc séð. Ef
hún elskaði liann ekki, hefði hún ekki kyst hann.
Meriem hans elskaði annan! Ut frá þessn reyndi hann
að ráða frekari framkvæmdir af sinni hálfn. Hann hafði
mikla löngnn til þess að elta manninn og drepa hann,
en sú hugsun, að htin elskaði hann, aftraði honum.
Gat hann drepið þann, sem Meriem elskaði? Hann hristi
dapur höfuðið. Það gat hann ekki. Þá datt honum i
hug að elta Meriem og tala við hana. Hann bjóst af
stað, en varð þá litið á nekt sina og hikaði. Hann
fyrirvarð sig fyrir ab ganga fyrir stúlkuna, sem hann
elskaði, og leggja ást sína á metaskálar fyrri sambúðar
þeirra, þegar þan voru leiksystkin í skóginnm, þvi ab hvað
gat hann boðið henni?
Arum saman höfbu kringumstæðnrnar várnáð honuin
að ná til foreldra sinna, og loks hafði sjálfstraustið
varpað á bug' allri þrá til þess. Með æflntýraþrá barnsins
hafði lianu tengst apanum. Drápið i veitingahúsinu við
ströndina hai'ði fylt barnahug hans hræbslu við lögin
og rekið hann leng'ra á viííigötnr. Móttökurnar, sem
hans hafði fengið hjá hæbi hvitnm og svörtum mönn-
um, liöfðu liaft mikil áhrif á hann öharðnaðán.’
Hanii hélt, að inennirnir væru sér audvigir, og hafði
Það var því ekkert eðiilegt
ástand, sem ne/ddi bankann tíl
þessarar ráðslöíunar, — það því
síður, sem þá var talið víat, að
L'mdsbankinn fengi, eins og h*nn
síðar hefir fengið, 6 millj. kr,
fastalán í Bretlandi, svo að aí
nógn var að taka í bili.
Útflutningsverðmæti Síðandi árs
hafa auðvitað líka þýðingu fyrir
gengið, þó að þau séu enn ekki
komin á markeðinn, enda þótt
Jakob skisjl það ékki. Bankarnir
geta og gátu keypt þau fyrlr
fram ög trygt sér þannig iyrir
hóflegt gengi greiðslu á því, sem
þeir kynnu að hafa lánað ©rlendis
til yfirtærslu. Og einmitt útflutn-
ingsverðmæti þessa árs verða
mjög mikil, og þá hefði íslenzka
krónan nú þegar átt að hœkka.
Bankarnir hafá nú samt felt
krónuna í vérði þrátt fyrir
allar þessar ástæður, sem banka-
stjórarnir hijóta að hafa vitað.
Ekki er hægt að bregða þeim
um svo mikla heimsku, að þeir
vissu ekki þetta. Ástæðan hlýtur
því að vefa sú ein, að aðalút-
flytjandlnn, >Kveldúlfs<-hringar-
inn, hafi með áhrlfum sÍDum
ráðið þessu og talið bönkunum
ttú um, að þeir myndu betur ná
inn skuldum sínum hjá útgerðar-
mönnum með þessu móti. Hvað
Hjáilgmrstöð hjúkrunarfélaga-
ins »Líknar< ©r epin:
Mánudaga . . . kl. n—12 í. h.
Þriðjudagá ... — 5 —6 -
Miðvikudaga . . — 3—4 •. -
Fö&iudaga ... — 5—6 ©. -
Laugardagá . , — 3—4 e. -
gerði þá tii, þótt aímeoningi
biæddi? Bankarnir væru til
vegna frámléiðslunnar, sem væri
sama sem hringurinn!
Það er nú ofureinfalt ráð til
við þessari ráðstöfun bankanna,
þótt Jakob þykist ekki sjá það.
Ráðið er það, að alþingl taki
f taumana, fyrirskipi bönkunum
að haga genglnu á eðlilegan hátt,